Mocne to. Tyle lat nie byłem na portalu-pisarskim, wchodzę, a tu taki kawał materiału. Przyjemnie się czytało, szkoda, że takie krótkie.

Serio, jest tak źle? Mi się podobało. Miejscami trochę niezrozumiałe zachowanie głównego bohatera, ale ogólnie opowieść fajna.
Co do wykonania, czasem trochę można by poprawić, ale jakoś nie zwracałem uwagi na błędy. Jest fabuła, jest akcja, nie ma przesady z ze zbędnymi rozmyślaniami, więc jak dla mnie jest ok.

Ciężko się połapać. Pełno imion, nazw, jakiejś mitologii, którą najpewniej sam jeden dobrze ogarniasz. W tak krótkim fragmencie to jest nie do zniesienia. Poza tym niepotrzebne powtórzenia i sporo patosu, zbyt dużo.
To oczywiście tylko moje skromne zdanie.
Pozdrawiam.

I tu jest duch pogrzebany. No cóż, przyznaję się bez bicia. Opowiadanie pisałem na konkurs fantastyki.pl, jak się można domyślać, nie wygrałem go. Nie mam pojęcia co można o duchach bardzo ciekawego stworzyć, ale starałem się spróbować.

Że nie straszne? No szkoda, ale rzeczywiście grozy tu nie czuć, a szkoda, bo planując pisanie miałem nadzieję, że coś wykrzesam.

Niemniej jednak, cieszę się, że czyta się dobrze i to nienużąca rozrywka To jest zawsze mój cel podstawowy.

haha dobre. To kim ja jestem? Bo uważam, że to kwestia genów, ale jednocześnie uważem, że to kwestia indywidualnego mniemania, które jest wynikiem właśnie aspektów biologicznych. Ale teraz jestem rozbity.

Płeć jest pojęciem biologicznym to jak może być rozpatrywana kulturowo? Ktoś może urodzić się facetem, mieć nadmiar kobiecych genów i czuć się kobietą. Ok, ale co tu ma do rzeczy kultura? Lewactwo, kochające inżynierię społeczną, głosi, że wszyscy rodzą się równi, a tylko wychowanie ma wpływ na to co będzie później. Więc walczą z ustalonymi rolami. No tak, zabierz dziewczyncę lalki, daj jej samochód. Słyszałem o przypadku, dziewczynki, która samochód ubierała w ubranaka i bawiała się jak dzieckiem. Podobnie jest z kimś, kto urodził się w ciele faceta, a czuje się kobietą. Można z tym Lewacko (kulturowo) walczyć, ale to ciężka sprawa.
Ojca oszukasz, matkę oszukasz, ale biologii nie oszukasz

Naród, zaś to sztuczny twór kulturowy. Niewielkie plemiona są elementem natury, szympansy też żyją w stadach, ale nie 50milionowe grupy. Narodowość krwi, hehe.

No nie wiem, ja nie należę do żadnej z wyżej wymienionych opcji. Tak mi się zdaję.

Aczkolwiek felieton fajny, zmusza do zastanowienia.

haha Rewelacja Szkoda, że tak mało takich utworów.

No niekoniecznie, homoseksualistów też. Wystarczy zobaczyć, kto jest multikulti, ch... z narodem.

A co ma Bubel do patriotyzmu? Ten człowiek to piąta kolumna internacjonalistów i innych tęczowych. Ośmiesza narodowców.

Wow, tekst jest porażający. Sporo w nim sensownych rzeczy, ale z drugiej strony dość naiwny. Fajnie, że komuś zależy, ale to nie takie proste i łatwe. MamaMuchomorka ma rację.

Skoro tak, to mi się podoba.

Mnie osobiście średnio obchodzi, czy się ktoś tnie, czy pije, czy pali crack, bez tego wiem, że życie bywa trudne. Ktoś mówił, że ma być łatwo? Lenin i Lepper obiecywali wszystko, dla wszystkich, ale nie wyszło.

Jednak skoro , to przyjmuję go całego. Świetnie kpi z młodzieńczego buntu.

Jedno mnie martwi, dlaczego wszystko z dużej litery?
Przecież nie stawiasz kropek na końcu zdań.

Bardzo interesujące. Zwłaszcza tematyka. Tekst oryginalny, napisany lekko i sprawnie, ale nie prosto. Krótki i treściwy. Nic dodać, nic ująć.

Fabuła taka sobie. Bzyknęła się, zaszła, przeraziłą się i usunęła. Z cyklu historie pisane przeż życie.
Można zawsze coś z tego zrobić, ale jak dla mnie forma i sposób narracji, wyjaławiają tekst. Ok, ma być surowo, chłodno, prawie jak relacja, dla mnie osobiście to mało. Ale widzę, że tekst się podobał, wielu, więc gratulację.

Chciałem się czepić po pierwszych zdaniach do patetycznego tonu, później chciałem się czepić do zaimków, ale wcale nie jest ich za dużo. Raz, że jest w pierwszej osobie, dwa, że czuje się mega autentyczność. Nic bym tu nie zmienił, w pełni kompletny utwór.

Bardzo udany.

Na mnie robi wrażenie. Dawno nie czytałem, czegoś w tym stylu, a też skojarzył mi się z innym wierszem i sytuacją. Taki, że tak powiem cielesny, życiowy (w sensie, czuć życię) utwór. Poetycko i swojsko.

hehe widaomo gdzie błądzi.

O rany, muszę popić wodą, bo się zatkałem. Jakbym zjadł cztery ptysie oblane syropem. Słodycz rozlewa się po całym monitorze i kapie mi na klawiaturę. Fajnie prowadzona narracja, ale klimat nie dla mnie. Nie wiem czy dojdę do siebie po takim uderzeniu ciepła, słodyczy i tkliwości.

No dobra, napisane całkiem w fajny sposób. Miło się czytało. I to wszystko. Bo ja żadnej fabuły tu nie dostrzegłem. Taki jakiś obrazek. Ha! Jedna rzecz, dostało się bogaczom i ochroniarzom.
No i może zakończenie z poetą, fantastą, który liczy, że sprzeda swoje wiersze i herbatą.

Jest jakiś tam obrazek, co w nim nic interesującego nie widzę, i część właściwa -
Chyba część właściwa jest jednak najciekawsza.

Cóż, rzecz oczekiwań.

Dziękuję, za komentarz ale odniosę się do niego, gdy będzie więcej opinii.
Dziękuję za przebrnięcie, mam nadzieję, że nie był to stracony czas