Vaalerio
Tak właśnie się rozmarzyłem pijąc drugą latte macchiato(naprawili mi ekspress) uciekłem dzisiaj z pracy, na wiosenne wagary. Słucham pod domem kosa, który woła - biegnij z domu do mnie, do parku, do lasu, na łąkę, pod strumyk; zostaw tv i radio, nie słuchaj już głupot, oczyść swe myśli wodą z Lete i zapomnij o trudach; poczuj jak wszystko kwitnie, także odzyskaj młodość, rozkwitnij dziś w słońcu; a tarteletki Valerii niczym ambrozja cię wzmocnią i sięgniesz Olimpu, smakując truskawek i będąc znów motylem.
I ktoś mi później powie, że nieprawdą jest, jakoby przez żołądek do serca?!
Pozdrawiam serdecznie i wesoło - Zbyś

Droga Milu
Życzę Ci jak najwięcej takich inspirujących "bałaganiarzy", a jeśli kochają potworki, to tym bardziej, bo to oznacza, że mają rozwiniętą wyobraźnię, by tworzyć, a nie "potworzyć". A mrok faktycznie przemija, jak wspólnie pisaliśmy w moich "Dreszczach" - w świetle latarki

Valerio
Czy ktoś tu dostrzeże motyla?
To Ty jesteś "PAPILION", siadającym na omszałym kamieniu. Tak długo czekałaś w zimowym więzieniu, na "Diabelskiej wyspie" - nic to. Teraz tylko poczekać, aż z pod gruzów rozwinie się pąk, by wzajemnie wymienić się pachnącymi kolorami wiosennej tęczy.
Pozdrawiam serdecznie - Zbyś

Wolnyduchu
Obiecałem rewizytę - jestem, jednak przepraszam że dopiero dziś - musiałem tak wiele przez ten miesiąc zobaczyć, ten czas wydaje się wiecznością, a to tylko małe mgnienie oka, nawet nie sekunda.
Już wcześniej, niemal od razu Twój wiersz wydał mi się nawiązaniem do filmu "Lucy"(polecam). Zwyczajna, ładna dziewczyna, przypadkiem, dzięki pewnemu preparatowi, może odblokować swój mózg i zapisaną w genach pamięć, a równocześnie "łączyć się" z całym wszechświatem, od zarania, aż po niszczycielski koniec poszczególnych bytów. Czy to nie wspaniałe, stać się niemal boskim obserwatorem, czuć każdą komórkę, najmniejszy atom, być wszędzie i wreszcie być także tym wszystkim i ponad to? Tak, to wspaniałe i zarazem straszne - mieć tak dużą władzę, niczym Bóg - być pramatką Lucy, zatroszczyć się o ludzkość - swoje dzieci, o każde drzewo, najmniejszy żołędzik, o każdą mątwę i rybę, choćby była tylko ciernikiem...
Jaki umysł to ogarnie? Bez wsparcia? Bo przecież to może tylko jeden z tak licznych wszechświatów, zamknięty w małej szklanej kulce, jednej z wielu, którymi się ktoś inny bawi...
Czasem ważne, byśmy dostrzegli łuk na niebie i przestali ze sobą walczyć, po prostu dostrzegając całe to piękno, identyfikując się z nim, jako integralną część nas samych, rozwijali się wraz z otoczeniem, a wiosna przyjdzie i już zostanie w nas na zawsze.
Pozdrawiam serdecznie - Zbyś

DZIEŃ BARDZO DOBRY MILU
Powtórzę za Dodatkiem - "Cieszę się, że znów publikujesz"; wiem, wiem - przecież jest "kawiarenka" - ale to nie to samo. To tu, na głównej stronie, tak bardzo nam Ciebie brakowało, to Twoje miejsce!
Co do wiersza - przypomina mi się, jak ze starszym bratem, określaliśmy różne dziwne zjawiska, zachodzące w naszym wspólnym pokoju; czasem też jakaś ciocia, czy też wujek coś tam podpowiedział Dzieciakom bardzo pomagało to rozładować napięcie i zażegnać braterskie wojny( szczególnie, gdy z góry padł rozkaz - zróbcie wreszcie porządek), zawsze było na kogo zwalić winę, a my? My byliśmy święci!
Wymyślanie takich potworków, nie tylko rozładowuje złość i nerwowe napięcie u dzieciaków ale oczywiście pomaga też zasnąć, oswajając z cieniami, czającymi się w kątach, czynią je bardziej przyjaznymi, wręcz "tolerowalnymi" jak maskotka.
Pozdrawiam najserdeczniej - Zbyś

