Mnie tu gra i nie gra jednocześnie.
Nie wiem na czym polega ten fenomen.
Myśl jest płynna, czytelna. Trzymasz się jej i prowadzisz jak po sznurku przez historię.
Jest związek, rozstanie, wątpliwości.
Jest miejsce na domysły. Dlaczego on tam tak się chowa przed tym światłem latarnianym? Mam nawet pomysł.
Nie gra mi chyba forma ale to subiektywne bardzo, bo wiąże się z tym, że lubię biały wiersz, rozbite frazy i takie tam symptomy bałaganu w głowie.
Trochę tu za dużo: staram się, odganiam, wyrzucam, zaopatrzę. Nie przejmuj się jednak Ja się średnio znam
Pozdrawiam.
B.

Pomijając wartość wiersza, chce zauważyć, że nie ma sensu rozmawiać o rzeczach oczywistych. Nazwanie Maryi prostytutką, nie jest tu metaforą, i nie ma uzasadnienia poetyckiego. To raz. Jest to prowokacja, obliczona na szum. To dwa. Jako taką, traktuję ją jako zwykłą obelgę, nie wobec świętej osoby, ale wobec człowieka. Żeby rzucać takie pomówienia, trzeba mieć argumenty w ręku.
Pomijając aspekt religijny, bo nie każdy tutaj jest wierzący, każdemu człowiekowi, ba - stworzeniu, należy się szacunek. Także tym, którzy wyznają katolicyzm i mogą poczuć się urażeni.
Ja się nie rzucam w obronie wartości chrześcijańskich, chociaż nawet jako osoba grzeszna mam do tego prawo, bo wszyscy jesteśmy tacy, a ktoś religii bronić musi. Chodzi mi o zwykłą ludzką przyzwoitość. Tyle.

No, poważna sprawa.
Tak daleko pojechałeś z ta prowokacją, że zrobiło się dziwnie.
Podejrzewam, że wiem, co chciałeś pokazać. Gorsza strona świata boli, chociaż nie każdy ma odwagę przyznać się przed samym sobą, że dzieją się na nim rzeczy, których okropieństwa umysł nie ogarnia.
W każdym z nas tkwi pierwiastek zła. Podchodzę do spraw religii dość swobodnie, ale i tak czuję pewien niepokój czytając takie słowa, chociaż nie zamierzam tego demonizować.
Przeczytałam z zaciekawieniem, ale byłabym za złagodzeniem przekazu.
Żyjemy w kraju katolickim i w większości wyznajemy jedna religię.
Tutaj nawet już nie chodzi o penisy na krzyżu, o wymowę sztuki, tylko o pewien rodzaj szacunku dla odbiorcy.
Szokujący efekt mógłbyś wywołać ostrożniejszymi środkami.
Sama w sumie nie wiem, gdzie są granice. Poczekam aż wypowie się ktoś, komu się ten tekst spodobał.
Pozdrawiam.
B.

Powiem Ci Michał. Jestem w szoku.
Nie odważyłabym się na to, co zrobiłeś właśnie.
Nie umiem, nie chce tego oceniać. To po prostu Twoje życie.
Twoja miłość, słabości, walka - to nie podlega ocenom, to się po prostu dzieje.
Wzruszające jest to, jak bezpretensjonalnie dajesz siebie ludziom.
Nie znam pobudek, ale chciałabym wierzyć, ze po prostu jesteś tak szczery i prostolinijny.
Wybacz, ze nie poprawiam Cię technicznie, ale nie znam się na tyle, poza tym, w tej chwili wydawałoby mi się to nie na miejscu.
Kurcze, nie myślałam, że to będzie aż tak...osobiście i śmiało.
Zastanawia mnie czy będziesz na tyle silny, by przełknąć krytykę, jeżeli komuś tekst wyda się, np. banalny?
Ja Ci nie powiem ani tak, ani nie, tak samo - nie ocenię tego jak żyłeś, to nie moja rola. Jedno mogę zdradzić - zaczytałam się.
Po prostu byłam tutaj i pozdrawiam Cię ciepło.
B.

Aaa, dopiszę...co mi tam - lubię taki ekshibicjonizm i takie teksty co jadą po uczuciach. To ludzka słabość - podglądactwo.
Takie coś czyta się inaczej niż fikcję, ostrożniej, uważniej.
Jestem za.

Kamyczek, AnnaG, dziękuje pięknie

Ekonomisto, jesteś bardzo uprzejmy
Dziękuję za Twoją opinię, w pełni pokrywa się z moją (pokrywa - cóż za brzydkie słowo w temacie poezji, że tak zauważę ).
Miło, że odczytałeś przesłanie. Nie dla każdego jest tak samo oczywiste.
Pozdrawiam.
B.

Piotrze, najwyraźniej masz misję Chyba wypowiadałeś się w podobnym temacie.
Miło, że wiesz co chcesz przekazać.
Wiersz musi nieść treść - zgadzam się, ale dodam - zabawę, refleksję i nie da się ukryć - poziom.
Tak, tak - znam Twoje zdanie.
Udziwnienia są be , mnie też nie wszystkie odpowiadają, sama piszę staroświecko raczej, ale każdy ma prawo do swojego przekazu, do wyboru formy.
Nie każdy wiersz musi być dla każdego.
Zgrabna treść, znam kontekst więc ogarniam przekaz. Technicznie się nie znam. Oceniam intuicyjnie.
Tyle w temacie.
Pozdrawiam.
B.

