Wychodzę, na mój kwiecisty ganek,
A księżyc gasi gwiezdny kaganek,
Piersią pełną raj przede mną wdycham,
Do fijołków cicho, tęsknie wzdycham,
Wy! Pąsowiutkie różyczki - wołam,
Których rośnie tutaj tysiąc zgoła,
Wy - barwne tulipany tańczące.
Na wietrze, Wy potoki biegnące,
Dolinami, jak wstęgą błękitną,
Maki, mlecze, co na łące kwitną,
Ptaki - chór anielski, tego ranka,
Z marzeniem postawił w szrankach,
Mnie i duszę mą, która tej nocy,
Świergotu chciała, jak trawa rosy,
I Ty - ukochana Ziemio - Matko,
Oddałaś już wszystko swoim dziatkom,
A wyhodowałaś na tym łonie,
Cuda! Grusze, czereśnie, jabłonie,
Z twojej, Ojca łaski stworzone,
Góry, morza, lasy niezmierzone,
Co piękne jak kwitnąca leszczyna?
Może jedynie biała koniczyna,
Albo hebanowe włosy jego,
Cały czas on mi w głowie - dlaczego?
Nie, te oczy nie są fijołkowe,
Brązowe, szare, czy też węglowe,
Nie wiem tonę w nich znów, od nowa,
Tam odkrywam tajemnicę słowa,
Słodkie widzenie, fatamorgana,
Widzieć firanki tych rzęs od rana,
To nie mara, podpowiada głowa,
Serce wystukuje - kocham! kocham!






Błogo mi - słońce w brylanty zamienia rosę,
Błogo mi - słowik daje wieczorem koncert cudny,
Błogo mi - gdy promień słońca we włosach ci niosę,
Błogo mi - bo twój widok dziś i nigdy nie nudny,

Tę błogość w spojrzeniu ciepłym ujawniam,
I pocałunki oddaję, serce galopuje,
Taka mój luby jasna i najprawdziwsza prawda,
Jak Bóg na niebie Ciebie najbardziej miłuję.






Zabrała go czarna ziemia,
Nie podzieliła się ze mną,
Śmierć z kosą w noc ciemną
Brak miłego świat mój zmienia,

Bóg wcześniej zwinął mu żagle
Znienacka przyciął skrzydła mi
Koniec szczęścia, a wciąż się śni:
Wróci, tak, jak zniknął nagle.