Wolnyduchu
Tak, masz rację, mimo wielokrotnego czytania, musiało mi umknąć "odtąd".
A pisać bardzo lubię - najpierw była to własna terapia - sam ze sobą na sam tyle, że przecież nigdy nie byłem sam, więc słuchałem, także tych jeszcze bardziej samotnych. Już się ich nie boję, a czy pomogłem - nie wiem, oni mi na pewno.
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam - Zbyś

Wolnyduchu
Tak, to sarkazm, uwypuklający głupotę tych, którzy to głosili i głoszą. Każdy kto mnie zna wie, że jestem osobą głęboko wierzącą, jednak nie na pokaz - taki jestem, to otoczenie ma wiedzieć - kim jestem i jaki jestem, czy zasługuję na słowa - oto człowiek. Ja byłem po tamtej stronie i dlatego już wybrałem Twoją pracę - "Widziałam" - ten wiersz skomentuję.
Grażynko(dziękuję za zaufanie) - ja w żadnym razie nie zmuszam Cię do czytania moich opowiadań lub wierszy - są różne, lepsze lub gorsze, a "Barszcz" nie jest długi, tylko podzielony tak, by łatwiej było redakcji go opublikować. Myślę, że to mój kamień milowy w samorozwoju. Gdyby porównać "Barszcz" z wcześniejszym "Pożegnaniem", byłoby wyraźnie widać postęp, chociaż w tym drugim dokładnie widać w co lub kogo wierzę, chociaż "co i "kogo" ma tam inne znaczenie. W tej kwestii nic się we mnie nie zmieniło od czwartego roku życia. I właśnie dlatego już wybrałem Twój wiersz, czując się w dużej mierze, jak filmowa Lucy(film L.Besona).
Gdybyś jednak miała przeczytać "Barszcz", to nie ma sensu czytanie samego zakończenia.
Pozdrawiam serdecznie wsłuchany w szum - Zbyś

Wolnyduchu
Bardzo to dziwne ale mnie wyprzedziłeś komentarzem, dokładnie w chwili, kiedy mocno zastanawiałem się nad wybraniem, któregoś z Twoich tekstów do oceny i ew. polubienia. Zauważyłem jednak, że byłeś szybszy, a chciałem Ci podziękować właśnie za aktywność
Tak, wszystkie Twoje uwagi są nader trafne, jeśli dobrze się przyjrzysz, tekst ma kształt kielicha i to nie bez powodu. Może to kielich goryczy, a może...
Jak najbardziej możesz do mnie mówić po imieniu, tu wszyscy jesteśmy, a przynajmniej powinniśmy być przyjaciółmi i wzajemnie się wspierać, pomagać sobie w rozwoju. Nie komentuję dla wygranej, wygrywam przyciągając czytelników, a ich dodatkowo zostawiony ślad pod przeczytanym tekstem, jest dla mnie nie tylko nagrodą ale przede wszystkim nauką, lekcją na drodze dalszego rozwoju. I tak nauczyłem się rzeczy bezcennej - pokory. Kto tego nie zrozumie, nie powinien pisać, bo może bardzo się zdziwić i rozczarować. Jeśli mógłbym Cię o coś prosić, to prosiłbym Cię o zajrzenie do mojego "Barszcz-u", a jesli zostawisz ślad swojej wizyty, będę Ci naprawdę zobowiązany.
Pozdrawiam serdecznie - Zbyś

