Może źle, ale dla mnie to rozmowa, która powinna była się odbyć, a nie odbyła, niedomówienia, niewyjaśnienia zwisły gdzieś pomiędzy...

szu­ka­my po omac­ku drogi na prze­łaj(,) byle szyb­ciej

Pa­mię­tam, jed­nak czasy(,) kiedy tęt­ni­ło w nim życie

Pa­mię­tam, jed­nak czasy(,) kiedy tęt­ni­ło w nim życie

Był wtedy pełen ko­lo­ro­wych kwiet­ni­ków, li­ścia­stych drzew, spa­ce­ro­wi­czów i gro­mad roz­bie­ga­nych dzie­ci.

na nie­wiel­kiej górce, rósł zaś wiel­ki i po­tęż­ny kasz­ta­no­wiec.

Był tam(,) odkąd tylko pa­mię­tam.

zda­rzeń(,) które miały miej­sce w ów parku.

on był panem tej nie­wiel­kiej(,) zie­lo­nej wy­sep­ki(,) oto­czo­nej ze­wsząd zim­nym

Po­dob­no zda­rza się, że kiedy jakaś po­czci­wa, stra­pio­na i za­gu­bio­na dusza sią­dzie na ławce pod tym nie­gdyś pięk­nym i sil­nym drze­wem, może usły­szeć hi­sto­rię(,) którą po cichu nucą szu­mią­ce li­ście.

jego już uschnię­tych ko­na­rów(.) - (N)ie po­sia­da­my przy­ja­ciół, nie mo­że­my ko­chać, nie mogą(możemy) od­le­cieć, tak jak wy by szu­kać swego miej­sca na ziemi.

Trwam(,) choć brak we mnie życia.

