Witaj. Czytam Cię po raz pierwszy. Widać u Ciebie poetycką dojrzałość i dopracowanie warsztatu. Gratuluję

Na początku chciałam podziękować wszystkim wypowiadającym się paniom za poświęcony czas i opinie, które są dla mnie budujące i z tego co wiem, również i dla autorki recenzowanych książek. Najpierw odniosę się do pierwszej opinii. Sądzę, że rymy stały się "passe" nie przez to, że mogą wydawać się naiwne czy są wtórne, ale przez to, iż wiele osób, które chcą pisać, a jednak tego nie potrafią, zalewają portale literackie "utworami" właśnie o charakterze rymowanym. Stąd powstające łatki. Sama, gdy byłam redaktorem na jednym z portali po "fali" takich tekstów, miałam dość rymów każdego rodzaju. Może to też być po prostu "zmęczenie" tym rodzajem pisania, ale też szukania przez współczesnych poetów coraz to nowszych sposobów wyrażania siebie. Można powiedzieć, że Tuwim, Brzechwa i inny mają już "wyrobioną markę" w tym gatunku i tego nie da się już im odebrać.

Przechodząc do komentarza naszej redaktor, Vanillivi. - zgodzę się z tym. Pamiętam, jak zaczynałam pisać otrzymywałam wiele "receptur" na idealny wiersz. Z drugiej strony jak pytałam takie osoby, co uważają za taki utwór nie umiały odpowiedzieć. Sądzę, że poezja ma w sobie tyle materiału do wykorzystania i tyle jeszcze ciekawych koncepcji, iż warto po to sięgać, ale również pamiętać o zasadach utworów klasycznych, aby nie popaść w tzw. przerost formy nad treścią. Co muszę przyznać, że również się zdarza i to dość często. Co do recenzowanej książki. Rozumiem, że ta pozycja, a raczej pozycje, gdyż w recenzji zamieściłam dwie książki, mogą nie trafić do każdego, ale uważam, że na uwagę zasługuje w szczególności "Czaruś w fotoplastykonie". Nie tylko za czar jakie mają w sobie ilustracje, ale zwłaszcza ze względu na tematykę. W tych krótkich wersach autorka zawarła całą esencję autyzmu w przejrzysty dla każdego sposób. I to jest największym walorem książki.

I komentarz ostatni. Cieszę się, że recenzja Ci się podoba, droga Krystyno i pobudza do wspomnień, to dla mnie naprawdę miłe. Pamiętam, że w dzieciństwie nie mogłam doczekać się na (lecący wtedy na kanale Polsat) serial na podstawie sagi o Ani Shirley. Do książek również z chęcią wracam, trochę odnajduję siebie w postaci Ani. I to nie tylko ze względu na imię ;-). Bardzo cieszy mnie Twój komentarz, ponieważ wzbudził w Tobie te same odczucia, co we mnie, kiedy pierwszy raz zaczęłam czytać "Zimowe święta" oraz "Czaruś w fotoplastykonie.

Pozdrawiam,
R.A.

Dziękuję Mike17. Podoba mi się Twoja interpretacja wiersza. Spojrzałam przez nią inaczej na ten wiersz, nie sądziłam, że na tyle różnych kontekstów można go rozpatrywać. Ale właśnie takie są uroki poezji. Pozdrawiam

Dziękuję! Bardzo ucieszyły mnie Wasze komentarz - i to w takiej ilości! A co do mojego Szczurasa, to tak, jest to inspirowane wierszem Wisławy Szymborskiej. Mamy tam kota w poczuciu żałoby, to pamiętamy wszyscy, ale czy ktoś kiedyś się zastanawiał czy on na pewno sam jest w tym mieszkaniu? A może obserwował go właśnie Szczurek, z którym jak Tom i Jerry robił różne harce? To pozostawiam do refleksji.

Pozdrawiam i dziękuję raz jeszcze za komentarze!

Mam nadzieję, że uda mi się już nie znikać. Pomału wracam również do pisania i cieszę się, że znów będę mogła rozwijać się - zwłaszcza pod Twoim i Zoli czujnym okiem. Pozdrawiam

W pełni zgadzam się z Lilah. Zgrabnie i fajnie się czyta
Dawno Cię nie czytałam i miło znów wrócić do Twoich wierszy.
Pozdrawiam

Bardzo dobry wiersz. Minimalizm słów, a tak wiele treści - i co ważne, ba! najważniejsze - multum emocji. Dojrzale, refleksyjnie. Tak, jak być powinno. Warte uwagi. Pozdrawiam

Zgrabny wiersz z humorem

6.4 Komentarz musi jasno wyrażać opinie danego Użytkownika na temat utworu.
6.6 Komentarz powinien być tak rozbudowany, aby autor domyślił się, co przeszkadzało lub podobało się komentującemu.

przyp. red. EF

Mike, powiem w skrócie - jak mi brakowało Twoich opowiadań!

Niestety zgodzę się z przedmówczyniami. Staraj się dzielić teksty na strofy, wygląda to klarowniej. I unikaj zbyt mocnej dosłowności i banalności.

Bardzo dobra recenzja. Wiersze autora znam od wielu lat. I cenię poezję Jarosława Jabrzemskiego. Miałam okazję na wortalu Granice przez dwa lata pobierać "lekcje" pisania u niego. Dzięki jego radom wiele się nauczyłam i wiem na co zwracać uwagę. Ale wracając do recenzji. Z poezją Jarosława Jabrzemskiego warto spędzić czas, ale uważam, że nie jest ona dla każdego. Zwłaszcza, że jest to mocna poezja, autor nie oddaje czytelnikowi wszystkiego na tzw. "tacy", a wręcz bawi się z nim w taki sposób, aby ten zechciał się w nią zagłębiać. Ja szczerze polecam.

Chętnie będę obserwować jak się rozwijasz. Wydaje mi się, że dobry pisarz czy poeta uczy się i odkrywa nieustannie.

Zgadzam się z opinią Ajw. Wiersz robi wrażenie, ale czuję lekki niedosyt.

Niestety, ale zgodzę się z przedmówcami. Brakuje warsztatu, wersy zbyt banalne, nie widać praktycznie żadnych środków poetyckich. Porzcuj nad szlifowaniem warsztatu i poczytać uznanych poetów ooraz o środkach, to tak na początek. Pozdrawiam, R.A.

Piękny wiersz pełen dobrej energii, aż uśmiechnęłam się podczas lektury. Delikatny, wypèłniony dojrzałym stylem i mądrością. Urzekłaś mnie Zolo. Warto wierzyć, się uśmiechać i czytać takie wiersze. Pozdrawiam, R.A.