Dziękuję, magpi
To naprawdę sympatyczne, widzieć takie słowa.

Harmonię rytmu psuje, drugi wers drugiej zwrotki ( zbyt duża liczba sylab ).
Poza tym, cudnie
Nabrałam chęci na cynamonowe bułeczki
Pozdrawiam. B.

Rozumiem.
Teraz mi jaśniej

A jakby tak?

błysk szkła
niewygodny świadek nas
w półmroku
natknęłam się na twoją rękę
wędrującą po górach
mapy
ciała uśpionego półmrokiem
niedopalonej świecy

wyraz twarzy

łza gasiła żar
niedomkniętych zdań

Mapy - może być kursywą, będzie wyraziściej.
Nie pomyśl, że się wymądrzam. Tak jakoś mi swojsko w tym wierszu i tyle
W ogóle, możesz to zignorować

Fajne dwa pierwsze wersy, później już różnie.
Próżnia nieskończoności, mnie niepokoi.
Przyszłość tej kobiety jest nieskończona i pusta?
Nie do końca jest to dla mnie jasne.
Pusta wystawa i okradziona z wrażeń, do mnie trafiają.
Rozumiem to, jako kobieta

Ostatnie wersy to obraz jakby lęków, przyczajonych, by skoczyć w odpowiednim momencie, całkiem jasne.

Ale jak to poskładać do kupy?
Niby gra, czeka ją pusta przyszłość, więc strachy są całkiem na miejscu, ale co w takim razie z tą wystawą?
Chyba mi wyobraźnia dziś kuleje.

Nie jest to zarzut!
Po prostu, poczekam na kogoś, kto zrozumiał i opowie mi historię.

Zmieniłabym zapis, trochę kulawy
Taka moja luźna propozycja:

błysk szkła
niewygodny świadek nas
w półmroku
natknęłam się na twoją rękę
wędrującą po górach
mapy ciała uśpionego półmrokiem
niedopalonej świecy

wyraz twarzy

łza gasiła żar
niedomkniętych zdań


Kobiece nastroje.
Tęsknimy, dajemy siebie, czasem przychodzi żal i rozczarowanie.
Uroki bycia we dwoje.

Pozdrawiam.
B.

Trochę wydumany ten wiersz, ale to przecież, te słynne jesienne nastroje - im się wybacza wszelkie egzaltacje
Czuć jesienią i depresją.
Słońca!

Pozdrawiam
B.

Ha!
Ale mi się skojarzyło bezecnie
Nie powiem z kim i z czym!
Widać w tym wierszu, Twoje wisielcze poczucie humoru Starysto i kpiarskie oczko puszczone kolegusiom
Dla mnie, ciekawy, dobrze układający się w głowie tekst.
Pozdrawiam.
B.

O Panie
To teraz już tak będzie pod każdym wierszem?
Oby nie.

Płynę z każdym wersem, przez smutną wizję przyszłości, z pożegnaniem w sercu.
Niesamowicie obrazujesz Zolu.
Twoje słowa są jak pociągnięcia pędzlem.
Malują obraz, jawiący się przed oczami subtelnymi odcieniami ażurowej ochry i błękitu.
Pięknie.
Każde słowo na swoim miejscu.


A tak, poza tematem, te przepychanki pod prawie każdym wierszem, stały się już naprawdę nudne. Macie pw.
Nie ma w tym nic interesującego ani tym bardziej pouczającego, żebyśmy musieli to czytać

Zolu, gratuluję wiersza.

Miło, chłopaki
Wasze wizyty, zawsze przyjemne.
Zwykle nie rymuję, więc tym bardziej dziękuję

Smutny wiersz o samotności.
Upływający czas odciska piętno na każdym wersie.
Miłe dla oka i ucha metafory.
I znowu mi się pogłębiła zimojesienna depresja
Pozdrawiam.
B.

Dobry tytuł
No cóż, przykre...
Stało się i tyle.
Podoba mi się realizm i wiarygodność, konsekwencja doboru słów i wybudowania na nich atmosfery, gęstej od ironii.
Jestem na bardzo tak
Pozdrawiam.
B.

Dziękuję magpi
Bardzo miło, że wciąż mnie ktoś tu odwiedza

Dziękuję Zolu.
Zawsze, uważnie czytam co piszesz, czuję, że masz rację.
W zasadzie tekst tworzył się na portalu, czasem tak mam.
Bałaganiarstwo i chaos
Myślę nad nim cały czas.
Pozdrawiam również.

Dziękuję Babczuk.
Wszytko co piszę wypływa ze mnie
Może nie są to dosłowne sytuacje, ale urywki myśli, zdarzeń, składają się na słowa.
Wiersz jest spectrum.
Mimo trudnych chwil, a może i dzięki nim, nauczyłam się, czym jest szczęście.

Szkoda mi tych wierszy i tych autorów, którzy z sercem coś piszą, dzielą się z nami swoją intymnością, a pod spodem taki zamęt.
Nie powinno tak być.
Czasem warto po prostu odpuścić, zamiast mącić wodę.
Nie jestem może zachwycona tekstem, ale coś w nim jednak jest takiego, co skłania do przemyśleń.