Wiolinku - a mnie tytuł przyciągnął, bo jakoś autopsją przylgnął mi do duszy i powiem szczerze, że ja go poczułam. A może mi się tylko wydawało?



No to chyba właśnie tytuł miał o tym świadczyć? Zresztą ja ten brak ojca w wierszu widzę w psie z kulawą nogą. Nie wiem, może się mylę, ale to moja interpretacja, więc mogę, a co?!

Zmieniłabym jedynie:

na:
gdy przedzierałem się przez jeszcze nieznane.
Chyba, że co innego na myśli miałeś
Uciekam już z moim pitoleniem.

Pozdrawiam cieplutko Ciebie i Twoje pisanie bliskie mojemu serduchu

A może:
więc czemu boli bardziej
niż zeszłoroczny śnieg
Co powiesz na takie rozwiązanie Zolu? Długo nie pisałam. Chyba z rok, więc wyszłam z wprawy. Albo wprawa ze mnie Miło, że jak zawsze podzieliłaś się swoimi uwagami. Że jednak zostałam zauważona przez Twoje sokole oko, aż z dolnej półki!

Pozdrawiam ciepło jak zawsze

Zolu,
Jestem porozwalana w środku od Twojego wiersza dawno mnie tu nie było, wchodzę, bum! A tu taka perełka. Pięknie, melancholijnie.

Pozdrawiam
R.

Tomi - miło, że wpadłeś pod tak stary wiersz i że doceniłeś. Dzięki za odwiedziny!

Pozdrawiam

skroplami - jestem pod wrażeniem Twojej dociekliwości tyle wierszy "przelecieć" (bez podtekstów). Tak autorka, ja - ona. Chwilowo nieszczęśliwa, co odbiło się na wierszach, choć chyba zawsze smutkiem pisałam. Radość nie wyzwala we mnie weny twórczej. Fajnie, że zainteresowało Cię moje pisanie zapraszam częściej.

Mike - dawno żeśmy się nie "widzieli" a miło, miło zobaczyć życzliwą duszę pośród komentarzy. Jak zwykle przydreptałeś do mnie z wysoką oceną, choć poczułeś jedynie mój smutek. Tak bywa, ale masz rację - pamięć wszystko przechowa. I to jest piękne dziękuję za miłe odwiedziny.

Reksio - świetnie odczytałeś metaforykę wiersza. Dobry z Ciebie obserwator. Jak wszystkim, Tobie również dziękuję, że wpadłeś, by uczestniczyć w tych "słowach nienachalnie bolesnych".

Pozdrawiam

faith, skowyt, tereso - dzięki za odwiedziny trochę wyszłam z wprawy, bo dawno nie pisałam, ale powoli wracam do żywych, więc... Może następne coś wniosą, a póki co kaszana

Pozdrawiam

Wiolinie - zawsze mi głowa leci do chmur przy czytaniu Twojej poezji. Tak stało się i tym razem. Wyczuwam Twoje pisanie na kilometr, wystarczy rzut oka, a już wiem, że wiersz jest Wiolinowy Jest pięknie. Dziadkowe pole wzbudziło we mnie przyjemne wspomnienia z dzieciństwa.
Czuję, że podobnie czujemy i pewnie temu żeś mój ulubiony

Pozdrawiam

witaj ajw. W końcu mam chwilkę. Pierwszy wers mnie pochłonął, w kolejne wsiąkłam jak w gąbkę, bo piękne. Jedyne co zgrzyta mi w wierszu to końcówka, moim zdaniem zbyt oczywista, niepotrzebnie dopowiedziana. Ja bym zmieniła z:

na:
nie wy­szli­śmy z raju. prze­sta­li­śmy za­uwa­żać.
Ale to taka moja marudka, a Ty zrobisz jak zechcesz, ale przecież się nie obrazisz na mnie, bo się koleżankujemy

Pozdrawiam cieplutko

Pięknie u Ciebie Wiolinie, jak zwykle jestem zauroczona. Nieustannie szukam czegoś w Twoich wierszach co mi zazgrzyta, bo przecież nie możesz pisać aż tak idealnie. Ale nigdy się nie udaje, bo ten moment kiedy już dotrę do ostatniego wersu i wypuszczam powietrze, jest niezastąpiony Czytam Twoje wiersze z otwartymi ustami, zawsze.

Pozdrawiam

Kochani, wybaczcie, że nie odpiszę każdemu z osobna, ale czasu brak...
Dziękuję pięknie, że zechcieliście zawitać w moich skromnych progach, było mi bardzo miło Was gościć. Z taką zachętą mogę pisać do końca moich dni Przy odrobinie czasu zrobię coś ze środkiem, skoro tak zgrzyta

Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam ciepło!

coś pięknego Zolu. Tylko tyle przychodzi mi do głowy, bo z zachwytu mnie zatkało

Pozdrawiam

Kochani,

Dziękuję Wam pięknie za czytanie i za wysokie oceny. Miło mi, że doceniliście moją pisaninę i w ogóle jestem w szoku, że wylądowałam na górnej półce, bo rzadko kiedy tam trafiam Wasze słowa są jak miód na serce. Wybaczcie, że nie odpowiadam każdemu z osobna, ale ostatnio cierpię na chorobę, która dotyka 99% społeczeństwa, zwaną brakiem czasu.

Raz jeszcze dziękuje i pozdrawiam ciepło

Miroslawie - fajnie, że się rozmarzyłeś

wodniczko - Dziękuję za tak wysoką ocenę. Miło, że znalazłaś tu coś dla siebie.

swistakos - cieszy mnie pozytywny odbiór, zwłaszcza że trafiłam na dolną półkę Twoja interpretacja jest ciekawa, choć nie o to mi chodziło lubię kiedy ktoś rozumie mój wiersz inaczej, niż chciałam go przekazać, bo wtedy sama spoglądam na niego z innej perspektywy i mówię: "faktycznie" i uśmiecham się.

Zolu - zawsze mam z tym problem, a pierwsza wersja była właśnie taka jak zaproponowałaś, więc zmieniam. Mak zostawię, bo mówi do mnie tak jak teraz jest Cieszę się, że Ci się podoba!

Pozdrawiam ciepło

ajw - ciągle sobie obiecuję, że zajrzę do Ciebie póki co, znalazłam się tutaj i bardzo mi z tym dobrze. Najbardziej urzekł mnie ten fragment:

wolność ptaków w powietrznych prądach,
gdzie zgubiły obrączki i strach przed lataniem.

Odczytuję go po swojemu A poza tym wszystko mi gra, bo piękne te zegarki, niebo i muszelki.

Pozdrawiam

I to jest Lenix jakiego znam świetnie u Ciebie, humorystycznie i ze smakiem. Bardzo podobają mi się bohaterowie - mucha i pająk

Pozdrawiam