Ajw przepraszam, że dopiero teraz odpowiadam, przegapiłam Twój wpis.
Z tym rozliczaniem to różnie bywa...
Dziękuję za komentarz i memoriowe refleksje . Pozdrawiam serdecznie!

Madawydar
Ludzie potrafią wyprzeć niesamowite rzeczy. Pamięć to dziwny mechanizm, czasem zapomnienie ratuje, a czasem jest wyrokiem...
Dziękuję bardzo za wizytę i komentarz!

Całkowicie kupiło mnie ostatnie słowo, które w zestawieniu z czasownikiem "uprawialiśmy" daje piorunujący efekt. Całość refleksyjna, oniryczna.
Haczy mi jedynie jeden moment:

Ale bardzo możliwe, że wyobraźnia podsuwa mi mylący obraz, na którym się zafiksowałam. Bo słowo "uwalnia" sugeruje mi, że coś było w bezruchu (uwięzione), natomiast "ulatujące" sugeruje ruch w czasie teraźniejszym (w momencie uwolnienia). Nie wiem, czy udało mi się klarownie wytłumaczyć co mi się uroiło.

Po namyśle, jestem w stanie sobie wyobrazić inną sytuację, uzasadniającą taki zapis (uwięzienie w ruchu), ale to pierwsze wrażenie wydaje mi się naturalniejsze.

Tak czy inaczej, to bardzo dobry wiersz, z przyjemnością się przy nim zatrzymałam.

Marek,
Bardzo spoko zasada.
Ja chyba niestety muszę mieć dzień do zostawiania śladów po sobie. No i z innego portalu zostało mi zboczenie, że "poważnie" podchodzę do komentowania. Śmieszne to, wiem.

Marek
Dziękuję za koment i pamięć.

Marek ja w sumie nigdzie już "na stałe" nie jestem. Na PP zaglądam regularnie, choć rzadko się loguję. Czytam z anonima.

Mike
Dziękuję za spojrzenie między wersy i dostrzeżenie ukrytego.
Lubię proste środki przekazu, wbrew pozorom trudniej wtedy spojrzeć wgłąb.

Marek
Niby niepotrzebne, ale ktoś mi kiedyś wytknął, dlatego dodałam asekuracyjnie. Dziękuję za wizytę i uznanie.

Valeria
Cieszę się, że wiersz zaintrygował. W nim też jest bajka, ale bez możliwości dobrego zakończenia. Dziękuję za komentarz .

Mike, nawet bardzo dobre

Pamiętam ten tekst. I znów zrobiło mi się ciepło. Tworzysz świetne postaci, prawdziwe, ciekawe. Lubi się je od razu (albo i nie, ale nie obojętne nigdy nie są). Starsza pani z tego opowiadania, to jedna z moich ulubionych.
Tekst do refleksji, do uśmiechu, do zatrzymania.

Starzeje się, bo miałam nadzieję na dobre zakończenie, jednocześnie bojąc się, że Autor tuż przed końcem wrzuci bohaterów do maszynki do mięsa...
Temat stary jak świat, a jednak wciąż niewyczerpany...
Dobrze mi się czytało.

Hej, Ajw! Dawno Cię nie czytałam.

Nakreśliłaś subtelny obraz braku, tęsknoty.
Dużo w literaturze uwagi poświęcono Odyseuszom. Penelopom znacznie mniej. Bo cóż takiego wielkiego robią? Czekają, trwają. Karmią się nadzieją, żalem i tęsknotą. Robią zwykłe rzeczy. Mało kto rozpoznaje w nich heroizm, a dla mnie to one są bohaterkami. Rzesze wiernych Penelop czekających na powrót swoich Odysów z obojętności, chlania, zdrady czy innych Troi.

Piękny wiersz do wielokrotnego czytania.

Zajrzałam trochę przypadkiem po latach i trafiłam na znajomy nick. Bardzo lubię Twoje opowieści Marianie. Oprócz dobrego tła obyczajowego w centrum zawsze jest człowiek. W dodatku człowiek z krwi i kości, prawdziwy, wiarygodny.
Bardzo dobry tekst, samoczytający.

Hej, Marku!
Wiadomość o dedykacji sprowadziła mnie na stare śmieci .
Kości Wielkie to świetne miejsce dla sów, szczególnie płomykówek. Pamiętam, że gdy pierwszy raz zetknęłam się z serią, to dość krytycznie oceniłam tekst. Dopiero po przeczytaniu kilku "przestawiłam" się na kościaną rzeczywistość, doceniłam humor i absurd. Bo opowieści z KW są odrębnym gatunkiem, jak filmy o Bondzie. Mam swoje ulubione postaci (ostatnio na pierwsze miejsce wysforował się proboszcz). Podoba mi się też, że przemycasz nienachalnie swoje poglądy. Czasem dosłownie, czasem kontrastowo.
"Widać żaden szatan nie jest tak potężny, jak oziębłe sumienie letniego katolika." – O, jak tu
Ogólnie, kościane historie zawsze poprawiają mi humor, choć zdarzają się i smutne odcinki.

Za tekst i dedykację dziękuję, jestem zaszczycona

Dziękuję, Milu! Fajnie że jesteś, sporo można się od Ciebie nauczyć.

To jeszcze jedno podejście...

Edit: kiedyś skończy się czekanie też biorę pod uwagę.