Miło mi, że się podobało i dziękuję bardzo za wskazanie dlaczego.

W takim razie zamiar mi się nie powiódł, bo to nie miało być śmieszne, a jedynie przywrócić dystans dla zastanej sytuacji.

Dziękuję, że przeczytałeś i skomentowałeś.

Masz rację z tym "przedłużaniem zdań". To skłonność do grafomańskiego nadużywania słów, której trudno mi się pozbyć, a czasami nawet dostrzec.

Sama historyjka została zainspirowana "strasznym snem" żony (fabularnie zupełnie innym) i miała jedynie oddać strach, jaki może wzbudzić specyficzny sposób zachowania. Chyba nie do końca się udało.

Co uznałeś za pseudozabawne? Całą scenę "walki", tylko ostatnie zdanie, czy jeszcze coś innego?

Bo codzienność bywa przerażająca.

Dziękuję i pozdrawiam.

"Kiedyś było lepiej" - chyba każde pokolenie dorasta do tego twierdzenia, tylko to "kiedyś" jest ciągle innym "kiedyś".
A moja opowiastka to tylko taka aberracja z wyobraźni aspołecznej jednostki marzącej o robieniu zakupów w pustym sklepie. Na prowincji zakupów spożywczych nie da się robić on-line.

Pozdrawiam

Zanim przeczytałem komentarze, bohatera widziałem jako po prostu kogoś z zaburzeniem kompulsywno jakimś tam. Raczej ciekawostką charakterologiczną niż chorobą. Bez względu jednak na to, jak jest faktycznie, tacy ludzie są po prostu ciekawsi od większości tzw. normalnych wokół nas. Pustka w ludziach jest potwornie nudna, w przeciwieństwie do pustki w przyrodzie. Po tej przydługiej wtępnej dygresji najważniejsze: podobało mi się. Bardzo plastyczna, przejmująca, uwrażliwiająca miniatura, z szansą — dla ludzi myślących — na refleksję.
Nie mogłem tylko wystartować. Potknąłem się w pierwszym akapicie na zwrocie:

Rozumiem, że ten ciężar był znikomy, ale słowo „nijaki” mi do „ciężaru” nie pasowało. Co prawda słownik PWN twierdzi, że „nijaki” to potocznie „żaden”, więc użyte pełnoprawnie, jednak mnie (i jak widać chyba tylko mnie) to jakoś przeszkodziło w płynnej lekturze.
Zaraz potem miałem podobny problem z miejscem:

Postawiłbym przecinek przed „i radowała jego oczy”, ale nie jestem orłem w interpunkcji, więc to tylko sugestia zmiany, która „upłynniłaby” mi czytanie. To „mi” jest tu najistotniejsze.
A później już była sama przyjemność czytania.

Nie jestem pewien, czy jest tak, jak pisze Dobra Cobra, że to tekst dla dorastających dziewcząt. Wydaje mi się bardziej uniwersalny. Poruszył mnie, a jestem facetem i to starym dziadem. Od pierwszego akapitu bardzo smutny, czy raczej zasmucający.
Świetnie napisany. W dwóch, czy trzech miejscach zmieniłbym nieco, bo zachrzęściły mi jakieś słowa, zwroty. Trafiła się literówka i chyba błąd interpunkcyjny, ale to drobiazgi, nie zachwiały odbiorem całości.

Pozdrawiam.

Bardzo dziękuję.
Powszechna jest opinia, że to krytyka rozwija, ale wydaje mi się, że pochwała jest równie ważna, że pełni w zasadzie tę samą funkcję, a dodatkowo potrafi zmobilizować. Dlatego jeszcze raz dziękuję. Bardzo miłe słowa.

Dziękuję. Bardzo przyjemnie mi się rozmawiało.
"Mowa" mnie kusi, więc jak będę miał nastrój i czas to może i naskrobię. Na całą mitologię jestem za mały i to raczej nie moja bajka.

Zgadzam się. Ludzie są różni, ale płeć to tylko jedna z ich cech, nie determinuje pozostałych. Zakładanie z góry, że kobiety są "takie" a mężczyźni "tacy" to absurd i myślenie jakimiś szablonami.



A to ładne jest. Wypadałoby napisać drugą część, kontynuację języka. Na przykład o tym, jak to krnąbrny totumfacki Stworzyciela robi mu psikus i rodzi się córka Języka. Powstaje mowa, coś więcej niż funkcjonalny język. Coś bardziej subtelnego, wyrafinowanego. Czy znowu nie skręcam w stronę stereotypów?
Stąd już tylko krok do mitologii. Poza konkursami, bo ograniczenie długości tekstu bardzo mi nie pasowało. Pełna wersja historyjki "Język" jest już zresztą w poczekalni

Pozdrawiam

Dziękuję bardzo.

Tak, z tymi synami to ewidentny szowinizm. Intencjonalne. Z kilku powodów. Taki przytyk do przeszłości, mocno patriarchalnej w naszej kulturze. A skoro to miała być baśń, to jakoś chciałem ją w tej przeszłości osadzić, więc pasowała taka bzdurna współcześnie zasada. Stworzyciel, Bóg — to on, Język — to rodzaj męski. Ona — Język byłoby dziwnie. W taki sposób mi wszystko zagrało. Rzekł Stworzyciel, że spłodzi syna, więc inaczej być nie mogło. Przepowiednia taka.
To nie jest deklaracja moich poglądów.

Bralczyk jest genialnym gawędziarzem. Czasami sprawiam sobie przyjemność, słuchając jego wystąpień. Mniejsza o temat.

Dziękuję bardzo.

Literówka, a nawet dwie, poprawione.

Słowa gawra użyłem, bo ładnie brzmi tak samo z siebie, sprawia wrażenie przestarzałego i pasowało mi do baśni. Jaskinia ma dla mnie czystszy i przestronniejszy wydźwięk, ale jednak kojarzy się z jaskiniowcami, zacofaniem, więc też pasuje. Zmienione, bo przecież z tym odbiorem słowa mogę się mylić.

Dziękuję.

Dziękuję. W końcu to baśń, morał być powinien

Dzięki.
To miejsce to krzaki na nieużytku, pomiędzy pastwiskiem i bagienkiem, w pobliżu których Joszko kilka razy na spacerze zachowywał się dziwacznie. Wieś z dala od domów, choć w pobliżu pól uprawnych.
Tekst umieściłem też na Joszkowym blogu i tam jest dodatkowo kilka fotek: https://masuriana.wordpress.com/2018/.../.

Sympatyczne refleksje na temat wiary. Aż się łezka w oku kręci, przypomina młodość. Niestety błędy przeszkadzały w płynnym czytaniu. A już zupełnie wypadłem z treści po poniższym zdaniu.

Zamiast czytać dalej zobaczyłem w głowie własny wtręt: W starożytności, podobnie jak bogów, światów też było więcej. Każde plemię mogło mieć swój własny objawiony światek. Mały świat wielkiego plemienia. Wielu wiarygodnych świaDków o tym pisało
Bardzo też jestem ciekaw, jakie te supermoce dostał? Takie raczej marvelowskie niż mojżeszowe? Bóg taki trochę komiksowy, to możę i supermoce młodzieżowe