RonaczeK, widzę i podoba mi się Twój karp
Dzięki za koment i wizytę. Pozdrawiam.

Tytuł nie zawiódł
Podoba mi się otwartość umysłu peela, gotowość do pokonywania barier, własnych lęków, zahamowań, do poznawania tego co nowe, nieodkryte.
A wszystko to, by nie zabrakło czasu, by nie zagasło, zanim zdąży się rozpalić, by nie żałować, nie myśleć, że coś się przegapiło, przespało. Wzruszył mnie ten wiersz. Odbieram go jako obraz przemijania. Podmiot ma świadomość, że czasu niewiele, więc trzeba się spieszyć, zanim wróci się do punktu wyjścia. Pozdrawiam autora.

Koberko, dziękuję za wgląd. Serdeczności.

Zbyś, miałam odpisać podobnie jak Aleksander. Od razu pomyślałam o Grochowiaku, ale Aleks mnie uprzedził, to nie będę powtarzać. Nie wiem skąd Ci się wzięła płonąca żyrafa, więc trudno mi odpowiedzieć na Twoje pytanie, jednak bardzo cenię kreatywność myślenia, i lubię interpretacje czytelników, bo potrafią być naprawdę zaskakujące, niemniej ciekawe. Pozdrawiam.

Allasko, nie powiem, że jest mi przykro bo byłaby to nieszczerość z mojej strony.
Wiersz wstawiony na portal, do publicznej oceny staje się poniekąd "własnością" czytelnika, oczywiście w niedosłownym tego słowa znaczeniu. W całą sytuację wpisane jest ryzyko polubienia bądź nie, wszystkim się przecież nie dogodzi i ja to rozumiem i szanuję. Jesteśmy inni, mamy różne wrażliwości, przede wszystkim (tak myślę) ciągle się w tej materii rozwijamy, a co za tym idzie eksperymentujemy.
Ten wiersz akurat eksperymentem nie jest, bo formą i stylem nie odbiega ode mnie. Zapewne (jak piszesz) Twoją uwagę zwróciły powtórzenia, na które ja sama zwracam uwagę. W tym wypadku zostały użyte celowo (nie każde powtórzenia są złe). Nie wiem jak wypadły tutaj, ale z pozostałych komentarzy wynika, że nie najgorzej. Jaki był ich cel? Celem było stworzenie pewnego rodzaju pętli. Impas jest sytuacją bez wyjścia, toteż dlatego taki zabieg. Czy chciałam to ładnie rozegrać? Pewnie chciałam, każdy chce mieć wiersz w porządku, tylko tak jak pisałam powyżej nie każdemu musi się podobać i ja to akceptuję. Dziękuję Ci za szczerość. Pozdrawiam.

Coca_monka, pięknie Ci dziękuję za słowa wsparcia i uznania. To prawda, że mosty nie zawsze łączą, nierzadko dzielą. Potrafią być barierą, przeszkodą. Możemy stać po dwóch różnych stronach i nie móc się do siebie zbliżyć. Pięknie i bardzo trafnie określiłaś sen wielomostem, poszłabym o krok dalej mówiąc że to takie trochę schody do nieba Pięknie Ci dziękuję. Serdeczności.

No i Aleks
Fajnie że zajrzałeś. Dziękuję za te miłe słowa. Co do Twojej sugestii, powiem tak:
Złapałeś mnie na tym, nad czym się zastanawiałam. Zdecydowałam jednak zostawić jak jest. Dlaczego? Już tłumaczę,
Gdyby ten wers był samoistnym bytem, w sensie: początkiem zupełnie odrębnej strofy (o! może tak) to, albo zrezygnowałabym z tego co sugerujesz, bo wiadomo skąd się wraca do jawy (słuszne spostrzeżenie) albo zapisałabym go tak

ze snu do jawy - ze, nie od

Tutaj chciałam uwypuklić pewną ścieżkę - zobacz




Kluczowy moment przejścia i to na czym i w jakich wymiarach (jeśli tak mogę to nazwać) zostały nałożone te krzyże, stąd moja decyzja o pozostawieniu w wierszu, w tym właśnie wersie, tego określenia — od snu.
Przyjrzę się jeszcze temu, biorąc pod uwagę Twoje spojrzenie na wiersz i puentę. Nie wykluczone, że przekombinowałam
Jeszcze raz dziękuję za pochylenie się nad tekstem.
Pozdrawiam Aleks.

