Świetny tekst! Sugestywna metaforyka, te obrazy, zapachy, sytuacje, nostalgia, brud, ale i piękno. Tekst się czuje podczas czytania i mam wrażenie, że autor czuł go też mocno podczas pisania.

Cieszy mnie to bardzo!



I ja również dziękuję, Zolu, za recenzję. Każda taka publikacja rzuca inne światło na moją pisaninę i fascynuje mnie to, jak różny może być jej odbiór.

Tekst wylądował niżej ze względu na niepoprawne formatowanie. Redakcja poprawiła i przeniosła wyżej. ;-)

Niestety, tekst wymaga gruntownej szlifierki. Zdania są tworzone w sposób karkołomny, naiwny, a momentami nawet dziecinny. Nagromadzenie zdrobnień w miniaturze tego pokroju to na prawdę nie jest dobry pomysł.



To zdanie jest kompletnie niegramatyczne.

Zbędny przecinek.



Tutaj na końcu raczej pytajnik, a nie kropka.



Ten opis mi nie gra. Można to lepiej opisać, bo rozumiem, że ta postać jest ubrana cała na biało.



podwójna spacja.


stracenia.



Najpierw dywiz, potem pauza. Najlepiej stosować pauzy typograficzne, dialogi są wtedy czytelniejsze.


Zapowiada się ciekawie, choć trochę bym, mimo wszystko, zdynamizował dialogi. Skoro są w klubie, są światła i woń alkoholu, to na pewno się tam nieco więcej dzieje.

Kłaniam się nisko i dzięki za wizytę!

To też poproszę o adres na pw. Wyślę dwie za jednym zamachem we wrześniu.
W.

Pozdrawiam również!



Fatalnie. Napisz do mnie na priva - w wolnej chwili wyślę Ci egzemplarz. Nie mam wpływu na dystrybucję książki, nie mniej jednak fatalnie, że tak wyszło.


Nie przynudzasz. W miastach najciekawsze są historie mieszkańców. Bez nich to tylko chłodne mury, chodniki i pomniki.
Kłaniam się!

Pięknie dziękuję za komentarze i żywy odbiór tekstu. Kłaniam się nisko!

wydarzenie.



ilustrowania.

Niestety, motyw rusałki jest oklepany i Tobie nie udało się wprowadzić tutaj nic ciekawego, co by wykraczało poza znany schemat. Do tego mamy enterozę i styl, który przypomina szkolną wprawkę, akcja toczy się topornie i ślamazarnie, a naiwne narracyjne wtrącenia zaburzają rytm.

Dziękuję za komentarze. Oczywiście, tytuł nawiązuje do kombinatorycznej twórczości Georgesa Pereca, a konkretniej do utworu "O sztuce oraz sposobach usidlenia kierownika działu w celu upomnienia się o podwyżkę" z 1968 roku. Polecam twórczość tego pana!



Autor odpowiada, ale nie przesiaduje przed komputerem dzień i noc.


Było coś jeszcze o pomidorach i maśle.

Pisz więcej! Dzięki za rozwianie wątpliwości, nie było tematu.

Satyra na młodego socjalistę trochę trąci myszką; mamy tutaj stereotypowe wyobrażenie socjalisty, który wszystkim leje równo, ale nie swoją wódkę, czyli kmiot, pijaczek i obwieś, trochę może artysta, ale żerujący na zdrowej tkance społeczeństwa. Gdybyś pisał to na zamówienie do Sports Illustrated w czasach zimnej wojny, to może nawet i dostałbyś za to tantiemy i poklask, bo wszystkie chwyty retoryczne się zgadzają, ale patrząc na dzisiejsze realia, to miniatura zupełnie nie przystaje do rzeczywistości. Sugerowałbym nieco głębsze zanurzenie się w temacie, bo podobnych tekstów już była cała masa w literaturze.

Bardzo mi się podoba klimat tego wiersza. Niby sierpień, a powiało chłodem co najmniej listopadowym.



Rozumiem, że podmiotem tutaj są rajstopy i sukienka, które klęczą / sąsiadki same siebie chwalą? Bo jeśli nie, to powinno być - klęczę.

Literówka w tytule. Ten tekst pasuje bardziej na notkę blogową, nie mieści się w ramach kategorii felietonu, a jeśli nawet - to wypada bardzo blado. Jedyny potencjał jaki tu widać, to schemat budowania postaci. Gdybyś rozwinęła nieco ten wątek, to może i czytelnik by coś z tej krótkiej formy wyniósł, a tak - przeczytałem i za pięć minut nic z tego nie będę pamiętał.