Życie uciekało z niego każdą komórką ciała. Cienkie, poskręcane starością i chorobami kości, rozciągnięta, wyssana z mięśni skóra. Ręce wybrzuszone tunelami żył.

Duch szamotał się coraz słabiej w kruchej fizyczności; wylewał z ciała brązowymi plamami; wydostawał ze środka, wypychając zęby i włosy. Cienki, lisi nosek wystawał z pomiętej twarzy, małe oczy były zamglone i nieobecne.

Resztka życia mamlała się jeszcze w ustach ciamkających cukierka i sękatych paluchach, przebierających paciorki różańca. Dziadek klepał Zdrowaśki, z rzadka tylko poruszając lepkimi wargami.

- Pięć minut do śmierci – pomyślałam, siadając naprzeciw niego.

Kościste paluchy drgnęły i mocniej zacisnęły się na sandałowych ziarenkach, nosek zawachlował, z oczu uciekło gdzieś bielmo. Niebieskie tęczówki spenetrowały mój dekolt i przesunęły się na wypukłość bioder. Moja cielesność – pełna symbioza ducha i fizyczności - skutecznie wybudziła dziadka ze śmiertelnego letargu. Zatrzymała pięć minut przed granicą.

Na tę krótką chwilę wczepił się sękatymi rękoma w życie i wysunął z bezzębnych ust cienki, ruchliwy język. Kawałek obślinionego mięsa przesunął się kilka razy po wargach, adorując moją kobiecość, by po chwili zniknąć z powrotem w środku.

- Zdrowaś Mario...