Bardzo Wam wszystkim dziękuję za słowa pod wierszem.
Abi, chyba zgadłam Dzięki wielkie. Pozdrawiam.

Próbujesz bawić się słowem i ok. Tylko to wszystko musi być spójnie powiązane. Cztery pierwsze wersy spoko, potem się rozjechało. Z tego wszystkiego biorę tylko KULT. Pozdrawiam.

Za dużo tego płonącego. Dla mnie tylko puenta. Na niej można zacząć budować wiersz. Pozdrawiam.

Pozwolę zgodzić się z Aleksandrem81.
Tekst zakończyłabym na



to co po myślniku niepotrzebnie zepsuło puentę. Pozdrawiam.

Abi, serdecznie Ci dziękuję za wpis i przede wszystkim za odwagę. Nie liczyłam tutaj na zbyt wiele. Wiem jak wybrzmiewa tekst, ale ja nie lubię owijać w bawełnę. Pod lir jest obserwatorem i zawsze otwarcie mówi to co widzi i czuje. Nie każdemu musi się to podobać i nie każdy musi się zgadzać. Szanuję każdą opinię i każdy pogląd.
Świat jest trudny i trudno się na to wszystko patrzy. Najgorsze jest to, że w XXI wieku mamy coraz mniej praw, że odbiera nam się to co powinno być oczywiste - głos, wybór. Dyskutuje się o nas, bez nas, a potem stawia pod ścianą. Oczywiście dotyczy to nie tylko ustawy antyaborcyjnej, dotyczy to wielu spraw. Myślę, że jak tak dalej pójdzie i nie nastąpi jakieś tąpnięcie (a światełka w tunelu nie widać - niestety) to przyszłość jest oczywista. Pozdrawiam serdecznie.

Ależ przywaliłeś! Świetnie zobrazowane, nienachalne, za to bardzo dosadne. Podoba się. Pozdrawiam.

Dziękuję Lilah

Wodniczko, Abi, dziękuję za sowo pod wierszem. Pozdrawiam.

Narodziny nowego niekoniecznie muszą zwiastować coś optymistycznego i tutaj pozwolę nie zgodzić się z wiosną. Narodzić może się również nowe zło, nieznane, nienazwane, nie wiadomo co, a dopóki nie zapoznamy się z tym czymś, nie oswoimy tego, nie nauczymy się z tym żyć, trudno mówić o optymizmie. Pierwszy wers jest dla mnie takim rozpaczliwym aktem wyrwania i zatrzymania tego, co kolorowe, piękne, co być może za jakiś czas nie będzie nam już dane odczuwać i dotykać. Wydrapać to zza mgły i widzieć choćby w krzywym zwierciadle, to zawsze coś, bo nie pozwala zapomnieć. Niepokojący wiersz wodniczko, ale takie też mamy czasy.
Podoba mi się ta fraza;



bardzo trafna.

Natomiast nie do końca kupuję to:



wyczuwam tutaj odrobinę patosu. Myśl fajna, ale coś bym tutaj pokombinowała z tą frazą. Pozdrawiam ciepło.

Allasko, Opheliac, Abi, dziękuję za słowo pod tekstem. Miłego wieczoru.

Abi u mnie piątka, czy jakakolwiek ocena jest sprawą drugorzędną. Nie musisz absolutnie z takich decyzji się tłumaczyć Dla mnie najważniejsze jest słowo, odbiór mojego tworu przez czytelnika, jego opinia na temat. Bardzo szanuję to, że ktoś zechciał poświęcić swój czas, zajrzał i zostawił ślad. Pozdrawiam i dziękuję, wiesz za co

Chciałam przeczytać inne Twoje teksty, tak dla porównania, ale widzę, że jesteś nowym użytkownikiem. Witaj zatem na PP.
Potraktuję ten wiersz w kategoriach zabawy, bo inaczej się nie da.
Treść bardzo infantylna z gramatycznymi rymami. Całość nierówna. Pracuj nad tym żeby było coraz lepiej. Zabawa jest formą nauki, więc małymi kroczkami do przodu. Poczekam na postępy. Pozdrawiam.

Poranna kawa, to podstawa
Wiersz bardzo swobodnie płynie i to jest atutem. Takie lekkie pisanie i do tego optymistyczne podejście wprowadza w dobry nastrój. Z przyjemnością przeczytałam. Pozdrawiam.