A może tylko "czuć" zostawić w pierwszej zwrotce?

Edit: Zmieniłam delikatnie. Mam nadzieję, że na lepsze. Jeszcze raz dziękuję, Milu.

Milu, masz rację z tymi bezokolicznikami, choć na imiesłowy z kolei mam uczulenie. Pomyślę jeszcze nad tym początkiem, może uda mi się jakoś wybrnąć bezboleśnie.

Z kolei szyku nie chciałabym zmieniać - bo zepsuje się wtedy przerzutnia, a jest ważna w tym tekście.

I znowu na końcu masz rację - zmienię pierwsze "patrzeć" na "widzieć"


Serdeczne dzięki, Milu!

Dzięki, Milu. Musiałam się ze zmianami przespać

Miladoro, nie ukrywam, że liczyłam na Twój komentarz. Cieszę się z pozytywnego odbioru. Wiedziałam, że nie będę się podobać moje mamy/omamy - wiem, że to prymitywny rym i w ogóle ble , ale celowo zestawiłam te dwa wyrazy - żeby zauważalnie się zderzyły, podkreślając wydźwięk. Bardzo możliwe, że jak mi się uleży, to coś zmienię, ale na razie jeszcze nie jestem przekonana. Szczerze mówiąc, myślałam, że równie nieprzyjemnie będzie brzmiało obce/puste, ale nikt mi nie wypomniał, to może nie robią takiego wrażenia.

A z pierwszej uwagi skrzętnie skorzystam, bo faktycznie zamimowało się.
Z Damaszkiem miałam konkretnie na myśli nawrócenie św. Pawła, bo zarówno jego jak i Mojżesza, niektórzy współcześni naukowcy podejrzewali o padaczkę skroniową.
Serdeczne dzięki za odwiedziny i cenne uwagi!


ElaM, przerażające i fascynujące zarazem jest to, ile jeszcze o sobie i świecie nie wiemy. Bardzo dziękuję za tak miłe słowa.

Allasko, dziękuję za odwiedziny i ciekawy komentarz! Cieszę się bardzo z przestrzeni do interpretacji, bo obawiałam się, czy nie jest to tekst za bardzo łopatologiczny. Mamy/ omamy celowo zbiłam, ze świadomością, że może to być dla wielu czytelników (lepszych w te klocki ode mnie) słaby punkt, ale jakoś pasowała mi melodia tej zbitki.
Jeszcze raz dzięki, pozdrawiam

Czerwone pięciopalczaste...
Dzięki za czytanie

Fajnie Cię tu spotkać
Moje zdanie znasz. Dla porządku napiszę, że to kawał dobrej roboty - od strony literackiej, psychologicznej, poznawczej. To powinna być lektura dla młodzieży. Potrafisz spojrzeć na siebie z boku, masz odwagę, by szukać, nazywać. Do tego dar wyciągania szczegółów fascynujących dla czytelnika... stąd świetne opisy. Twoje teksty się samoczytają. Pozdrowienia

Miladoro, ślicznie dziękuję! Bardzo melodyjny utwór, wspaniale brzmi czytany na głos. Świerszcz, kominek i cynamon - to zdecydowana lepsza (i bardziej sprawiedliwa!) odsłona jesieni, choć pobrzmiewa z niej "pogodna rezygnacja" Peela . A cynamon to jedna z moich ulubionych przypraw. Uwielbiam ten zapach i czasem rozkładam laski po mieszkaniu, żeby trochę cynamoniło po kątach
Zazdroszczę takiego wierszenia...

Ooo, jak Clark obrodził w komentarze . Bardzom ukontentowana, tym bardziej, że widzę kilka różnych interpretacji. Mniód na serce .


Lady, dzięki raz jeszcze!


Gabi, cieszę się niezmiernie, dziękuję


Jolu, dzięki, miło mi, bo piszę bardzo prosto - nie zawsze wychodzi.


Tetu, tytuł mi zleciał z drobinkami Kryptonu, dziękuję za słowo


Pociengiel, dzięki za komentarz i ciekawą interpretację!


Dokładnie, Puszczyku! Dziękować

Będę czekać

Nalko, dziękuję za odwiedziny i słowo. Ciepłe skarpety zawsze w cenie, Krypton się kruszy i dociera nawet do Supermenów

Miladoro, podoba mi się Twoja "cotowa" rada, zmienię. Z dużą literą sama się zastanawiałam, ale stwierdziłam, że w tytule mam duże, to jakoś konsekwentnie chciałam.
Dziękuję za poczytanie i pomoc
edit:
Ale "co" chyba jednak zostawię. Pewnie nie wyszedł mi przekaz, ale chciałam, żeby wybrzmiała w tym stwierdzeniu ironia. Bo wszystkie złe rzeczy zdarzają się wokół (nam przecież nie!) i gdy nagle los się odwraca i coś dotyka nas samych, wciąż nie dowierzamy - jak to? sąsiad, kuzyn, koleżanka... ale nie ja!
edit2: zmieniłam kompromisowo, mam nadzieję, że mniej razi.

O matulu... o mało bym go nie przegapiła... przepiękny, Miladoro. Poczynając od rewelacyjnego tytułu, przez samośpiewające wersy. Ta śpiewność wyrażona w rytmie i dźwięku poszczególnych słów robi duże wrażenie. I nie wiem, czy to już moje doszukiwanie, ale forma utworu przywodzi na myśl cykliczność natury. Wiatr, gawrony, mgła - rekwizyty wprowadzają jesienny mrok. Bardzo mi się podoba.
A tak na marginesie - szkoda mi, że wszystkie jesienne wiersze wieją smutkiem. A jesień jest piękna! Zaczyna się kolorami, pachnie herbatą z miodem i cytryną, dobrą książką i kominkiem. Kiedy szybciej zapada zmrok przytulniejsze są wieczory - pod kocykiem, wszyscy trochę bliżej siebie. Szkoda że brakuje mi talentu i umiejętności, żeby napisać o takiej jesieni.

Jaga, ja mam podobnie. Kieruję się w życiu zapachem, dodatkowo przeważnie mam nosa do ludzi .
Bardzo dziękuję za wizytę i ciepło pachnące słowa

o matulu... to żeś wygrzebał... Toż to paleopoem
Dzięki za odwiedziny

Miałam na myśli dokładnie to, co napisała Miladora. Dla mnie cały wiersz nawiązuje do fermaty - a raczej jej braku (tudzież potrzeby) w mijających chwilach. To tak jakby utwór o głodnym, poszukującym jedzenia wilku nazwać "mięso" . Poezja nie musi i wręcz nie powinna być dosłowna. A jeśli nawet wydaje się być dosłowna, to przeważnie jest w niej ukryte drugie (albo i piąte) dno.