Wiersz jak dla mnie świetnie napisany, a pojęcie stara panna, msz brzmi pejoratywnie, a dziś modne jest określenie singielka, na dodatek coraz częściej z wyboru

Pozdrawiam serdecznie

Buraki wszędzie można znaleźć, ale możne nie warto ich szukać...
Serdecznie

Proza bardzo dobrze napisana, to fakt. Obrazowa, z wątkiem kryminalnym w tle,
ciekawa, bez wpadek stylistycznych. Jednym słowem zasługująca na jak najlepszą ocenę, msz.

Dobrego dnia życzę, pozdrawiam.

Hm... zastanawia mnie czy smutek może być czekoladowy, bo smutek wydaje mi się
niczym błotna maź, ale jakoś z czekoladą go nie kojarzę, bo ona wydobywa pozytywne emocje, endorfiny i te sprawy, a tutaj raptem smutek i czekolada, ciekawy zestaw i zaskakujący jak dla mnie, w każdym razie widzę tutaj sporo tego smutku, rozczarowania, w moim odczuciu tekst mocno osobisty i sprawnie napisany.

Serdeczności ciepełkowe ślę, Kasiu

Czyżby to był sen?... W każdym razie obraz mocno surrealistyczny, co jest częstym u Ciebie
przypadkiem, Rafale, fajne neologizmy, no i jak zwykle nuuda, bo znowu dobry kawał tekstu )

Dobrego niedzielnego wieczoru życzę

Witaj ajw

Tak, to prawda, że życie się zmienia, nasz wiek, nasze relacje
a co do życia tu i teraz, na jesieni życia chyba bardziej się właśnie tak żyje,
choć to zależy od osoby, są takie co jeszcze mają dużo planów i starają się je realizować, w sumie to chyba dobrze, ale z pewnością warto umieć cieszyć się z drobiazgów,
a dalekosiężne plany często niestety biorą w łeb, zatem może lepiej skupić się na tych codziennych,
bo życie i tak często pisze nam własne, niezaplanowane i zaskakujące scenariusze,
niestety często zupełnie nie po naszej myśli.

Tak poza tym z pewnością ludzie w obozach zagłady, /a właśnie niedawno czytałam o takim człowieku/nie mogli mieć żadnych planów, ich priorytetem było by żyć tu i teraz, by przeżyć dany dzień, daną chwilę na wagę złota, jeśli ktoś ma dobrze nie zawsze docenia to, że tak jest, dopiero w pełni można to docenić, gdy nam jest źle, a nawet gdy znajdziemy się w piekle, bo obozy zagłady właśnie były takim piekłem, ale na szczęście niektórym się udawało to piekło. przeżyć, dzięki ogromnej woli życia, tacy ludzie potrafią mieć większy szacunek do życia, do rodziny, do drugiego człowieka, to piekło przewartościowuje, to pewne.

Co do intensywności barw, to sądzę, że zawsze je można dostrzec, tylko trzeba chcieć,
ale z pewnością jeśli kondycja psychofizyczna nie jest ok, to wówczas jest z tym gorzej, nie mówiąc już o tym, że w sensie niemetaforycznym, możemy mniej dostrzegać, gdy przytępi się nam wzrok, a z wiekiem niestety musimy się liczyć z tym, iż ta kondycja może szwankować ale warto o nią dbać i jeśli jest niezła, to z pewnością możemy jeszcze doznawać wielu barw wokół...

Dziękuję pięknie za czytanie, pozdrawiam niedzielnie

Jak dla mnie super wiersz, taki z prozą życia w tle, ale ładnie, poetycko ona zobrazowanej,
dobrze, gdy ludzie zgodnie żyją, gdy wiedzą, że mają wspólną jesień przed sobą.

Wiersz jak najbardziej na TAK, choć jedna inwersja mnie lekko nie pasuje, ale to drobiazg.

Pozdrawiam serdecznie, Jarku.
Miłej reszty dnia życząc

Pięknie wyrażona tęsknota za "Odyseuszem" , podoba mi się obrazowanie wiersza.
Puenta, ze skrzyżowaniem lodowców, bardzo wymowna.
Serdeczności ślę

Jak dla mnie to taki bardzo wysublimowany, niezwykle delikatny, rozmarzony erotyk.
Bardzo na TAK, pozdrawiam serdecznie

Bardzo lubię prostotę, a jednocześnie pięknie wyrażającą uczucia,
bo ten cud na końcu mówi też wiele i niepowtarzalność i wyjątkowość, także
Jak dla mnie bardzo urokliwy wiersz, który czyta się z dużą przyjemnością.
Pozdrawiam serdecznie

Urokliwy wiersz o przyrodzie, mnie się o bardzo podoba, zarówno w treści jak i w formie.
Pozdrawiam serdecznie

Nie przepadam za wyliczankami, dlatego wiersz nie bardzo mi się podoba,
ale jest w nim moment zaskoczenia "przecinać żyły i na koniec tamować rzekę",
bo po tym przecinaniu żył, jak gdyby nigdy nic peel pływa na otwartym morzu itp...

