Bardzo sprawnie napisany wiersz. Mnóstwo tu smaczków. Przeczytał się. Pozdrawiam.

Przepiękny wiersz Wiolin. Nasyciłeś mnie każdym słowem. Przeczytałam z wielką przyjemnością. Pozdrawiam.

Na pewno świetny tytuł i wyrazista miniaturka. Trzecia cząstka bez zaimka osobowego, pociengiel ma rację. Jest jeszcze coś. Trzykrotnie użyty zaimek zwrotny na końcu wersów, to rzuca się w oczy. Może jest na to jakiś sposób? Pozdrawiam Ajw.

Ajw dzięki serdeczne. Pozdrawiam.

Jeśli z przymrużeniem oka, to ja wzdycham do akrostycha

Fajny.

Chciałoby się rzec: szczęśliwej drogi już czas

Luizo, staraj się pisać bez inwersji, to po pierwsze, po drugie cedż słowa. Zbędne wywalaj.

Pierwszy wers:

świat dostaje zadyszki...

Niezły wiersz.
Fajny, donoszony w oczach obłęd, komponuje się. Pozdrawiam.

Ps.
Nie kombinuj za dużo

Zbyszku, Arkady, dziękuję za komentarz i poświęcony czas. Pozdrawiam.

Dziękuję wszystkim za komentarze.

Koberko, oczywiście że ławek, a pisane patykiem, to wino, stąd też taki, a nie inny następny wers i dalej też cuś tam nawiązuje Dziękuję za wizytę.

Bardzo sugestywne, smaczne. Począwszy od tytułu, a skończywszy na puencie. Jedyne co, to zamieniłabym nieupraną koszulę na wczorajszą. No i może jeszcze...
zlikwidowała to co w nawiasie w pierwszej cząstce (cały nawias) i...
zastanawiam się nad przesunięciem nawiasu w trzeciej cząstce. Od 2005 roku, to bym wywaliła, a w nawias wzięła (grzybiarza trudno ustalić) Sporo zaimka zwrotnego, też warto zwrócić na to uwagę. Poza tym kupuję to. Pozdrawiam.

Dwie pierwsze cząstki mocno opisowe. Miejscami w opisowość wkrada się patos i infantylizm. Np w tym zdaniu




Oświeca świat? nie lepiej oświetla?
W drugim członie tego zdania w ogóle zmieniłabym szyk i zlikwidowała ten archaizm.
Bliskość najbliższa? - pleonazm.
Słowa lśniące w sercu? z naciskiem na lśniące. Nie da się zobaczyć, czy one lśnią, bo są gdzieś wewnątrz, dlatego uważam, że użyłeś niewłaściwego słowa.

Bardzo często w tej MINIATURZE operujesz tymi samymi rekwizytami. Głównie niebo powtarza się wielokrotnie, co sprawia że tekst staje się nudny. Sporo zaimków osobowych w bliskim sąsiedztwie. Zdarza się że powtarzasz to, o czym już wcześniej wspominałeś np



i potem




Zmieniły się tylko role.

Później




Rozumiesz mike17, co chcę Ci pokazać? Jest w tym tekście sporo bardzo podobnych fragmentów, dlatego tekst jest monotonny.




tutaj o jeden zaimek zwrotny za dużo. Moim zdaniem w tekście sporo miejsc do dopracowania, sporo niepotrzebnych rymów.

Teraz do meritum

Opowiadanie dzieli się jakby na dwie części.
Miłość, którą bardzo emocjonalnie i żarliwie opisujesz na początku i zupełnie inny temat, który zdominował tekst, mianowicie GWAŁT.


Bohater na początku opisuje niewyobrażalne uczucie które nim zawładnęło. Odnalazł tą jedyną, tą właściwą, kocha...kocha...kocha... do szaleństwa.
A ja się pytam, czy aby jest pewny swojego uczucia? Może to była fascynacja, zauroczenie? Który kochający mężczyzna robi kobiecie wyrzuty że nie urodziła dziecka z gwałtu? Przecież to absurd. Mało tego, ów kochający mężczyzna nie stał się wsparciem, tylko kolejnym "demonem" pozwalającym by trauma wróciła. Obwiniał swoją partnerkę, uświadamiając jej że podjęła złą decyzję. Co to w ogóle za pytania:
jak to było? co było? czy tego chciała? Koszmar jakiś. Dlaczego kochający człowiek usiłował stać się sumieniem swojej kobiety? Dlaczego ją gnębił? Poglądy jakie przez niego przemawiały zniszczyły uczucie które się rodziło. Nie byłoby to więc "na dobre i na złe" Kochający mężczyzna nie dał szans niczemu co było dla niego ważne, a gdzie zrozumienie, wybaczenie? Choć tutaj nie było co wybaczać. Jedyny żal jaki mógł mieć to że mu nie powiedziała. Choć kto wie, może kiedyś by to nastąpiło, może było za wcześnie, ile się znali? Do takich traum wraca się bardzo boleśnie. One nigdy nie maleją na sile. Staram się zrozumieć ból i uczucia jakie targały tym mężczyzną, bo przecież nie tylko my kobiety jesteśmy wrażliwe, ale pomimo wszystko on nie miał prawa jej tak potraktować. Mam wątpliwości, czy aby na pewno ją kochał. Tak naprawdę liczyło się dla niego tylko to, co sam czuł.




