@Kajzunio - dziękuję za komentarz i gratulacje, Hłaskę lubię, ale raczej mi daleko do takich mistrzów prozy. Akurat historia Kariny jest z życia wzięta, oczywiście literacko obrobiona i odpowiednio podkoloryzowana, ale ma swój pierwowzór w twardej jak bruk rzeczywistości.

Wszystkich zainteresowanych książką odsyłam do Empiku --> https://bit.ly/niedobrze

@Jacek - dlatego książka jest krótka, liczy zaledwie 114 stron, bo zdaję sobie sprawę, że na dłuższą metę, ta mikropowieść byłaby niestrawna. W tej formie i tylko w tej formie ma ona sens, wiadomo, że nie jest to dzieło lekkostrawne, ale taki jadłospis sobie wymyśliłem. Skoro czytelnicy zachwycali się Fosse, który dostał Nobla i kropek też nie stawiał, to może i wytrwają przy "wszystko będzie niedobrze".

Wydawca podszedł do tej nietypowej formy właśnie w taki sposób, jak opisałaś. Wielu wydawcom książka się podobała, ale nie zaryzykowali jej wydania. Dlatego książkę wydaję samodzielnie. Powieść podzielona jest na 7 dni i przeskok do każdego kolejnego dnia jest takim właśnie rozdziałem i wytchnieniem plus w książce są ilustrację, które pełnią podobną funkcję. Pozdrawiam!

Serdecznie dziękuję za ten komentarz, cieszę się, że forma nie przeszkadza, bo to był jeden z zarzutów recenzji przedwydawniczych, które otrzymałem. Jeszcze bardziej cieszy mnie to, że książka wyzwala energię do potoczystych zdań!

To jest fragment wyrwany z większej całości, niechronologiczny, powieść zaczyna się od manifestu dnia zerowego, potem mamy poniedziałek, wtorek itd. Kropek nie ma i nie będzie w całej książce, powieść zaczyna się czytać od tytułu i cała książka jest właściwie jednym, koszmarnie długim zdaniem, na pocieszenie mam tyle, że jest to mikropowieść, bardzo się starałem, żeby czytelników za bardzo nie zmęczyć. Dziękuję serdecznie za komentarz, premiera już niebawem!

Kurde, nie pasuje mi ten rozdział. Dużo fajniej można było narrację o krówkach pociągnąć i raczej bardziej bym szedł w kierunku zagłady niż sielskiej pogardy znudzonego, refleksyjnego zwierzęcia, ale to pewnie dlatego, że nie jem mięsa. W każdym razie - krowy mają dawać mleko, coraz więcej mleka, krzyżuje się więc odmiany tak, żeby dawały więcej, faszeruje antybiotykami, żeby przetrwały w nienaturalnym środowisku i zamyka się w kojcach, gdzie nie mogą się praktycznie ruszać, mają tylko jeść, być płodne, potem cielę się zabiera i zabija i potem znowu tę bidną krowę zapładnia, do czasu aż krowa padnie lub pojedzie w ostatnią podróż do rzeźni - nijak się to ma do obrazu, który przedstawiłeś. Takich krówek, co to sobie chodzą wolne przy małym gospodarstwie, to już właściwie nie ma, a jak są, to na zasadzie wyjątku, częściej zza pociągowej szyby zobaczysz konie niż krówki. Piszę o tym dlatego, że ten kierunek narracji byłby, według mnie, dużo ciekawszy - skoro narrator patrzy na wszystko z góry i pokazuje jak się sprawy mają.

Nie będę się skupiał na interpunkcyjnych sprawach, bo jest tutaj sporo pracy, zwłaszcza jeśli mówimy o wtrąceniach, ale z grubsza nie zaburza to jakoś strasznie rytmu. Poprzedni rozdział podobał mi się bardziej - w tym mamy garści stereotypów wpisanych w role kobiece lub męskie, jest to opisane z humorem, ale odrobinę się wlecze i jest dość przewidywalne, dużo bardziej podszedł mi wstęp, czyli fragment o kierowcach i tym, jak działają restauracje. Trochę mi tu zabrakło motywu wspomagaczy - na kuchni wszyscy na potęgę pudrują nosy, bo inaczej nie daliby rady pracować po 10-12 godzin dziennie.

Trochę się zagalopowałem, bo...



https://sjp.pwn.pl/poradnia/.../Nie-ma-nic-nie-ma-niczego;17575.html

Cofam uwagę ;-)

tutaj poprawnie będzie niczego niewarte



Ten fragment mi się najbardziej podoba, choć też, zgodnie z normą językową, w przypadku beletrystyki, wszystkie liczebniki w tekście powinny zostać zapisane słownie.

Fajny tekst, podoba mi się ironiczny sos, którym jest podlany, możesz wszystko, ale system cię zmiażdży prędzej czy później bez względu na szerokość geograficzną, albo właśnie z tegoż względu, czyli wsiowego lub nieeuropejskiego pochodzenia.

Dojeżdżałem swego czasu dość długo pociągami i śmierdzącymi busami do roboty czy na studia; nie poznał życia nikt, kto się tak przez pewien czas nie tułał, do pewnego czasu jest to orzeźwiające i nawet kulturotwórcze, potem przychodzi już tylko rutyna i zgorzknienie.

Proszę się łaskawie nie przerzucać kto, co i gdzie napisał, tylko skupić się na wierszu i krytykować merytorycznie - tak żeby osoba autorska mogła wyciągnąć wnioski, żeby pracować nad warsztatem. Po to jest Portal Pisarski, a nie po to, żeby sobie dziecinnie pyskować pod wierszami.

Fajnie się czytało, taka sobie zgrabna i całkiem zabawna miniatura o zabarwieniu nacjonalistycznym. U Aldiego to już raczej wiekowa musi być ta właścicielka (te sklepy słyną z Klienteli 50+). Szkoda, że nie zbiegła do Lidla.

Wstęp ma skoczy i fajny rytm, ale od tego momentu coś się jakby zacina:



Potem mamy też dziwną enterozę, to zamierzony zabieg, czy wysypało się formatowanie? Potencjał jest, byłoby super, gdyby się udało lekkość i rytmikę z początku utrzymać przez cały tekst, polecam przeczytać na głos i wyłapać, w których momentach fraza wpada na boczny tor.

Całkiem zabawny tekst, sporo trafnej ironii wymierzonej w bezsensowne poradniki, które obiecują sukces naiwniakom.

Tutaj brakuje przecinka przed drugim ani.



Tutaj brakuje dużej litery.



Tutaj bym popracował nad stylem tego zdania, źle to brzmi.


Tutaj zabrakło ogonka.



Ten fragment mi się najbardziej spodobał. Krótki i przyjemny felietonik, witamy z powrotem!

Serdecznie dziękuję za komentarz, tekst ma już swoje lata, to miłe, że ktoś do niego wrócił.