Chodzi mi o to, że dałeś ten tytuł dla kontrastu z tekstem, nie jest zbieżny ale podkreśla treść.
Mnie jednak się wydaje ( o ile rzeczywiście taki był powód ), że i bez tego tytułu wiersz ma erotyczne przesłanki, chyba że mi jedno tylko na myśli

Podoba mi się obraz, który rodzi się w głowie, podczas czytania:

ogromne miasto kołuje nad
urwiskiem -

Zatrzymanie chwili w punkcie kulminacyjnym, ja to tak odbieram.
Ogrom zmysłowych wrażeń, na podobieństwo ostatniego kroku w przepaść. Świetna metafora, wieloznaczna, przykuwająca uwagę.

Reszta podobnie sensualna, wielowarstwowa.
Domyślam się pewnej przekory w tytule, ale chyba za słaby kontekst.
Pozdrawiam.
B.

Mnie się podobały "pyszczki".
Właśnie dla celowego złagodzenia.
Nasuwały mi widok takich kocich mordek, w zachwycie wsłuchujących się w coś, czego nie rozumieją.
Ale to moja interpretacja, nie Twórcy

Zabawna gorycz
To moje pierwsze wrażenie. Drugie - świetna żonglerka słowna.
Czuć klimat napompowanej nadmuchanym patosem sali koncertowej.
Kilka razy przeczytałam i mimo trupiego zaduchu, wrócę pewnie.
Pozdrawiam.
B.

Tak się zastanawiam co Wam odpisać i wychodzi mi na to, że nie wiem.
To jest jeden z tekstów, które wyrosły z mojego oburzenia, wręcz agresywnej złości, nie umiem tak do końca o tym się wypowiedzieć.
Problem dzieci w krajach objętych wojną jest tak szeroki, ze to temat na książki raczej.
Dzieci torturowane, dzieci szkolone na morderców, w końcu te głodne, żebrzące na ulicach. Jak to zmieścić w kilku słowach?

Mike, dziękuję za wsparcie i za to, że pochylasz się nad emocją. Mamy podobną wrażliwość, choć innej płci.
Widzę to w każdej Twojej ocenie. Traktujemy poezję podobnie, nie technicznie, jako źródło inspiracji, uczuć, jak oczyszczenie.
Dajemy szansę sobie i innym, a branie z wierszy tego co najcenniejsze sprawia, ze znajdujemy w poezji radość - to się tak naprawdę liczy.
Przecinki da się poprawić, dobry, mocny kontekst jest bezcenny

Imaginacjo, Wiktorio, dziękuję za wizytę i ciepłe słowa.
Dla takich komentarzy aż miło odpala się laptopa

Hefajstos, biorę na klatę nawet najdziwniejszą interpretację, dzięki

Wierszokleto, miło że zauważyłeś to, co mnie również dręczy - o nadziei piszę.
Wiem, wiem - sama to neguję u innych, taki patos zamorduje każdą atmosferę. Jednak przyznam się bez bicia, nie mam pomysłu. Pewnie się domyśliłeś, że opancerzona nadzieja to samochody bojowe... klops.
Jak coś mi przyjdzie do głowy, zmienię na bank. Dziękuję za odwiedziny i miłe słowa.


Się rozpisałam
Pozdrawiam.
B.

Forma raczej do poprawy, pewnie sam już to czujesz. Duże litery w wielkim bałaganie.
Rozumiem jednak zamysł. Każdy z nas nosi w sercu takie podziękowania.
To wynika z miłości po prostu.
Takiej czystej, najpierwszej w życiu człowieka.
Adresaci docenią
Ja bym doceniła, ale mój czteroletni brzdąc jeszcze jest na etapie poznawania alfabetu
Pobaw się formą jeszcze.
Pozdrawiam.
B.

Musiałam przeczytać kilka razy by przekonać się, jak wiele powierzchni nachodzi tu na siebie.
Ja tylko o emocjach.
Jest ich tu tyle, że można by napełnić niejeden basen.
Samotność, frustracja, nieśmiałość, beznadzieja...
Mówić by i mówić. Bardzo plastyczne odczucia. Mądre i ostrożne słowa.
Mijamy się, nie patrząc sobie w oczy, nie łapiąc okazji w dłonie, nie szukając szczęścia ze strachu, że może okazać się gorsze niż w marzeniach.
To takie smutne i prawdziwe.
Pisz o trudnych emocjach, zawsze warto. Szczęście samo się obroni.
Pozdrawiam.
B.

Uwielbiam te Twoje wylewne riposty Starysto :
Czuję się taka mała --> .
Pozdrawiam.

Do tego co powiedział Zygfryd, dodam - zmień tytuł.
Po przeczytaniu go mam wrażenie, ze nie mam po co już czytać reszty, bo wiem wszystko. Za dużo wyjaśnia.
Jest kilka mocnych momentów. No i temat, nie pejzaż - za to chwała. Pozdrawiam.
B.