Valerio
Tak bardzo mi przykro, że coraz rzadziej, ktoś do Ciebie zagląda, skomentuje Twoją pracę, choćby miał tylko napisać proste - "podobało mi się". A przecież warto, chociażby dzisiaj i pod tym tekstem. Wybacz, że i ja milczałem, gdy pisałaś prosto i od serca, zwyczajnie - co czujesz.
Dzisiaj jednak nie przejdę bez śladu, jak spieszący się przechodzień, dziś swój mały ślad wskazane jest zostawić - małą księżycową łzę - echo mojej kwietnej łąki.
To w świetle księżyca, gdy chłód nocy usypia zmęczony świat, łąka - buntuje się, mając dość zbyt długiej zimy, wypuszcza wielorakie macki delikatnych kwiatów, obezwładniających zapachem, aż do różanopalcego świtu, tęskniąc za światłem i ciepłem, nami ogrzewa się jak kocem, naszym uczuciem - piękna i miłością.
Pozdrawiam serdecznie - Zbyś

Januszu
Podoba mi się - jak zwykle ale niezwykle, bo część "straciłeś koleżankę", to wypisz-wymaluj, jak z mojego życia. Po powodzi 1997 r. musiałem zatrudnić się w Castoramie, a tam 3 dyrektorów miało kompletnie różne koncepcje urządzenia działu budowlanego i stałych ekspozycji. I tak jak Ty Januszu, mieliśmy dość z chłopakami, przerzucania regałów. Jedynym wyjściem było ściągnąć ich na tę samą godzinę i skonfrontować - oczywiście wygrał dyrektor główny, przed handlowym i logistykiem. Masz błędy: - "wybuchłem złością" - chyba "wybuchnąłem"
- "zagotowałem" - brak "się"
A co do elektroniki, to zgadzam się - żartów nie ma i potrafi wkurzyć nie raz. Zakładam w łazienkach wentylatory z wyłącznikiem czasowym i czujnikiem wilgoci. I właśnie ów czujnik, nie raz napsuł mi krew - nigdy nie wiem czy jest zepsuty, czy tyle jest wilgoci, czy też trzeba zmienić ustawienia na potencjometrze.
Pozdrawiam serdecznie - Zbyś

Krzysztofie
Komentuję Cię po raz pierwszy, mam nadzieję nie ostatni, więc przy okazji witam na PP.
"Ptaki śmierci" - po co taki "pompatyczny" tytuł, czy nie wystarczyłyby po prostu ptaki ze znakiem zapytania. Druga sprawa to rozciągnięty tekst - zupełnie niepotrzebnie, te parę wersów można było sklecić w mniejszej i czytelniejszej formie. Jednak potrafię Cię zrozumieć - sam tak pisałem, obrywając od czytelników na PP i nie tylko. Coś chcesz przekazać i to warte jest dopracowania i ujęcia w formę prostą i przejrzystą.
Pozdrawiam serdecznie - Zbyszek
P.S.
Ocena tak na zachętę

Gitesiku
Zgadzam się z Wolnymduchem - fajnie jak są komentarze, niż gdy jest ich brak. Jeśli takiego odzewu oczekiwałeś, to gratuluję. Prawdą też jest, że dobre teksty również mogą przeminąć bez echa. Ty jednak wybrałeś opcję - wszystko jedno co, byle było - ja bardziej szanowałbym czytelnika. A ten tekst bardzo ale to bardzo rozczarowuje i nie ma znaczenia, czy to prawdziwa, czy wymyślona relacja, ani to czy umieściłbyś prawdziwe, czy fałszywe dane uczestników.
Aż prosi się o etykietę - bezpośrednia relacja z miejsca, gdzie nic się nie dzieje.
Jeśli o to chodziło, to się udało. Niedawno komentowałem "Nudne flaki" - o lata świetlne ciekawsze.
Pozdrawiam - Zbyś
P.S.
A jeśli nie odpowiadasz na komentarze, jesteś obojętny, nie odwzajemniasz się komentarzami - oczywiście nie musisz, nie masz obowiązku - nie oczekuj pisemnej reakcji czytelnika, a nawet czytelnika. Ja zawsze jestem wdzięczny za odwiedziny i każdego czytelnika traktuję na poważnie.

