Czy możecie, Kochani, dać mi parę wskazówek odnośnie tytułu i formy tego wiersza, bo to pewnego rodzaju wprawka - nie można przecież pisać tylko rymowanych utworów, czasem trzeba spróbować czegoś innego...

Hm wprawka znaczy się... Hm ja nowości piszę tak: najpierw pojawia się w głowie czyli w niczym jeden wers (rdzeń). Zapisuję go a później obudowuję i okrywam szatami innych wersów. Później czytam wszystko kilkanaście (a czasem nawet kilkadziesiąt razy) i zastanawiam się nad dwiema sprawami: 1. czy KAŻDE słowo jest KONIECZNE, NIEZBĘDNE, i 2. czy przesłanie tekstu jest takie, jakie chcę. Jeśli nie - skreślam coś lub dopisuję, żeby całość grała. Dopiero na końcu wymyślam tytuł, krótki i dobitny - który czasem wywraca przekaz tekstu o 180 stopni. A teraz do sedna - przeczytałem Twój wiersz kilkanaście razy. Oto kilka spostrzeżeń. Widzę przeciwstawienie dwóch rzeczywistości: tej która ciągle płynie, umyka, jest nieuchwytna i nieustannie zmienna (Galatea, nimfa zamieniona w żródło, natura wody) i tej, która jest stała, ujarzmiona, zakrzepła, uchwycona w czasie i przestrzeni (gliniana waza, natura skały). W kontekście takiej interpretacji możnaby jednak zmienić tytuł na bardziej dobitny, który uwypukliłby to przeciwstawienie. Idąc dalej moim tokiem myślenia - wersy przypominają rzędy wzorów na antycznej wazie Na koniec - nie wiem, czy nie zaingeruję za bardzo w Twój Osobisty akt twórczy, ale... moja propozycja byłaby taka: tytuł np. "Zbity dzban" i zmiana ostatnich wersów: "ponadczasowy czar śpi w PRZEMIJANIU / Galateo / ODEJDŹ ponownie / w sen kamienny". Uff. Mam nadzieję, że jakoś tam pomagam, a nie irytuję swoim wymądrzaniem/przemądrzaniem. pozdrawiam

Hm, bardzo fajna koncepcja,
prosta rada - skrócić pierwszą część - opisową [trochę proza się robi],
rozwinąć motyw metaforyczny z Galateą czy kim tam ;-)

plus za pomysł na wiersz.

Ja przepraszam, ale dla mnie Galateo to taki piłkarz był nie nimfa, co mocno utrudnia odczytanie utworu
Bardzo dobrze to creep "rozpisał"
Od siebie dodam, że taki delikatny (jakby nie patrzeć na te wazy są delikatne ) klimat, sprawił, że przy kolejnej lekturze poczułem się trochę jak w muzeum (to chyba dobrze? Sam nie wiem)
Całkiem porządny wiersz, może bez jakiegoś "odrzutowego kopniaka", ale jest naprawdę dobrze.
pozdrawiam.

Miladoro, wiersz klimatyczny z gatunku tych co zatrzymują czas ( też i czytających ), musi dużo skromności w Tobie, lub kokieterii aby napisać taką zajawkę ( a przy okazji chyba mało kto czyta te wklejane, może to i racja aby zajawka była też pierwszym komentarzem ). Ale jak chcesz opinię to jeden wers a właściwie dwa słowa jakoś zgrzytają:

ponadczasowy ... nieprzemijaniu

oba słowa strasznie długie i obarczone dodatkami.
Ale nie przejmuj się, tak naprawdę tekst do mnie przemawia, nawet bardzo.

Dobrze to wszystko uchwyciłaś... klimat antykwariatu i nawet widać kurz na wazach. Złoty wiek, jak róg obfitości. Pozdrowionka

cóż mam powiedzieć, wiersz jest poprowadzony płynnie i poprawnie, jest na pewno dobrym wierszem, bynajmniej w moim odczuciu (gdybyż wszyscy eksperymentowali z takim skutkiem byłoby co czytać, oj byłoby)

jeśli chodzi o "rady", ażeby nie powielać, tego, co już wcześniej zostało powiedziane (a przyznam się, że nie czytałam wszystkiego, kilka początkowych komentarzy jedynie, potem z czystego lenistwa już mi się nie chciało kolejnych ) powiem tylko, że zawsze dobrze jest szukać inspiracji w tym, co wokół nas, czasem jak człowiek na początku buduje jakieś karkołomnie brzmiące frazy, z czasem, w miarę kształcenia warsztatu, rozwijania go, poszczególne zwroty/skojarzenia/frazy/metafory czy inne "dziwadła" zaczynają brzmieć coraz ciekawiej, coraz lepiej.

zawsze trzeba poszukiwać. najpierw, żeby jakiś tam swój styl (rozpoznawalny bardziej lub mniej) wykształcić, później, żeby nie wpaść w pewnego rodzaju schematyzm/monotonię/monotematyczność czy, jak to niektórzy nazywają, manierę

no to chyba tyle ode mnie tutaj

pozdrowienia

Dziewczyno, czemu nie piszesz wierszy? No, no, chylę czoła...