Jest dwunastozgłoskowiec ze średniówką i niezłym rymem. Najlepsze wersy to te, które tworzą refren, bardzo fajne. Jeżeli chodzi o źrenice, to ucieknie rym, jeżeli zmienisz na źrenice. Lepiej może:
Tak jakby ślepota okradła ze źrenic.? No i literówkę źrenić popraw.
I nie wiem, czy w ostatnim wersie nie pozostać przy dwunastozgłoskowcu:
ale nigdy jeszcze nie byłem lirykiem.

Widać, że czasem nie Ty prowadzisz wiersz, ale rym wymusza dziwne rzeczy, ale i tak jest nieźle (aż dziwię się sobie, że tak odbieram). Może cieszą mnie wszystkie nawiązania i fakt, że to nie jest rymowanka dla rymowanki?
Poza tym - mam pretensje do interpunkcji, okrutnie dziwaczna.

Chyba "małym tamburynem" i - drugi moment - "śni swoją mordercę". Albo swojego mordercę, albo swoją morderczynię.

Jeżeli chodzi o całość - doceniam próbę poszukiwań czegoś innego, nawet ze dwa miejsca znalazłam, które nieźle brzmią: signorie, ile zapłacisz, tyle mnie masz. i puenta groteskowa.

Przeczytałam z przyjemnością, bardzo dobry wiersz, poruszył mnie, wywołał emocje. Dwie rzeczy - pod uwagę:

1) tylko te, co spłodził, lepiej: tylko te, kóre spłodził,
2) to podnieca. wielki wąż kolorowych marzeń
wślizgnie się do głowy. uwierzą we wszystko. uwierzymy.
tu zmianę taką proponowałabym:
to podnieca. wielki wąż marzeń wślizgnie się
do głowy. uwierzą we wszystko. uwierzymy.
(kolorowe marzenia to zbytek łaski)

Rozczulająca puenta i ogólnie jestem mu na tak.

Sądzę, że Autor świadomie wykorzystał nawiązania do Jolki (ach, te czasy) . Może faktycznie słyszy się tę piosenkę za bardzo, ale mnie zatrzymał tekst. Dlatego spróbuję powiedzieć, co czytam.

Jak widać - jest to skarga, w której podmiot liryczny wspomina życie z jakąś "nią", ale nie wspomina dobrze. Właściwie - czytam - było żmudnie (skrobanie), bez marzeń (bez zamków), na dodatek wcale nie prawdziwie (zakłamanie oczu). Czwarta cząstka wskazuje, że winą za stan zaistniały obarcza ową tajemniczą kobietę. I bardzo interesująca ostatnia strofa z podwójnym "zapamiętaniem". Zapamiętać - coś, kogoś i zapamiętać się w czymś, w jakieś czynności, w robieniu czegoś np. Owszem, temat stary jak świat - ich dwoje i rzeczywistość, ale jakieś poszukiwania widzę.

Niestety widzę też nieporadności, zwłaszcza w budowaniu zdań, a właściwie - fraz, bo przecież interpunkcji brak.

Potykam się już na początku. Tytuł: byłaś nawet - zdaje się bez sensu. No to próbuję czytać go z pierwszym wersem: byłaś nawet niezdarnością żółwia. Niby sens jakiś ma. Ale jeżeli zaczynam czytać bez tytułu, to wychodzi: niezdarnością żółwia/ w wielkiej żyliśmy wannie. Żyć niezdarnością żółwia -nie podoba mi się, nie czyta jednak. Podobne niezręczności dalej też odkrywam, chociażby w drugiej cząstce. Myślę, że nie ma co tak kombinować z szykiem przestawnym, że jednak prosta, czysta polszczyzna wybrzmi lepiej. Owszem - ostatnia cząstka jest przykładem, że czasem, czasem - warto.

Aha, jeszcze jedna sprawa - nie rozumiem kompletnie zapisu. W przypadku, kiedy rezygnuje się z interpunkcji warto wykorzystać zapis do prowadzenia czytelnika. A ja czytam np.:

siebie w niepierwszą

Dlaczego nie:

może jeszcze skleję siebie
w niepierwszą lepszą
istotę zapamiętania

Autora proszę o wybaczenie, że tyle miejsca zajęłam. Chętnie bym dowiedziała się, na ile próba interpretacji trafiona.