Czy ty to widzisz? Sorry mike17, ale to jest żałosne. Tylko ja i ja.




Bolesna drwina. W co bawić? Czyżby Twój podmiot traktował małżeństwo jak zabawę? Zdaję sobie sprawę (zapewniam Cię że nie wchodzę tutaj w solidarność jajników) że trzykrotność zaślubin może o czymś świadczyć, ale nie zawsze wszystko się układa tak jakbyśmy chcieli, a każdy ma prawo do szczęścia. Ta kobieta też była po przejściach.
Mam wrażenie, że mimo upływu czasu Twój bohater cały czas ocenia tę kobietę i decyzję którą podjęła.




Coś na kształt wstrętu...no właśnie... COŚ

Dość instrumentalne podejście.

Reasumując:

Bohater pod wpływem ogromnie silnych emocji podjął decyzję o rozstaniu, podjął ją, bo nie był w stanie udźwignąć tego, czego się dowiedział, co się wydarzyło.
Ta kobieta niegdyś skrzywdzona, też kiedyś podjęła decyzję, która z pewnością do łatwych nie należała. Została z tym sama, wtedy i teraz, kiedy znalazła miłość. Masz pojęcie co czuła? Twój bohater nie poradził sobie i nie chodzi tylko o problem z którym się zetknął, nie poradził sobie sam ze sobą, czego skutki odczuwa do dziś. Myślę, że to rozstanie było kwestią czasu, jeśli nie ten, to inny problem by się pojawił i byłoby podobnie. Bohater był osobą, którą można było bardzo łatwo zranić, co świadczy o pewnej nadwrażliwości, słabości, do tego - wybacz - egoistą! Liczyło się tylko to, co on myśli i co on czuje. Poniekąd sam sobie zrobił krzywdę i musi z tym żyć. Szkoda tylko, że tak bardzo ucierpiał na tym wizerunek kobiety. Pozdrawiam.

Właściwie wszystko zostało już powiedziane. Jeśli chodzi o mnie, wiersz jest zbyt mocno przemetaforyzowany (o czym już mike17) co imho całościowo wybrzmiało zbyt sztucznie. Zabrakło powietrza, takiej naturalności pomiędzy tymi obrazami. Metafory dopełniaczowe również nie dodały uroku, gdzieniegdzie przypadkowe rymy. Tekst bardziej by mnie zaciekawił, gdyby można było pobuszować po wewnętrznych zakamarkach pod lira tzn gdyby to poszło w kierunku np alter ego
"o sobie sam" a zadatki są. W obecnej postaci (biorąc pod uwagę całokształt: wykonanie i pomysł) średnio mnie przekonuje. Pozdrawiam.

Cześć Yaro

Wiersz ma moc, to prawda, jest o czymś, a to bardzo ważne. Jednak są w nim miejsca nad którymi bym się zastanowiła.
W pierwszym wersie odwróciłabym szyk, niepotrzebna ta inwersja. W drugiej cząstce przymiotnik " biedny" według mnie do pozbycia, nie pasuje do obrazu żołnierza. Ostatniego wersu też bym się pozbyła. Zostaw większą przestrzeń czytelnikowi.

żołnierzu biegnij
brzmią komendy
- naprzód!



w tym króciutkim dwuwersie za dużo jak dla mnie. Zostawiłabym tylko pierwszy wers.



ten fragment czytam sobie tak

obrazem powojennych lat.


literówka

Puenta bez ostatniego wersu.

Yaro, to tylko sugestie. Wiersz jest Twój i zrobisz co uznasz za stosowne. Warto mu się jeszcze przyjrzeć.
Niemniej jednak oddałeś klimat, poruszyłeś. Pozdrawiam.

Hej Wiolin

Podmiot jako niezamalowane płótno, ktoś, kto sam sobie jest tylko białą plamą, podskórnie pulsującym (nie)bytem, odkłada się na przyszłość, na lepsze czasy, by osiągnąć rozmiar ideału. Chciałoby się rzec, że za wszelką cenę będzie gotowy, musi być gotowy (jak obiad podany o czasie) na czas, nawet jeśliby miał poświęcić siebie, ale czy uda mu się w porę wyjść ze środka swoich ran/ram, by stać się żywym obrazem?

Muszę przyznać Wiolin, że czytałam kilka razy zanim znalazłam swoją ścieżkę. Jedno co mnie faktycznie razi, to te oczy bez głosu i spójnik na początku ostatniego wersu drugiej cząstki. Ja na swój użytek zamieniam "bez głosu" na "bez wyrazu" i czytam bez spójnika Pozdrawiam.

Bardzo wszystkim dziękuję za obecność i komentarze. Pozdrawiam.