Otaczają mnie setki obcych. Pocieram dłońmi ramiona, jakby to miało choć odrobinę zmniejszyć zimno, które odczuwam. Po co tu przyszłam? Czy nie rozsądniej byłoby zamknąć się w czterech ścianach pokoju? Doskonale wiem, jak ciężko będzie mi przetrwać dzisiejszą noc, wiedziałam to już rano… Co ja mówię, wiedziałam to rok, dwa, trzy lata temu, wiem za każdym razem, kiedy wchodzę w tłum ludzkich pragnień, dziś tak gęsty, że prawie mogę go dotknąć.

Gwiazdka na scenie klaszcze w dłonie, próbując zachęcić do zabawy. Już prawie jej nie słyszę. Ściska mnie w dołku. Robi się jeszcze zimnej. Po tylu latach nie mogę mieć wątpliwości - zaczyna się. Boże, tak bardzo tego nienawidzę, a jednocześnie tak bardzo pragnę znów tego doświadczyć.
Z trudem podnoszę głowę. Okrągłą tarczę zegara na ratuszowej wieży, oświetlają snopy jaskrawego światła. Za sześć dwunasta. Czekam. Dreszcz przebiega wzdłuż kręgosłupa, czuję jakbym chwyciła dłońmi ogrodzenie pod napięciem. Wzdrygam się z bólu, mimo że doskonale byłam na niego przygotowana. Moje osobiste powitanie Nowego Roku, zawsze kilka minut przed tym oficjalnym.

Płynę wzrokiem przez zamazane postaci. Z każdą chwilą hałas w mojej głowie robi się coraz trudniejszy do zniesienia. Wiem, że w końcu nie wytrzymam, w końcu się zatrzymam.

Stoją z dala od sceny. Ona w dłoniach ubranych w wełniane rękawiczki, trzyma dwa kieliszki. On nagimi placami odwija sreberko z butelki. Delikatne zmarszczki wokół jej oczu zdają się drżeć w niepewnym uśmiechu, gdy na niego patrzy. Mam wrażenie, że nie tylko ja, ale również wszyscy wokół wiedzą o czym myśli.

Chcę mieć z Tobą dziecko, ale czy nie jest już dla nas za późno? Czy ty tego chcesz?
Muzyka jej głosu wypełnia mój umysł.

Zamykam oczy. Boję się. Zawsze najgorszy jest pierwszy raz.

W pokoju panuje półmrok. Pozostawione w łazience światło sączy się leniwe przez niedomknięte drzwi. Czuję znajomy zapach. Wstrzymuję oddech. Bez względu jak bardzo tego nie chcę, będę tu tak długo dopóki wszystko nie stanie się dla mnie jasne.
Płacz dziecka przerywa ciszę. Błyskawicznie odwracam się w stronę, z której płynie dźwięk. Kobieta siedzi na łóżku. Nawet w tak nikły świetle widać jak bardzo jest blada i zmęczona. Mimo, że nie ma siły się uśmiechać, jej oczy nie pozostawiają cienia niepewności – jest szczęśliwa. Twarz mężczyzny wyraża coś zupełnie innego. Patrzy z podziwem i niedowierzaniem na mały płaczący tobołek, który niezdarnie trzyma w ramionach. Na ułamek sekundy ich spojrzenia łączą się, a ja oddycham z ulgą. Wiem już wszystko.

Po raz pierwszy tej nocy również się uśmiecham. Może tym razem będzie inaczej. Może nie nabawię się kaca, którego będę leczyła przez kolejne miesiące.

Za cztery minuty północ. Robi się nieprzyjemnie głośno, znów muszę to zrobić.
Śmieszna para, w papierowych czapeczkach założonych na te grube, chroniące przed mrozem, trzyma się za ręce, głośno wyśpiewując przebój roku.

Piętnaście kilo w dół i zobaczysz będę zgrabniejsza niż ta laska na scenie. Dla ciebie.