Gitesiku
Zrozumiałem(chyba) zamysł tego opowiadania/miniatury - "życie bez smaku".
Tak, człowiek z wiekiem, z powodu kłopotów ze zdrowiem lub nadużywania, musi czasem zrezygnować z rzeczy, które niemal stały się normalnym składnikiem życia, jak woda czy chleb. I nagle trzeba się zatrzymać, przemyśleć, a nawet przewartościować całe przeszłe i przyszłe życie. Czegoś zaczyna nam brakować, nie funkcjonujemy jak dotychczas - sprawnie i niemal automatycznie. Pół biedy, jeśli ktoś nas wspiera i potrafi ukierunkować zaplątane myśli - może terapeutka(w klubie AA). Co z tego, że rodzinie smakuje pomidorowa zupa, nasze życie jest mdłe, nijakie, bez blasku i ciągnie się powoli, jak nudne flaki.
Podobało mi się. Pozdrawiam serdecznie - Zbyś

Nikodem.m
Nikodemie - zacznę od zmiany tytułu - rybak, to człowiek łowiący i prowadzący obrót dużą ilością ryb, posiadający lub pracujący na kutrze lub większym statku do połowów, ewentualnie na mniejszej łodzi, na wodach śródlądowych. Tutaj mamy do czynienia z jakimś wędkarzem.
Zanim opublikujesz tekst(potrafię Cię zrozumieć - to było na gorąco), z szacunku dla czytelnika, bez którego nie istniejemy - przejrzyj chociaż tekst, by usunąć błędy. A trochę ich jest:
-"pokrywa drzewa" - pokrywają drzewa(l. mnoga)
-"Od wielu lat widok się ten nie zmienia" - Od wielu lat, ten widok się nie zmienia(stylistyczny)
-"kilka mężczyzn" - kilku mężczyzn(literówka)
-"Usiadł on obok rybaka" - Usiadł obok rybaka(bez "on"
-"Potrzebuję może Pan pomocy" - Może potrzebuje Pan pomocy?
- "a pozjiej" - a później - dodatkowo, za często występuje, zastąp np.: potem, następnie
- "do na kromkę chleba" - co na kromkę chleba
- "w spoczynek" - na spoczynek
To te najbardziej widoczne.
Rozumiem zamysł - ukazanie głupiego przemijania, upartego trwania w chorych przyzwyczajeniach, zrzucanie winy na sytuację, równocześnie nie dostrzegając złych schematów, pielęgnowanie własnego "bólu". Jedynym plusem "staruszka" jest stawianie siebie na piedestale, jako świetlany przykład - pomnik, jak nie powinno się żyć.
Serdecznie Cię pozdrawiam, równocześnie witając na PP - Zbyszek

P.S.
Daję ocenę bardzo dobrą - tak na zachętę
Jeśli się jakoś przydałem, to zaznacz to proszę, a ja się zrewanżuję, gdy Ty mnie odwiedzisz i pomożesz lub ocenisz moją pracę. Powodzenia!

Agnieszko
Piękny ale i bardzo, bardzo smutny ten utwór, przywodzący na myśl albo obecne, nadpalone zgliszcza, około frontowych wiosek albo opuszczone domostwa i ogrody, naszych rodzimych osad.
Które z tych miejsc by to nie było, głęboko wierzę, że te unoszące się piórka, to nie nekrolog, echo jesienno-zimowej śmierci, a zwiastun wiosny, która wreszcie nadeszła i wraz z bujnie rozpychającą się przyrodą, znów obejmie we władanie, wydawać by się mogło - niegościnny teren. A człowiek? Cóż człowiek jest tylko chwilą, jak dinozaury i wybujałe paprocie - przeminie jak one, to mały eksperyment, niekoniecznie udany. Podobało mi się!
Pozdrawiam serdecznie - Zbyś