No, mocne. Lubie takie, choć bolą. Lubię ukazywanie, wytykanie miejsc, gdzie takie sytuacje maja miejsce, oczywiście tylko po to, żeby piętnować sprawców. Zdążyłam sie zastanowić na tytułem, ale wiki definicja nie przyszła mi do głowy. Mocne. Całość poruszająca.Bardzo.

tu jakaś literówka.
To przestarzałe określenie, nie widzę potrzeby korzystania z niego.
kiss
A

Hehe, andro! Uśmiałam się!
Ale żeby psa za kowalika?! No, fakt, odsetki...
Dobrze się czyta, uśmiech sam się pojawia, absurd pełną gębą. Czegóż więcej chcieć?
Bardzo na TAK!

Kisski rozbawine

A.

W opozycji do Vanillivi: nie czyta się tego ciężko. Mnie wciągnęło od poczatku do końca.

No, mocne. Bez dwóch zdań, Zoleńko. Ojciec alkoholik (ukrywane i przemilczane "sanatorium" - to znany, czesto wykorzystywany temat. Jednak nie mówię, że źle to tutaj zastosowałaś. To, mam wrażenie, tylko tło do pokazania bardzo bolesnych relacji z matką. Ich zmian, rozwoju, zaniku, braku przywiązania, przynależności, a potem zrozumienia, współcierpienia... Mimo przemian uczuć młodej bohaterki, wyczwuam niechęć matki do dziecka. Może źle, ale gdzieś tak nieświadomie się mi się zagnieździła...

Tak, czy siak, to poruszający tekst. Bardzo.

Gratuluję!

Ach, jakże zatęskniłam do Gór Świętokrzyskich! Do dziś pamiętam zdartą skórę na kolanach, gdy wchodziliśmy po kamiennym szlaku. I domy w niebieskim kolorze (ultramaryna, czy jaśniejsze?). I wielkiego świątka, który - wg podań - przesuwa się o ziarnko piasku każdego roku...

Czucia tutaj przepiękne, magiczne niemal, przepełnione miłością rodzicielską, miłoscią do Ziemi, Natury. Wiara, religia, poprzeplatana z potrzebą obcowania z wyższą siłą, jakkolwiek ją nazwać. Bardzo na TAK!

Pisanie w czase teraźniejszym nadaje temu tekstowi charakteru relacji, reportażu, że wszystko toczy się tu i teraz . A zakończenie wzruszające.

Zawsze mówię, że trzeba słuchać swojego organizmu, ciała, żeby było w zgodzie z samym sobą/naturą; żeby mogło się uleczyć.

Gratuluję,
świetny tekst!

Wracam jeszcze na chwilę, bo o czymś zapomniałam.
I, hmmm, trudno mi to sformułować. Chodzi mi o to, że ciężar bycia głównym bohaterem przesuwa się tu niejako z Jędrka na dziadka i z powrotem pod koniec opowiadania. To mi się podoba. W dziadka ręce włożyłaś mądrość, uczciwość, poświęcenie, ufność Naturze. To on jest głównym bohaterem. Jędrek niejako nieświadomie przyjmuje jego wiedzę, choć widać zaangażowanie i wiarę w to, co robi. Nadzieję.
Takie to moje czucia
Kiss
A

O, Matko!
Przeczytałam wcześniejsze i to teraz. Mocne, bardzo. Wasinko, nie wiem, co powiedzieć. Takie bły czasy i nieludzkie zachowania, ale boli teraz nawet czytanie ino.
Jestem i będę czytać.
Tyle na dziś, bo poruszyło.
Kiss
A

Realy?!

Słabe. Patetyczne. Sztuczne dialogi. Niczego więcej nie powiem.

To żart Twój jakiś?

Kiss, Mila.


A.

Boże, aż mi ciarki przeszły!
Mocne, bardzo!
I nie chcę tego czytać po raz drugi.

Znaczy, że zrobiło wrażenie, Zolu!

A

Ależ smutno, msh. Bardzo.
wiersz- opowieść- porusza.

idę się
kochać, póki nie za późno
kiss
a

No, cóż, Akacjowa.

Historia poruszająca, jak każda, gdy ktoś odchodzi. Ładnie poprowadziłaś czytelnika przez lata choroby. Ciekawy pomysł z tym jedzeniem dla chorego, przenikaniem czasu, ludzi, emigracją... Jednak nie jestem zachwycona stroną techniczną, samym pomysłem spisania opowieści dialogiem tylko. Choć właściwie reszta nie jest potrzebna...

Niemniej przejrzyj tekst, bo brak kilku ogonków, przecinków, a wypowiedź:

nie oddaje zatroskania syna. Tak to odebrałam.

Całość na pus.

Pozdrawiam serdecznie

I co, Miluś? I tak już? Po prostu?! Kryminalik ścielił się idealny, a Ty mi tu z ksiązką kucharską?! Ech... A miało byc tak pięknie
No, cóż. Dałaś nam nieco zabawy i emocji przy czytaniu. Sama też się pewnie zdrowo uśmiałaś piszac tę historię oraz czytając nasze rozemocjonowane i podejrzliwe komentarze. Siostrzyczki maja potencjał! Stworzyłaś postaci, które czytelnik od razu polubił i, pomimo specyficznych podejrzeń, nawet gdyby ostro narozrabiały (te wszystkie nasze przypuszczenia: krwawe, zbrodnicze, niecne, seksualne nawet), to pewnie uczucia w stosunku do nich nie zmieniłyby się. Wróć do tego teksu, proszę, i dopisz coś tu i tam, zmień zakończenie, niech powstanie lekki w odbiorze, ale kryminał! Niech się odnajdzie jakiś trup wreszcie, niekoniecznie powstały za Siostrzyczek sprawą. Niech będą zgodne i prawe, ale może Argusa ubrać w mroczne ubranko, albo Gajowego? Albo Akwizytora? Masz świetny warsztat, doskonały humor, wyobraźni Ci nie brak, więc pisz, twórz dalej dla miłośniczki polskiego kryminału a la Chmielewska.
Kisski
A

Q, przyjacielu! Zaczytałam się. Bardzo dobry tekst. Gratuluję!

Miluś, ja powiem tak: zaczynam się nudzić. Emocje przestały u mnie rosnąć, napięcie spadło, przestałam czekać na cd. Chyba przesadziłaś z tą zabawą w ciuciubabkę. Ale to tylko moje wrażenia.
Chciałabym, żebyś mnie zaskoczyła, bardzo.
Kisski

Już tu kiedyś była - o ile pamięć mnie nie myli - recenzja tej książki. I tak samo napiszę, jak poprzednio: książka podobno do bani (nie czytałam, niestety): po bardzo krytycznych recenzjach na Wyspach nie sięgam po tę pozycję, bo to obciach jak ktoś mnie zobaczy z tą książką. To samo z filmem. Ale widzę, że niczego nie tracę i odbiór w kraju jest podobny.

Twoja recenzja bardzo mi się podoba, zawsze.

Gratuluję.

A ja nie wiedziałam, choć miałam jakieś podejrzenia, czekałam na niespodziankę.

No i pieknie!

Ciekawe podejście od tematu, dośc sprawnie napisane.

Pozdrawiam

A