Zamykając oczy jestem pełna nadziei, tym razem też wszystko będzie w porządku. Cóż złego może być w postanowieniu, które każdego roku słyszę w myślach setek kobiet.

Krzyki. Otwarte na oścież drzwi domu. Taksówka czekająca przed bramą.

- Jak mogłaś, jak mogłaś.

Wychodzi z pokoju, trzymając w rękach spore walizki. Prawie jej nie poznałam, a więc udało się. W dżinsach i dopasowanej bluzce, z ostrym makijażem, nie jesteś już kobietą, którą widziałam zaledwie kilka sekund temu.

Mężczyzna wybiega za nią.

- Zostań – mimo złości, w jego głosie łatwo wyczuć błagalną nutę. – Przecież on kocha tylko twoje ciało. To, które sam stworzył. Pieprzony wuefista!

Drżące słowa odbijają się od zatrzaśniętych drzwi. Uciekam, gdy pozbawiony nadziei, opada na ostatni stopień schodów.

Przepycham się przez gęstniejącą masę ludzi. Byle dalej od nich, byle dalej od radości, którą teraz słychać w ich śmiechu.

Za dwie dwunasta. Ocieram się o jej plecy.

Jeśli mnie tylko poprosisz, rzucę wszystko i jutro pojadę z tobą do Londynu. Jeśli tylko mnie poprosisz jutro zaczniemy nowe życie.

A wiec ta podróż ma być krótka.

Pochylona nad blatem stołu, obejmuje dłońmi kubek z parującym jeszcze napojem. Łzy spływające po policzkach sprawiają, że właściwe mogę już wracać.
Zostałaś. Nie poprosił cię.
Zamykam oczy, ale ostry dźwięk powoduje, że otwieram je jeszcze na moment.
Natychmiast podnosi telefon. Ledwo uchwycona nadzieja znika, gdy tylko głos po drugiej stronie okazuje się nie być tym, którego oczekiwała. Nie rozumiem grymasu, który teraz wykrzywia jej twarz. Gwałtownie rzucona słuchawka nie trafia w widełki i z hukiem opada na stolik. Wybiega. Oszołomiona idę za nią. Stoi w drzwiach pokoju. Opuszczone wzdłuż sylwetki ramiona wydają się całkiem bezwładne.
Podążam za jej wzrokiem i sama na moment tracę oddech.
Niewiele widać. Telewizor nieudolnie próbuje włączyć widzów w rozgrywający się gdzieś dramat. Przesłonięte dymem pola, płomienie, karetki, straż pożarna. Skupiam uwagę na literach płynących dołem ekranu.
„Samolot rejsu 1879 Katowice- Londyn rozbił się z niewyjaśnionych przyczyn kilka minut po starcie. Najprawdopodobniej nikt nie przeżył.”

Roztrzęsiona wracam na wypełniony ludźmi plac. Nadal tam stoją, zaledwie kilka kroków ode mnie. Tak bardzo chcę podejść, złapać jego ramię, krzyknąć żeby nie leciał, że jutro o tej porze…. Nie mogę. Zasad tej gry nie da się zmienić.
Zasłaniam dłońmi oczy. Nie chcę już nic więcej słyszeć. Noworoczne postanowienia. Cholerna wigilijna opowieść

Jest taka ładna.
Zaciśnięte palce nie chronią przed głosem.
Ucieknie mi, gdy będę dłużej czekał, gdy w końcu się nie odważę.

Wbrew sobie szukam głosu, który wtargnął bez zaproszenia. Wiem do kogo należy. Odsiewam z tłumu kolejne twarze, szukając chłopaka, z którym co rano sterczę na przystanku, czekając na autobus. Drętwieję, gdy w końcu go odnajduję. Patrzy na mnie, uśmiecha się. Z trudem walczę z narastającą paniką. Wiem, że nie będę mogła przestać. Wiem, że teraz, gdy go usłyszałam, nie umilknie dopóki się nie dowiem.
Robi mi się niedobrze. Powieki opadają posłusznie. Zegar wybija północ.