Mijam ich codziennie. W brudnych kątach ulic, w strugach deszczu, na zimnych asfaltach, na podartych pelerynach, na kocach, z dziećmi na ramieniu, z lekkim uśmiechem, z brakiem uśmiechu, błagalnie, gburowato, milcząco.
Klęczą, siedzą, rzadko stoją.

Tamtego mijam codziennie rano. Wczesnym świtem, kiedy ludzie jak lunatycy maszerują do pracy. On stoi zawsze w tym samym kącie, posłusznie niczym uczeń, któremu wymierzono karę. Przyzwyczaiłam się do niego. Tak wtopił się w tło moich codziennych poranków, że czasem mam mu ochotę powiedzieć "dzień dobry" . Niczym staremu znajomemu.

Stanowi taką samą powtarzalność jak kasjer, u którego codziennie kupuje bilety, jak dziewczyna otwierająca żaluzję kawiarni, jak facet ziewający na peronie, jak kierowca autobusu dłubiący w nosie.
Jak sen na powiekach, który nijak nie chce się ode mnie odczepić.
Jest częścią krajobrazu, niezbędnym elementem dopełniającym całość.
Stoi lekko zgięty. W tym samym miejscu. Z tym samym kubkiem Coca Coli Light w ręku. Tak samo pustym.
To żebrak-męczennik. Wrzucam mu czasem trochę miedziaków, ale nie wiem, czy zdołam tym zbawić jego duszę.

Dziś ujrzałam dziewczynę. Również żebraczkę. Jest chyba nowa w branży. Nowa i pełna pomysłów. Siedzi z potarganymi, brudnymi włosami na kawałku szmaty. Uśmiecha się i krzyczy do przechodniów - Wesołych Świąt!
Ludzie zatrzymują się przy niej jak przy małpce w cyrku. Niedowierzają, a potem wrzucają drobne. Niewiadomo, czy to z dobrego serca, czy z zaskoczenia.
Jej kubek jest pełen drobnych i ludzkich uśmiechów.
W życiu liczy się inwencja - pomyślałam.
Smutkiem nie zbawisz świata. Za smutek ci nie zaplacą. Śmiej się przez łzy, bądź kreatywny. Bądź już lepiej clownem, ale nigdy smutasem.
Tymczasem żebrak - męczennik wciąż stoi w tym samym miejscu. Wciąż z tym samym kubkiem po Coca Coli Light. Niezmiennie pustym.
Może jest już zbyt wypalony zawodowo, by zdobyć się na inwencje.
A może to nie jego rola.