Bardzo spodobał mi się ten tekst. Przeczytałam go już dawno, ale zabrakło czasu na skomentowanie.
Całość dla mnie jest bardzo oryginalnym pomysłem - świat przedstawiony realnie, a jednocześnie z bajkową nutą, a i wykonaniu nie da się nic zarzucić.
Te przejścia, światy równoległe trochę skojarzyły mi się z szansami, tymi niewykorzystanymi, których ludzie często nie zauważają - ale to tylko taka moja nadinterpretacja.

Po pierwsze, nie przemawia do mnie zupełnie angielski tytuł - można by wymyślić coś po polsku.
Po drugie, ta wstawka, w której Rachel opowiada o sobie psuje ciągłość akcji. W ogólne nie kupuję pomysłu z bohaterką opowiadającą o sobie czytelnikowi w ten sposób - najlepiej, żeby takie informacje o niej wyszły w trakcie biegu historii.
Masz trochę błędów, ale nie jestem specem od ich wymieniania, więc sobie podaruję.
Nie wiem, w jakim jesteś wieku - pisałam podobnie będąc w gimnazjum. Nie piszesz źle, czyta się szybko, ale cała fabuła mnie zniechęca - jest przewidywalna i bardzo schematyczna. Brak mi wyrazistości i emocji. To już było milion razy: przeprowadzka do miasta, strata bliskich, jedna nowa koleżanka, nieco niepewna siebie dziewczyna i zapewne jej miłość z ''bad boy'em'' Davidem. Kojarzy mi się to nieco z klimatami Zmierzchu, ale nie wiem, czy masz zamiar wprowadzić wątek fantastyczny.
Nie zniechęcaj się moim komentarzem, pisz dalej, tylko ćwicząc można doskonalić swój warsztat.

To tytuł zadecydował, że otworzyłam akurat to Twoje dzieło. Mój komentarz będzie opinią człowieka zupełnie zielonego w temacie wierszy, bo to proza, a nie poezja jest ''moim konikiem''. Jednak przeczytałam Twoją skurkonellę i mimo tego, że generalnie wiersze do mnie nie przemawiają, to ten mi się naprawdę spodobał. Bardzo podoba mi się ta lekkość formy w połączeniu z bardzo życiowym przekazem, a z całości czuć dystans do życia i psot, które wyprawia z nim los - tak ja to odebrałam, jako totalny żółtodziób.

Czyta się płynnie i szybko. Jednak mi osobiście zgrzytało to wielokrotnie powtarzające się ''braciszku'', które w dialogach brzmi według mnie po prostu nieco sztucznie - starszy zwracałby się do młodszego prędzej ''mały'', ale to takie moje widzi mi się.


Może ''krzyknął, łapiąc młodszego chłopca? Przez to ''brunet'' w pierwszej sekundzie miałam wrażenie, że obie kwestie nie należą do tej samej osoby.
Wybrałabym inny rodzaj śmierci albo opisała to trochę inaczej - pisk opon, krzyk, tulenie do siebie umierającego dziecka - to wszystko brzmi strasznie schematycznie. Jeśli już wybrałaś taki sposób uśmiercenia małego bohatera, to można było to trochę inaczej ująć, dodać więcej uczuć i obrazów, a uniknąć pomaptycznego ''nie'' i umierania w ramionach?
Generalnie lektura Twojej miniatury, to miło spędzona chwila, chociaż zostawia w sercu odrobinę przygnębienia, bo przypomina, że śmierć może dopaść naszych bliskich w każdym momencie. Nawet kiedy są jeszcze młodzi i wydaje nam się, że całe wspólne życie przed nami - to tez by można jakoś fajne zawrzeć, ale to tylko moje luźne sugestie.

Świetne opowiadanie. Nie jestem fanką krótkiej formy, czytam, jak i zarówno piszę ''długodystansowce'', ale czuję, że Twoje opowiadanie szybko nie ucieknie z mojej pamięci. Oryginalny pomysł, z odrobiną fantasy, ale mimo to całość nie straciła na realności, a wręcz dodało to smaczku. Psychika głównego bohatera świetnie ujęta, jego motywy - wszystko z pomysłem, ale nie ma przesady w ''filozofowaniu''. Mi osobiście tekst z ''ch... w dupie'' nie przeszkadzał, ale za to trochę nie pasowało do całości ''wziąć na klatę'' i końcówka o robieniu dobrych uczynków. Poza tym opowiadanie wciąga, na pewno jeszcze do Ciebie zajrzę.

Zgadzam się z przedmówcą - fabuła w tej chwili nie porywa, ale generalnie piszesz nieźle, więc szlifuj, pracuj dalej (i piszę to bez żadnego wymądrzania się, bo u mnie podobnie pewnie).
Powodzenia i weny!

Nie powiem, Twoja recenzja sprawiła, że mi również zrobił się smak na książkę p. Łukawskiego.