Jak dla mnie ktoś, kto ma skłonności depresyjne, a przecinanie żył o tym świadczy,
raczej nie ma ochoty na pływnie po morzu, lecz zamyka się w sobie,
ale może są wyjątki od reguły...

Ogólnie wiersz nie przypadł mi do gustu, no i interpunkcja też szwankuje, choć po oszlifowaniu mógłby to być dobry wiersz, msz.
Dodam, że moja opinia nie ma nic wspólnego z tym,
iż mój tekst nie spodobał się Autorowi, ot taki mój odbiór, to wszystko.

Dobrej reszty tygodnia życzę.

P.S Jeszcze jedno, z tekstu wynika, że peel gotuje też na lustrze,
co brzmi dziwacznie
"polerować podłogi; gotować też
na lustrze"

msz, wers z lustrem i szminką powinien być osobno, wówczas czytało by się inaczej,
czyli ja widzę ten wers w następnej strofie, czyli

na lustrze zmywać twoją szminkę, itd...

Tak jak teraz, to wygląda na przerzutnię i tworzy całość w sensie gotowania
na lustrze, co brzmi dziwnie.

Tak, masz rację, Ołowiany Żołnierzyku, że to proza poetycka, ale tutaj nie ma takiego działu.
Dziękuję za wyrażenie swojej opinii.
Każdy inaczej odczuwa emocje, zresztą pisząc ten tekst nie pisałam go z myślą o nich, a na kolanie nie mam zwyczaju pisać, a poza tym to, co podoba się jednemu Czytelnikowi, drugiemu niekoniecznie i to jest naturalne.

Dobrego wieczoru życzę.

Tak, dobrze się czyta, teoretycznie o zwykłej jeździe autobusem, ale w ciekawy sposób,
choć zakończenie z zastanawianiem się nad tym czy Bogowie/Bóg nas trawią/wi
może dla niektórych brzmieć obrazoburczo, ale ja nie jestem nadgorliwie wierząca,
choć mam nadzieję, że On istnieje, to niestety miewam wątpliwości w tym względzie
i też bywa, że nie wiem, czemu, jeśli jest, to pozwala na wolną wolę człowieka, która często
pozwala na najgorsze okrucieństwa, na morderstwa, wojny. Jakoś to mi się kłóci z Jego miłosierdziem... Ale zostawmy to, bo tekst w sumie bardziej o lękach związanych z jazdą autobusem nocą, niż o tematyce wiary, choć może nie do końca, bo wiara wyklucza spadanie w nicość, nawet, gdy nas nie będzie, to nasza dusza teoretycznie będzie wieczna, ale jak jest naprawdę?...
W sumie to kwestia światopoglądu, msz, w sumie Autor ma rację, że z pewnością to
co widać się rozłoży i nasze cząstki powoli znikną tak, jak ta "haftowana pamiątka" wymyta w autobusie, o której Autor pisze...
W sumie ten drugi nurt też można jeszcze inaczej czytać, tak czy siak, jest ciekawie.

W sumie jak dla mnie to nietuzinkowy tekst egzystencjalny, niektóre frazy super np.
"śpią, albo siedzą cierpliwie, czekając, a nogami rozmazują wyrzucone z trzewi życie."
To rozmazywanie nogami życia, jak dla mnie bomba, ale nie tylko ta fraza mi się podoba.

Miłej reszty tygodnia życzę .

Zastanawia mnie ten brak odbicia w lustrze?...
A co do siedmiu lat złożonych z niedziel, to może nie tak źle, gorzej, jeśli to siedem lat nieszczęścia. Nigdy nie byłam przesądna, ale kiedyś ponad 10 ć lat temu zbiłam lustro i niestety sporo niefajnych rzeczy mi się przytrafiło po drodze, włącznie z odejściem bliskiej mi osoby, zatem od tamtej pory nie do końca jestem sceptyczna z tego typu przesądami...

A co do wiedźm, bywają różne, z pewnością nie wszystkie są złe,
choć kiedyś palono je na stosie, ale sądzę, że powodem ich spalenia mogła być
buntownicza natura, chęć wolności, może wiedza, niekoniecznie czynienie zła,
ale inności zawsze budziły lęk i zawsze, nawet dziś nie były przez inne osoby rozumiane i akceptowane, ale wygląda na to, że peel ma dobre układy z wiedźmami, tak mi się zdaje...

Wiersz jak zwykle ciekawy i świetnie napisany