utę­sk­nie­niem. (-) Mło­dzień­cy byli za­ko­cha­ni w sobie tak czy­sto

Mło­dzień­cy byli za­ko­cha­ni w sobie tak czy­sto i tak nie­win­nie. Tak pięk­nie. Ist­nie­ję już na­praw­dę długo(,) ale pierw­szy raz mo­głem oglą­dać tak nie­zwy­kłą mi­łość. Sie­dzie­li tu go­dzi­na­mi wpa­tru­jąc się w sie­bie. My, drze­wa(,) mamy(przecinek do wyrzucenia) to do sie­bie, że lu­bi­my się przy­glą­dać lu­dziom. Mo­że­my tylko eg­zy­sto­wać, a oni są wolni, pełni życia, na­stro­jów, ra­do­ści i trosk. Chyba każde uczci­we drze­wo przy­zna, że im za­zdro­ści­my. Dla­te­go też lu­bi­my ich ob­ser­wo­wać, cza­sem pod­słu­chi­wać. Nie wie­dzia­łem(,) jak się po­zna­li, nie wie­dzia­łem jak mają na imię(może: jakie noszą imiona?). I wcale ta wie­dza nie była mi po­trzeb­na. Byłem szczę­śli­wy(,) mogąc z bli­ska oglą­dać praw­dzi­we życie. Od­wie­dza­li mnie nie­mal każ­de­go dnia. Cza­sa­mi spo­ty­ka­li się i mil­cze­li(,) wpa­tru­jąc się w sie­bie(bez spacji) . Na ogół(przecinek do wyrzucenia), jed­nak byli za­do­wo­le­ni, uśmiech­nię­ci i ra­do­śni. Tak szczę­śli­wi, że i ja mo­głem po­czuć tę ra­dość. Z utę­sk­nie­niem wy­glą­da­łem ich każ­de­go dnia. Na­wy­kłem(a może: przywykłem?) do ich wizyt, wy­peł­nia­li po­wo­li moje puste życie. Stali się moimi przy­ja­ciół­mi, cho­ciaż jesz­cze wtedy tego nie ro­zu­mia­łem. W desz­czo­we dni z moich ga­łę­zi two­rzy­łem szczel­ny pa­ra­sol(,) by mogli się schro­nić przy moim boku, w upal­ne chro­ni­łem ich przed słoń­cem. Z ra­do­ścią ob­ser­wo­wa­łem(,) jak wdzięcz­ni są mi za te nie­wiel­kie gesty. Go­ści­li u mnie przez nie­mal dwa lata. Ob­ser­wo­wa­łem(,) jak się zmie­nia­ją, jak z chło­piec zmie­nia się w męż­czy­znę, jak dziew­czy­na zmie­nia się w ko­bie­tę. Pew­ne­go razu zo­sta­łem nie­mym świad­kiem nie­zwy­kłe­go wy­da­rze­nia. Sie­dzie­li oboje w ciszy(,) z za­kło­po­ta­ny­mi mi­na­mi(,) jakby stało się coś złego. Męż­czy­zna się­gnął po coś do kie­sze­ni, chwi­lę póź­niej zła­pał za dłoń ko­bie­tę.(kobiety) Na­su­nął na jej palec złotą ob­rącz­kę(,) a póź­niej cicho wy­szep­tał( „Obie­cu­ję, że wrócę i za­wsze będę na cie­bie cze­kał” Ko­bie­ta pod­nio­sła głowę i uśmiech­nę­ła się ser­decz­nie ze wzru­sze­niem w oczach. Sie­dzie­li jesz­cze tak chwi­lę(,) po czym wsta­li i ode­szli. Minął dzień, ty­dzień, mie­siąc. Cze­ka­łem za nimi z utę­sk­nie­niem(,) ale już nigdy wię­cej nie wró­ci­li. Byli to zwy­kli lu­dzie, tacy(,) ja­kich w tym parku pełno(, tu trzeba przesunąć przecinek zza "a" a, jed­nak po­smut­nia­łem. Przy­zwy­cza­iłem się do ich wizyt, byłem świad­kiem ich suk­ce­sów, trosk i mi­ło­ści. Przez t(ę) krót­ką chwi­lę żyłem ich ży­ciem. Teraz znów byłem tylko drze­wem. Wio­sna zmie­ni­ła się w upal­ne lato, póź­niej przy­szła me­lan­cho­lij­na je­sień. Jed­ne­go desz­czo­we­go po­po­łu­dnia pod da­chem z moich ga­łę­zi znów schro­nił się ten męż­czy­zna. Wpierw ucie­szy­łem się na jego widok. Tylko teraz był jakby inny. Jakby coś w nim zga­sło. Teraz wy­da­wał się przy­tło­czo­ny, zmę­czo­ny i umar­twio­ny. „Pa­mię­tasz obiet­ni­cę(,) którą jej zło­ży­łem? ”(bez spacji przed cudzysłowem, potem "-" i od małej litery rzemówił" Prze­mó­wił do mnie. Nigdy(bez przecinka) żaden czło­wiek do mnie nie prze­mó­wił. To było bar­dzo dziw­ne uczu­cie. Wie­dzia­łem, że i tak nie zro­zu­mie mowy drzew. Zro­zu­mia­łem, że chciał się wy­ga­dać, a ja byłem jego ostat­nim to­wa­rzy­szem. „Obie­ca­łem jej, że za­wsze na nią będę cze­kał, więc za­cze­kam tutaj(,) jeśli po­zwo­lisz” – cią­gnął dalej swój no­stal­gicz­ny mo­no­log. „Wy(,) drze­wa(,) macie dużo ła­twiej, nie macie nic do stra­ce­nia. Tylko ro­śnie­cie z góry(,) ob­ser­wu­je­cie świat. Je­ste­ście wolne od trosk. Nie zna­cie mi­ło­ści, nie macie zmar­twień, nie cier­pi­cie. Za­zdrosz­czę wam.” ("-" i od małej)Opo­wie­dział mi póź­niej o tej ko­bie­cie. O tym(,) jak bar­dzo ją ko­chał i jak tą mi­ło­ścią wy­rzą­dził jej krzyw­dę. „Czło­wiek(bez przecinka) to głu­pia isto­ta, wpierw musi coś stra­cić(,) by zro­zu­mieć(,) jak bar­dzo było,(bez przecinka) to dla niego ważne(.) Ona ode­szła i pew­nie już nie wróci. Do­trzy­mam(bez przecinka) jed­nak zło­żo­nej jej obiet­ni­cy, któ­rej byłeś świad­kiem”(.) Chcia­łem mu zadać tak wiele pytań, do­wie­dzieć się(,) co tak na­praw­dę się wy­da­rzy­ło. Chcia­łem(,) by dalej do mnie prze­ma­wiał. Męż­czy­zna,(bez przecinka) jed­nak za­milkł. Przy­cho­dził do mnie jesz­cze przez wiele, wiele lat. Sia­dał sa­mot­nie na ławce i roz­my­ślał w ciszy. Znów mia­łem przy­ja­cie­la. Był taki sam jak ja. Za­trzy­mał się w miej­scu, w mil­cze­niu oglą­dał świat. Wy­da­je mi się, że cią­gle cze­kał na tę ko­bie­tę, ta jed­nak nigdy wię­cej się nie po­ja­wi­ła. Wcze­śniej byłem świad­kiem(,) jak chło­piec zmie­niał się w męż­czy­znę, teraz wi­dzia­łem(,) jak z męż­czy­zny staje się star­cem. Trwa­li­śmy razem w ciszy i cier­pie­niu przez kilka dekad. Kilka lat temu prze­stał mnie od­wie­dzać.( )Być może jego po­dróż do­bie­gła końca, ja(bez przecinka) jed­nak wolę wie­rzyć w to(bez spacji przed przecinkiem), że w końcu od­na­lazł to(,) na co z utę­sk­nie­niem tak bar­dzo długo cze­kał. Był moim wier­nym i je­dy­nym przy­ja­cie­lem, sta­łym go­ściem przez bar­dzo wiele lat. Tak jak on stra­cił mi­łość, ra­dość i szczę­ście(,) przez co za­czął tylko ist­nieć(,) a nie żyć(,) tak teraz ja ubo­le­wam po jego stra­cie. Znów je­stem tylko sta­rym, spróch­nia­łym drze­wem. Nie­mym świad­kiem hi­sto­rii(,) któ­rej nie zna­łem ani po­cząt­ku(,) ani końca.

