Nie chodziło mi o tych, u których synestezję wywołała (mi podobnych) ale takich, którzy synestezję mają wbudowaną w patrzałki od urodzenia... Domyślam się, że taki przesyt kolorów i zamęt zmysłów może czasem przyprawiać o chorobę w objawach podobnych do morskiej. Żal oczywiście udawany, maskujący może lekką zazdrość co najwyżej

Nie zazdroszczę synestetom czytającym pierwszą zwrotkę. Mogę sobie tylko próbować wyobrazić wielobarwną papkę w jaką zmieniają się ich mózgi

Sokole: dziękuję, przejmować się brakiem zrozumienia nie tylko nie muszę, ale wręcz nie mogę, biorąc pod uwagę wiszące pod tekstem, cieszące serce komentarze

Wasinko: chyba zabraknie mi w tym komentarzu słów, żeby wyrazić swoją wdzięczność Tobie. Nie dość, że tak mi słodzisz i idealnie odczytujesz moje zamiary (ta 3-osobowa, ale 'osobista' narracja była właściwie dla mnie najważniejszym elementem tekstu, wielkim osobistym eksperymentem z formą- jeśli zauważonym, to myślę, że udanym ), ale jeszcze tak skrupulatnie doradzasz poprawki... Nie chce mi się wciąż wierzyć, że zadałaś sobie trud wypisywania wszystkiego w tak długim tekście... Wszystkie sugestie oczywiście słuszne, poprawiłem zgodnie z Twoimi radami, resztę tekstu przejrzałem sam pod kątem podobnych niedoróbek (faktycznie, przeglądając tekst przed wrzuceniem na portal nie za bardzo zwróciłem uwagę na powtórzenia i zaimki, a i kilka czysto językowych błędów mi umknęło). Dzięki jeszcze raz!

kmkmk: niech Ci będzie, gratuluję więc dopłynięcia do końca, bez potrzeby brnięcia i zbędnego balastu

Sokole: Cieszy mnie, że tak to odbierasz, nie ukrywam, że mi też właśnie takie przebijanie się przez gąszcz znaczeń najbardziej się w literaturze podoba, ze względu na to uczucie pokonanego wyzwania po przeczytaniu... Dlatego, choć klnę co chwila pod nosem, czytam Faulknera, Joyce'a i Keseya, zastanawiając się 'co mnie podkusiło, czy nie mogłem wybrać czegoś, gdzie chociaż orientowałbym się: kto jest kim, jaka jest kolejność zdarzeń, albo o co właściwie chodzi?'. Ale ta satysfakcja, kiedy na setnej stronie nagle wszystkie elementy połączą się ze sobą jest nie do zastąpienia . Co do krzywej Hilberta, ma ona niewiele (wręcz nic) wspólnego z przestrzenią Hilberta. Artykuł w wikipedii (z ładną animacją) http://pl.wikipedia.org/wiki/Krzywa_Hilberta .

czarowniku, Krzystofie, Izoldo: to mój pierwszy tekst na portalu, sam nie wiedziałem czy/jak go dzielić, nazwa działu 'Długie Opowiadania' przekonała mnie, żeby wrzucić go jako całość... Następnym razem pociacham.

kmkmk: gratuluję dobrnięcia do końca, cieszę się, że się podobało A przedstawienie dualizmów i kontrastów było celem, więc kompromisów nie ma, można co najwyżej jednorazowo przejść na drugą stronę, ale wrócić już niełatwo...

Olowiany Zolnierzyku: nie do końca rozumiem co jest nie tak z ich konstrukcją. Swoim komentarzem nie naprowadzasz nawet na kierunek, w którym miałyby zostać zmienione- bo przecież nie może Ci chodzić o uczynienie ich zupełnie oczywistymi, myśli bohatera są zbyt niepewne i pomieszane, żeby móc je przedstawić w krystalicznie czystej, jasnej i zrozumiałej strukturze... Czy chodzi o to, że są za długie, przeplatane przecinkami, zbyt bliskie 'stream of consciousness'?

Krzystofie: cegły rozbite.

kmkmk: dzięki

Pomysł ok, ale strasznie nuży taka sama struktura każdego zdania (zrobiłem, otworzyłem, znalazłem...). Może ciekawiej byłoby urozmaicić zdania, zachowując sens i "neologizmy" (ja bym je raczej nazwał przesadnie technicznym/groteskowo dokładnym i ścisłym słownictwem, a nie neologizmami).

Świetne. Elementy cybernetyczno-internetowe średnio mi pasowały, wczułem się raczej w akt zamarzania, ale klimat i styl bezbłędny.