Witaj, Barbaro

Cieszę się ogromnie, iż ten tekst Ci się spodobał
Sen i pragnienia są wg mnie bardzo ze sobą związane, a deszcz i przenikanie...
Cóż, podsumowałaś to idealnie

Dziękuję za przemiłe słowa i zapraszam na kolejne części "Ze snu".

Pozdrawiam,
Verba.

Witaj, Gorgiasz

Na początku chciałabym Cię bardzo przeprosić na błędną pisownię Twojego "pseudonimu". Dopiero po jakimś czasie zauważyłam tę błąd, spowodowany prawdopodobnie naleciałościami z ang. teraz już będę pisała prawidłowo, słowo

Dziękuję za kolejne odwiedziny u mnie i za wskazanie niedociągnięć. Oczywiście, jak najszybciej przysiądę do poprawek. Cieszę się, że tekst uznałeś za niezły. Miło mi

Jak najszybciej wrzucę do poczekalni ostatnią część opowiadania.

Pozdrawiam,
Verba.

Witaj, Mike
Piękna historia, okrutnie smutna, ale piękna.
Piszesz o różnych obliczach miłości, a w niej - jak w życiu - nie zawsze jest długo i szczęśliwie...
Nie tylko przedstawiasz miłość (i tą smutną i radosną) jako uczucie wraz z pożądaniem etc. ale również tą platoniczną, między dzieckiem a rodzicem. Nie tylko z punktu widzenia dorosłego, bo przecież czym były słowa Stevena jak nie wyrazem odwagi ale i także - lub przede wszystkim - bezgranicznej miłości do matki i mężczyzny, który w jego dziecięcym sercu zastępował ojca.

Dziękuję Ci za tę opowieść

Pozdrawiam,
Verba.

Witaj, Niczyja

Bardzo lekkie, przyjemne w odbiorze opowiadanie.
Czytałam z ciekawością, co też będzie dalej
I aż wierzyć mi się nie chce, że nie będzie żadnych konsekwencji tego wypadu w góry
A może to tylko moja podejrzliwość i odruch szukania we wszystkim drugiego dnia
Nie czytałam poprzednich przygód Julity, ale z pewnością nadrobię

Dziękuję za tę miłą chwilę spędzoną z Twoją bohaterką

Pozdrawiam,
Verba.

Witaj, Mike
Skoro się zapowiedziałam, jestem i u Ciebie

To bardzo miłe uczucie, mieć świadomość, że są mężczyźni, którzy potrafią pisać o miłości w sposób tak czuły, a jednocześnie prosty. Bo miłość powinna być prosta, albo kogoś kochamy, albo nie.

Biedni mieszkańcy tej wioski, ileż musieli się nacierpieć. To straszne - wojna jest potworna sama w sobie, bitwy, potyczki... Ale gdyby to było tylko to... Ta przemoc, okrucieństwo przenosi się z pola walki do domostw, łamiąc życie ludzi.

Nie oszczędziłeś cierpienia bohaterom, jednak na koniec zafundowałeś im namiastkę szczęśliwego zakończenia - a może to jedyny happy end, jakiego mogą doświadczyć, dożywając swych dni z bliznami na sercu i duszy.

Ja osobiście nie wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia - fascynację, pożądanie - i owszem. Ale miłość jest w moim mniemaniu zbyt permanentna, by mogła "pochłonąć" człowieka w minutę albo dwie. Nie znaczy to jednakże, że o takiej nigdy nie piszę - nie trzeba mieć osobowości psychopaty i mordercy, żeby pisać "porażające" kryminały

Bardzo mi się podoba Twoje pisanie, zarówno tematyka, jak i sam styl. Z pewnością jeszcze do Ciebie zawitam

Pozdrawiam,
Verba.

Hej, Mike
Dzięki za chwilę poświęconą moim literkom i za tak miły komentarz
Kurczę... nie spodziewałam się tak pozytywnej opinii.
Bardzo się cieszę, że mój sposób pisania przypadł Ci do gustu. Czytając takie pochwały, czuję jak uśmiech maluje się na twarzy i aż się chce rzucić wszystkie obowiązki, zaszyć gdzieś z zeszytem i długopisem, aby przelać na papier wszystko to, co gdzieś w zakamarkach wyobraźni majaczy.

Na pewno zajrzę do Twojej szuflady, jako że tematyka miłosna jest mi bliska, przewija się w - bez mała - każdym moim tekście (niestety monotematyczna jestem : )

Jeszcze raz, dzięki

Pozdrawiam,
Verba.

Witaj, Jolu
Dziękuję za "odwiedziny" i miłe słowa.
Cieszę się, że opowieść Ci się spodobała
Niestety muszę się przyznać, że mam tendencje do wodolejstwa. Staram się nad tym panować. Czasami wychodzi mi to lepiej, czasami gorzej. Jeżeli tym razem udało mi się, cieszę się tym bardziej

Pozdrawiam,
Verba.

Witaj, Georgiaszu
Bardzo ciekawy tekst. Tak inny od tego, co ostatnio czytam. Idealnie oddaje życie współczesnego społeczeństwa (na pewno tego "cywilizowanego" - prymitywne (w naszym mniemaniu) plemiona nie mają takich problemów jak my). Strach tutaj jest dla mnie równoznaczny za stresem, który nam towarzyszy na każdym kroku. W sumie to strach jest źródłem tej plagi naszych czasów. Ten strach jest jak pęta naszej duszy, wolności, kreatywności... Dlatego pewnie jesteśmy zamknięci na te "przejścia", a to one są dowodem na to, że kiedyś byliśmy inni..

Co do strony technicznej, to bardzo dobrze mi się czytało. Płynnie przeszłam przez tekst. Zauważyłam jedną literówkę, ale już ją wskazano wyżej. Podoba mi się Twój styl

Przepraszam, jeśli powtórzyłam coś, co byłe we wcześniejszym komentarzu, ale przed napisaniem swojego przeczytałam tylko te pierwsze - z obawy, ze umkną mi przemyślenia

Pozdrawiam,
Verba.

Dziękuję za przemiłe słowa
Postaram się jak najszybciej dodać ciąg dalszy.
Chciałam już dzisiaj, ale nie mogę wkleić tekstu
Nie wiem, czy to dlatego, że edytowałam dzisiaj tekst, czy po prostu coś nie działa jak trzeba

Pozdrawiam,
Verba.

Witaj, Georgiasz
Dziękuję za wizytę i za wskazanie potknięć (a byłam pewna, że wszystkie "kwiatki" wyłapałam - cóż widać, że mimo najlepszych chęci, zawsze się znajdzie coś, co nam umknie :/)
Na pewno poprawię błędy.
Bardzo mi miło, że tekst się spodobał. jeszcze dzisiaj wrzucę kolejną część.

Pozdrawiam,
Verba.

Jednak drugą część dodam jutro. Edycję tekstu system widzi chyba jako nowy tekst, tak więc dzisiaj nic nie dodam.

Dziękuję