Witajcie, drodzy Czytelnicy! Dziś chciałbym Wam zaproponować do obejrzenia film. „Dom zły”, czyli połączenie czarnej komedii i czarnego kryminału. Film, który mną wstrząsnął i o którym pamiętam, mimo, że nie oglądam go w kółko.

Najpierw kilka słów o tym, dlaczego nie poszedłem na niego do kina, gdy był wprowadzany na ekrany i reklamowany, czyli blisko rok temu (wrzesień/listopad 2009). Zniechęciły mnie do tego recenzje i głosy krytyków. Entuzjastyczne zresztą.

Po prostu zalew słów, ale między nimi brak wskazania na emocje, które kotłują się w widzu po obejrzeniu filmu. Za to mnóstwo filozoficznych i historycznych dygresji, przy fabule prostej, zdawało by się, jak przysłowiowa budowa cepa – zbrodnia i śledztwo. Od razu zrodziło się we mnie podejrzenie, że coś jest nie tak. Troszkę to wrażenie topniało, gdy ten czy ów znajomy mówił, że film jest super. Ale nie stopniało do końca, bo nikt nie potrafił mi jasno powiedzieć, co takiego jest w nim „super”.

W trakcie tych wakacji sięgnąłem po „Dom zły” oczekując, co najwyżej, filmu dobrego. Przy oglądaniu wywaliło mnie w kosmos!

Poniżej będę usiłował przekazać, co czyni ten film tak wyjątkowym. Może mi się nie udać - przecież nie udało się recenzentom wcześniej dotrzeć do mnie. Na wszelki wypadek, jeśli jesteś, drogi Czytelniku, w stanie oglądać niehollywoodzkie odrobinę poważniejsze produkcje i nie oglądałeś jeszcze „Domu złego” to zdobądź go, albo bilet do kina, i obejrzyj!! Jeśli tego nie zrobisz, to tak, jakbyś wyrzucił wygrywający los w totka, szansę na wzbogacenie.

Słowa poniżej - czy dotrą do Ciebie, czy nie – przestaną być istotne, kiedy sięgniesz po film. On się sam broni.

Jeśli zdecydowałeś się czytać dalej, a nie pobiegłeś do wypożyczalni, to proszę wytrzymaj jeszcze chwilkę poświęconą danym technicznym. Nim przejdę do sedna.

Główne role zagrali – Arkadiusz Jakubik ‘najgłówniejszą’, Marian Dziędziel, Kinga Preis, Bartłomiej Topa. W zasadzie, by się nachwalić aktorów, musiałbym wymienić kolejne kilka osób grające drugoplanowe role i następne występujące jako trzecioplanowe. Każdy z nich wnosi do tego filmu to „coś”, co sprawia, że film ma klimat, jakiego nie odczułem na żadnym innym. Oczywiście największe brawa dla odtwórców ról pierwszoplanowych, oni unieśli największy ciężar.

Reżyserem jest Wojciech Smarzowski. Zrealizował on już kilka produkcji w podobnych klimatach, ale ta jest, moim zdaniem, zdecydowanie najlepsza. On i Łukasz Kośmicki, napisali scenariusz.

W obsadzie wymienionych jest razem czterdzieści pięć osób. Tylko czterdzieści pięć osób! By być uczciwym musiałbym docenić właściwie każdą z nich. Zdjęcia Krzysztofa Ptaka, montaż Pawła Laskowskiego, scenografie, kostiumy. Każdemu należałoby się kilka ciepłych słów za film. Niestety rozsadziłoby to ramy tej recenzji. Niemniej jestem im wszystkim wdzięczny.

Film jest produkcją w stu procentach polską.

Jako gatunek podaje się dramat i kryminał. Taka klasyfikacja nie oddaje wszystkich smaczków. Zbytnio upraszcza. By dobrze to dzieło opisać, wydaje mi się konieczne podejście do niego z innej strony. Zatem do sedna.

Czarna komedia opowiada o rzeczach poważnych. Żartuje z rzeczy poważnych. W „Domu złym” tematem żartu jest Prawda i życie ludzkie. Czarna komedia operuje groteską, ironią, odwołaniami do poetyki absurdu i surrealizmu. Idealnie pasuje to do naszego filmu. Sytuacje absurdalne gonią sceny surrealistyczne i na odwrót.

Na czarny kryminał powołuję się dlatego, że jego znakiem firmowym jest brutalny i realistyczny obraz rzeczywistości. Spytacie, jak to połączyć z absurdalnością i surrealizmem czarnej komedii? Dojdziemy jeszcze do tego, dojdziemy. Musi też być twardy, ale zgorzkniały bohater. Skrywający za maską cynizmu i bezwzględności własny kodeks honorowy. Obrazu dopełnia femme fatale prowadząca do klęski bohatera.

Czy przybliżyłem Ci trochę, o czym jest ten film? To pora na najważniejsze.

Wyobraź sobie, że oglądasz absurdalną, czarną komedię. Zaśmiewasz się na niej do łez. Kpisz z bohaterów i zdarzeń, aż Cię żuchwa boli od śmiechu. Aż nie możesz złapać oddechu. I nagle spostrzegasz, że tam nie ma żadnego absurdu, odgrywane są fakty autentyczne, realna rzeczywistość. Niewidzialna ręka dusi Ci śmiech w gardle. To jest efekt tego filmu – chciałbyś się z niego śmiać, ale nie możesz. Jeśli się wczujesz w oglądaną historię, to przez ponad godzinę stalowa ręka będzie Cię ściskać za gardło i przykuwać do fotela. Będziesz bał się oderwać, bo mógłbyś coś stracić!

Film Cię zmiażdży, przepuści przez projektor i wyrzuci zupełnie nowego na fotel przed ekranem!

Wiesz, przeczytałem powyższą końcówkę i wiem, że to jeszcze nie to, co chciałem przekazać. Ale lepiej nie potrafię. Sam musisz „Dom zły” obejrzeć! Sam musisz się wczuć! Recenzja Ci tego nie zastąpi. Ech…

Rzeczywistość żartująca z Prawdy i życia ludzkiego. Czy to w ogóle możliwe? Podobno ludzie, którzy żyli w tamtych czasach, nie mają wątpliwości. Przeżyli odpowiedź na własnej skórze!