Bardzo ładny, liryczny wiersz. Zgadzam się z Benkiem co do drugiego wersu, coś tam zgrzyta Pozdrawiam.

Bardzo fajna narracja. Posmutniałam czytając, zwłaszcza końcówka mnie rozczuliła. Dobry wiersz. Pozdrawiam.

Ajw, bardzo Ci dziękuję za przychylny komentarz i taki odbiór wiersza. Pozdrawiam.

Abi, mnie też hamował niemy krzyk, do tego stopnia, że stałam się bierna wobec niego, dopóty, dopóki nie znalazł się ktoś, kto otworzył mi oczy i pokazał inną możliwość. Skorzystałam. Dzięki za słowo.

Afrodyto. Alos, dziękuję za zajrzenie i pozostawienie słowa. Pozdrawiam.

Cóż ja mogę odpowiedzieć na takie komentarze? Na tak wyczulone, tak inteligentne, tak wrażliwe pokłady waszej osobowości. Każdy z Was ma rację i każdy zostawił tutaj bardzo istotne słowo. Ciekawa byłam interpretacji, pomysłów, skojarzeń. Serdecznie Wam za to dziękuję, Per fumum, Wolnyduch, serdeczności dla Was.

Bo chodzi o to by od siebie nie upaść za daleko ... tak mi się przypomniało. Pozdrawiam.

Wolnyduszku, nie mam na myśli, że pisałaś wzorując się, albo pod wpływem, różnice przecież widać, słychać i czuć. Znam ten wiersz na pamięć Może właśnie dlatego mi się przypomniał.
Tak wyraziście weszłaś w swój wiersz, tak melodyjnie, tak po Baczyńskiemu Serdeczności.

- świetna fraza, mocna metafora.

Bardzo dobry wiersz, z wieloma smaczkami, mądrym przesłaniem. Pozdrawiam.

Po przeczytaniu pierwszej strofy przypomniał mi się wiersz Baczyńskiego
Elegia o chłopcu polskim... ot tak, po prostu.

Twój tekst smutny i wzruszający. Sporo poczułam, dużo zobaczyłam. Film obejrzę. Pozdrawiam.

Fajnie tutaj. Sporo prawdy, ciut sarkazmu, a wszystko na podstawie obserwacji.

I choćby przyszło tysiąc prezesów i każdy rzekłby tysiąc frazesów... to nie da się ukryć, że nie udźwigną Pozdrawiam

Bardzo ciekawy wiersz.
Nie ma tutaj użalania, egzaltacji, chociaż klimat zastoju, takiej stagnacji jest dość wyraźnie wyczuwalny. To co w pierwszej strofie, dobrze wypośrodkowane, wprowadzające w rzeczywisty stan odczuwania peela, co nie zmienia faktu, że w wierszu jest siła.
Wyraża się poprzez świadomość podmiotu lirycznego, który niczego nie rozdrapuje, jedynie określa położenie, (bez)nadzieję. No właśnie... bocian, który nie może zrobić kroku, ale trzyma w dziobie węża, czy ma przewagę?
To trochę jak walka dobra ze złem. Bądźmy tej myśli, że dobro zawsze zwycięża i damy radę uwolnić się z potrzasku stawiając kolejne, bardziej zdecydowane kroki. To taka moja interpretacja utworu abstrahując od tytułu, aczkolwiek wiersz nie jest tak jednoznaczny jakby się mogło wydawać i to właśnie czyni go ciekawym. Pozdrawiam.

Dziękuję wolnyduchu. Pozdrawiam

Witaj duszku.

Miałam długi i obszerny komentarz do Twojego tekstu ale mi go zżarło
Więc pokrótce.
Również uważam, że tekst, to bardziej proza poetycka niż wiersz, ale co tam, to przecież nie problem.
EAP nie jest mi obcy, ponieważ wszelkie pomroczności, ciemności, makabry, cały dualizm świata i analiza postaci pod względem psychologicznym, wszelkie rozdzieranie wnętrza peela, błądzenie po jego zakamarkach, to moje klimaty.
Twój tekst jest na granicy neurozy (nerwica), a psychopatologicznego lęku z którym boryka się peel.
Podmiot liryczny atakowany przez zębozę jest w pułapce takiego stanu. Paranoja i psychoza są wynikiem tego, co z pewnością spotkało go w przeszłości, a co odcisnęło na nim bardzo silne piętno z którym do tej pory nie może się uporać. To tzw demony przeszłości, bardzo silne przeżycie, które trawi pod lir od środka, powodując, że natrętne myśli nie odstępują go na krok, a otoczenie zaczyna gryźć. Dobrze oddałaś stan tych zaburzeń, a to niełatwe. Tekst jako prozę kupuję Pozdrawiam Cię.

O północy umownie znikam.

Peelka jak Kopciuszek, niezauważona przez pana w żółtej marynarce. Trzeba zatem zrobić wszystko, by zostać dostrzeżonym.

jestem tylko umizgiem
poślizgiem w oku

Bycie umizgiem, jednocześnie poślizgiem w oku, daje obraz okamgnienia, takiego przemknięcia przed oczyma.
Wcielenie się w tę formę zalotności być może wydłuży czas dotarcia do pana w żółtej marynarce, dlatego peelka wisi na kablu od telefonu, choć to brzmi makabrycznie. Jednak nie ustaje w dążeniu do celu. Stara się robić wszystko:
kłania się i spada, jest blizną, dzikim krzykiem, a pan w żółtej marynarce niewzruszony? Ech ci mężczyźni.... Pozdrawiam autorkę.

Już samo wejście w wiersz jest niesamowicie smaczne. Ta pierwsza cząstka swobodnie mogłaby wędrować jako samoistny byt. Brzmi jak dobre haiku. Najpierw pomyślałam, że jest jedno słowo, które można by zastąpić ładniejszym. Mianowicie to szwendanie, ale po parokrotnym przeczytaniu doszłam do wniosku, że ono bardzo dobrze oddaje klimat tego rozanielenia Podoba mi się takie spojrzenie. Emocje które wplotłaś w ten wiersz są podane niezwykle delikatnie, a to duża umiejętność. Przeczytałam z przyjemnością. Pozdrawiam.