ach świty światy zaplątane
w rzęsy źrenice skórę żyły
czekajcie jeszcze gdy mój miły
jeszcze zmęczony przy mnie śpi

na ścianie jeszcze plama nocy
zaciskam jeszcze pamięć w sobie
ach wytrwać jeszcze w tej chorobie
co serce leczy karmi drży

jabłoń nad nami rozpostarta
cieniste granie na suficie
muśliny lśniące jeszcze skrycie
jeszcze niech nie bieleją gdy

wpisuję jeszcze profil twarzy
w sztambuch koronek na poduszkach
gdzie bratek nutka jemiołuszka
nade mną ty wokoło ty

jeszcze

***
rozsiej mnie zielem po ogrodzie
sprawdź później czy ci już nie płaczę
lato masz w moich wierszach w miodzie
w słońcu co cienie lipom kładzie

zanieś mnie w nędzę zwykłych pragnień
co ciągle ciągną za tęsknotą
i popatrz jak mi w lipcu ładnie
jak kwitnie we mnie proste złoto

zapakuj w papier po cukierkach
zabierz ze sobą nad kłopoty
wiesz nowe soki krążą w świerkach
psotkom się marzą nowe psoty

lipowe bzdury brzęczą w ciszy
kiedy zasłucham się w ogrodzie
słyszę cię kiedy nikt nie słyszy
a lipiec sobie nago chodzi


***
w tajemnicy nocnych szeptów pojawiła się pieszczota
zaplątała srebra złota i nie chciała wcale wyjść
miała miękkość czułych gestów nie umiała się odmotać
zapytała czemu nie śpię potem zapragnęła pić

piłyśmy obydwie szeptem sok z czereśni tych czerwcowych
a w zagięciach naszych palców zostawiała ślad
rozgniatanie jagód słodkich ach nie przyszło nam do głowy
może być przyjęciem pysznym czarnym że aż strach