w ocze­ki­wa­niu na od­po­wiedź, głę­bo­ko za­cią­gnął się dymem.

Po­my­ślał przez mo­ment i(,) uśmie­cha­jąc pod nosem, wy­stu­kał na kla­wia­tu­rze ulu­bio­ny zwrot.

Adres, który wczo­raj na­pi­sa­łaś(,) jest praw­dzi­wy?

A kwota, którą za­pro­po­no­wa­łeś(,) też jest praw­dzi­wa?

Oczy­wi­ście. Do zo­ba­cze­nia. - Od­pi­sał i wy­lo­go­wał się z por­ta­lu

nie da­ją­ca chwi­li wy­tchnie­nia.

Mama pyta(,) czy zej­dziesz na ko­la­cję?

(z)a­śmia­ła się Pia, trzy­dzie­sto­let­nia sza­tyn­ka.

za­dzia­łał na­sta­wio­ny wcze­śniej alarm .

kilku zdaw­ko­wych sło­wach, wstał od stołu.

butów  i weź

Uczy­ni­łam po­słusz­nie(,) co mi Żmija na­ka­za­ła.

że dzia­do­stwo roz­mno­ży­ło się.

Żmij­ko, gdy­bym była fa­ce­tem nawet w tym sta­nie, prze­le­cia­ła­bym cię

wska­za­ła na bu­kiet zwię­dłych róż(,) sto­ją­cych nie­opo­dal w wa­zo­nie.
- A kiedy (c)i je wy­słał? Za­uwa­ży­łaś, że padły?
- Ty­dzień temu, on boi się pół­pa­ś­ca(,) więc nie przy­je­chał, po­słał kwia­ty i do tego po­in­for­mo­wał mnie, że bę­dzie miał współ­lo­ka­tor­kę!

prze­ry­wa­jąc  cęt­ko­wa­nie

że to miesz­ka­nie jest dwu­po­ko­jo­we(,) to siłą rze­czy in­ne­go po­ko­ju do za­ję­cia

sta­cjo­no­wać?  W

Co ta­kie­go ?

otwo­rzy­ła je na całą sze­ro­kość(,) tym samym wpusz­cza­jąc

ja jak parch gniję z tą ospą w domu .

O, nie mó­wi­łam ci(,) ko­cha­na, po­znaj mo­je­go współ­lo­ka­to­ra.

Zi­mo­rod­ki(,) które ra­do­śnie ga­wo­rzy­ły ze sobą, umil­kły

Z tafli je­zio­ra(,) mu­ska­nej de­li­kat­nie przez wiatr, znik­nę­ły naj­drob­niej­sze zmarszcz­ki fal.

Młody jeleń(,) za­nę­co­ny tym dziw­nym spo­ko­jem(,) wy­szedł na skraj lasu, nie­spo­koj­nie strzy­gąc usza­mi wy­cze­ki­wał(,) wpa­trzo­ny w niebo.

Po­wie­trze gęst­nia­ło z każdą chwi­lą sta­jąc się coraz bar­dziej lep­kie.

Łuna znik­nę­ła(,) a konie po­pę­dzi­ły tak szyb­ko, jak przy­by­ły.

Teraz(,) gdy po­rzu­ci­łem życie w głu­szy,

Nie­mal czuję słod­ko - me­ta­licz­ny

Nigdy przed­tem, ani już nigdy potem, nie czu­łem się tak do­brze.

Dzień po­wsze­dni(,) czyli środa, pora taka około po­łu­dnio­wa, więc ludz­kość prze­waż­nie w szko­łach i pra­cach.

- I to z pier­do­lo­nej, dru­giej po­ło­wy bo­iska?

Tej dziu­ry nie da się już na­pra­wić