Chyba niebezpieczeństwem dla osób rozpoczynających pisanie jest przeświadczenie, że w poezji to trzeba tak siebie rozdzierać i pisać górnolotnie, "ładnie", "poetycko". Ale to właśnie zabija pisanie, takie szafowanie patosem. Rozumiem - ten cały ból dorastania, itp, ale myślę, że znacznie cenniejsze by było skupić się nie na opisaniu WSZYSTKIEGO, a na budowaniu mały sytuacji lirycznych w oparciu o konkret - jakieś wydarzenie, opis sytuacji na przystanku czy cokolwiek podobnego. Czyli - nie opowiadać o emocjach, ale tak napisać, by te emocje w czytelniku się urodziły.

Hm... Przejrzałam poprzednie teksty (kilka ostatnich) i dwie rzeczy zwróciły moją uwagę. raz - brak poszukiwań ciekawszych tematów, a dwa - używanie raczej oklepanych skojarzeń i rekwizytów.
Niebezpieczne jest też popełnianie błędów - jak choćby w tym tekście, np. tu:

Gdzie podział się anioł tego głosu
co prowadzić mną chciał?

Czasownik "prowadzić" w języku polskim łączy się z biernikiem, a nie z narzędnikiem, czyli powinno być: prowadzić mnie.

Może dlatego, że tak dosłownie temat potraktowany, szczególnie w ostatniej zwrotce? Bo nie powiem, że nie ma pomysłu na temat. Inna rzecz, że nie jest łatwo napisać wiersz o necie.

Kochać nikt nie zabrania, natomiast niekoniecznie je trzeba pokazywać (wybaczyć proszę złośliwość, ale humor sytuacyjny cisnął mi się na usta).

Kiedyś czytałam wiersz Mirosława Marcola, w którym pisał: "kiedy/ nie ma się już o czym pisać, pisze się o pisaniu". Ale żeby wiersz "o pisaniu" powstał, to trzeba jednak więcej niż lekkiej rymowanki z użyciem dość wyświechtanych rekwizytów.

Bardzo fajny tytuł, pomysł rewelacyjny, miałam nadzieję, na równie niezły tekst. Szkoda, że pod tytułem tylko słówka ułożone lekko. Jak gdyby - doceniam lekki rym, ale naprawdę, gdyby Autorka próbowała powiedzieć coś ważniejszego. W takiej wersji - ot ładna pioseneczka. A ja szukam czegoś mocniejszego w poezji.

Widzę, że to pierwszy tekst tutaj. Niestety, nie jest dobry. Bardzo dużo rekwizytów, motywów ogranych w poezji do imentu. Na dodatek wyszła taka mieszanka, jak gdyby ktoś na kanapkę położył wędlinę, dżem, ser, posypał cukrem i polał sosem. I zasmażka...
Błędy ortograficzne i literówki też nie wskazują na szacunek dla czytelnika, niestety.

Fragment o uprawianiu dzikiego seksu rozbawił mnie do łez.

To raczej nie wiersz, a wypowiedź po prostu, jakaś konstatacja.

To ja proszę madoo o interpretację, skoro Autorka nie chce wesprzeć czytelnika. Madoo, jak odczytujesz ten tekst?

Nie ma potrzeby polecać czytania dobrej poezji tym, którzy po takową sięgają. Więcej - nie ma potrzeby próbować dyskryminować jakkolwiek czytelnika, który wyraża wątpliwości przy lekturze.

Wprost pytam - o czym w tym tekście Autorka napisała i proszę o parę zdań wyjaśnienia.

A'propos oceny i oceniania (za czym nie przepadam), to bardzo proste: do dobrego wiersza - rzecz jasna moim zdaniem - brakuje. Gdyby jednak zaszła pomyłka, zawsze mogę zmienić ocenę. Proszę przekonać mnie, że powinnam, udowodnić, że to dobry tekst. Autor ma przed sobą czytelnika, który jest pełen dobrej woli.

Co do kody - wciąż sprzeciwiam się dwukropkowi. Co do szyku - licentia poetica, mogę to uznać.

Na nic nienajgorsze rymy i dowcipne miejsca, kiedy pomysł na wierszyk średniawy. Bo nawet logika jest zaburzona: przecież Jeż wcześniej zwraca uwagę Czekoladzie. Skąd więc taka puenta (ciężkawy ten morał)? Właśnie szczególnie o dziecko-czytelnika trzeba dbać, a nie karmić tanim dydaktyzmem. Proszę wybaczyć oburzenie.