Przepraszam, ale ja się ubawiłam czytając na głos.
Spróbuj przeczytać i sam powiedz czy zręczne są te "ci - filozofii" i cała reszta.
Niezależnie od powagi tematu, rymy robią komiczne wrażenie.
Treść mądra i warta osadzenia w lepszych ramach.
Pozdrawiam.
B.

Bardzo udana opowieść.
Z reguły odstręcza mnie klimat Staśków i Mietek, nigdy nie umiem się w tym odnaleźć.
Na wiejskie gusła mam zbyt wypaczone poczucie humoru.
W Twoim utworze widzę jednak wiele płaszczyzn, jest się o co zaczepić.
Tka się tam w tle beznadzieja i smutek. Z czego jednak wynika?
Ludzie nieświadomi żyją w tym co mają, nie są sfrustrowani przecież.
Nie jest to jednak zarzut w Twoją stronę, bardziej pochwała za to, że dostrzegasz głębię różnych zagadnień.
Nic nie jest czarne, albo białe, dla poety.
Przeczytałam kilka razy, z przyjemnością zastanawiając się nad przekazem.
Pozdrawiam.
B.

Ja nie cierpię deszczu.
Jakikolwiek by nie był, ciepły, zimny, życiodajny - dla mnie to zimna woda, brr
Rozumiem jednak, że przynosi wenę.
Trudno mi coś o wierszu, no jest, całkiem zrozumiały, nie dosłowny. Jest w nim metafora. Dla mnie jednak, łzy - deszcz, trochę oklepane.
Konwencja dobra, szkic do popracowania.
Pozdrawiam.
B.

Samotność, miłość, krzyże, oczodoły - zamień na coś bardziej wyszukanego a będzie dobrze.
Teraz trąci banałem i wymuszonym patosem.
Myśl jest dobra, mocna, wyrazista, warta pięknej oprawy słownej.
Pozdrawiam.
B.

Hmmm, cokolwiek by nie było, komentarz powinien być
Zacznę może od tego, że duże litery nieco niezręczne. Forma sonetu - no cóż, Twoja wola mnie łorewer
Tak ogólnie jest niby to co powinno być, jesień jest i wiatr i drzewa. Więc wiersz dobry bo na czasie , tymczasem brak melodii. Ta jesień nie śpiewa. Wręcz przeciwnie, milcząca jakaś, płaska.
Ja bym zburzyła i zbudowała od nowa, ale możesz się też cieszyć tym co jest, jak wolisz.
Pozdrawiam ciepło.
B.

No tak, prawda w tym jest, ale dla mnie przedstawiona dość naiwnie.
Nie przekonują mnie te rozmowy o egoizmie. O takich sprawach nie teoretyzuje się z punktu widzenia - ja. Egoistą się po prostu jest i tyle.
Może lepiej ukazać egoizm przez pryzmat wydarzeń, działań, niż takich zwierzeń nad brzegiem ruczaju
Gdyby to jeszcze była sama narracja, w trzeciej osobie... Nie, te dialogi nie są wiarygodne.
Plus za temat.
Pozdrawiam.
B.

Znakomite opowiadanie. Nic dodać, nic ująć.
Grzebiesz się w emocjach, jednocześnie pamiętając o zachowaniu wymiaru rzeczywistości, nie pomijając brudnej fizjologii. Super, bez ugładzeń i szczerze. Na szczegóły typu interpunkcja, nie zwróciłam uwagi, czyli jest dobrze, wciąga
Lubie pisanie takie jak Twoje, wybrzmiewające pewnością siebie i znajomością tematu. Jesteś dzięki temu bardzo wiarygodny. A i temat na czasie. Szybki seks, korporacje, samotność to codzienność wielu z nas.
Dobrze, że dodałeś komentarz bo pewnie bym tego za Chiny nie znalazła, a nawet za Japonię

Pozdrawiam.
B.

Z tej mąki będzie Coś , ale co - to pokaże przyszłość.
Nie każdy ma po równo, jak wynika z treści i z życia. Pozostaje nam rozsądne gospodarzenie tym co w głowie i w sercu. Poetycko.
Pozdrawiam.
B.

Nie wszystko zawsze układa się tak jak powinno.
Nie każdy związek rodzicielski jest wzorcowy. Brak matczynej miłości i opieki, nie ułatwia startu w życie.
Bardzo tu smutno, właściwie bez nadziei na lepsze.
Pozdrawiam.
B.

Myślę jak Wiolin.
Można usunąć "My, dzieci Boga", bez szkody dla wiersza, a raczej z nadzieją na lepsze.
Pisanie o takich sprawach jak wiara, miłość, wymaga subtelnych środków, bo łatwo popaść w banał czy patos.
Można to ogarnąć, przy odrobinie chęci.
Pozdrawiam.
B.

Bardzo to sensualne i zmysłowe Wiolinie.
Można się zapaść w słowa jak w miękką poduszkę.
Jak zwykle u Ciebie, minimum słów, maksimum treści.
Pozdrawiam.
B.

Oczywiście, pandemonium jak najbardziej powinno zostać, dla kontrastu z domowymi pieleszami. Moim zdaniem !

A ja uwielbiam Twoje "pitolenie o wojnie płci", bo robisz to z wdziękiem i prawdziwie męskim humorem. Bijesz po oczach spostrzegawczością i logiką, która dla mnie jest pojęciem czysto teoretycznym
Mało jest takiego pisania w sieci. Na takie tematy piszą głownie frustraci i pantoflarze, a tu proszę, lekko i sympatycznie a w dodatku z pozycji samca alfa
Ale ja nie o tym
Przeczytałam ten tekst dziś bardziej wnikliwie (znasz powód) i stwierdzam, że Cię nie cierpię za "Miłość". Rozbija mi głowę maksymalnie.
Dlaczego?
Każda prawdziwa kobieta, nie bojąca się szukać w sobie schematów przyzna, że wyciągnąłeś na światło dzienne jedną z naszych najgorszych przywar.
Niejeden raz złapałam się na tym, że nadinterpretacja faktów psuje mi związek, komplikuje najprostsze nawet sytuacje, podnosi do rangi problemu zwykłe proste zachowania. Nic jednak nie poradzę. Mój mózg żyje własnym życiem.
Podoba mi się "Miłość" jako opowiadanie, przeczytane w przelocie.
Myślenie o tym co niesie, aż boli.
Pozdrawiam Cię tym nieoczekiwanym komentarzem.
B.

Ważne jest to, tak sobie szyję kobiecą logiką, że wycinamy skrawki przestrzeni i czasu, zamykając w nich małe błogostany.
Bez tego nie dałoby się chyba przetrwać.
Wiersz, jak wszystkie Twoje, płynie myślą do celu.
Jak dla mnie pycha.
B.

Hmm, widzisz...Życie już takie jest, pełne chwilowych rozbłysków.
Czekasz na coś, a to omija Cię szerokim łukiem, bądź przystaje na chwilę by uśmiechnąć się kpiąco.
Uciekamy w schematy bo łatwiej nam poradzić sobie z teoriami niż z własnym podwórkiem.
Smutny wiersz, pełen goryczy i poczucia bezsensu.

Jeśli wywołuje emocje, to jest chyba dobry, nie?
Pozdrawiam.
B.