Był koniec czerwca, około godziny piątej nad ranem. Na dworze czuło się skwar, mimo że słońce wisiało jeszcze dość nisko. Nieświeże powietrze, po dusznej nocy, stało jak zastygnięty gips.
Jedyny dźwięk, jaki dał się usłyszeć, prócz coraz rzadziej pojawiających się treli ptaków, to nieprzyjemne buczenie stojącego nieopodal agregatu prądotwórczego.
W mieszkaniu unosił się zapach nieczystości. Dobywał się z piwnicy, w której niedawno doszło do awarii kanalizacji.

Nasz bohater to raczej mało skomplikowany charakter, ot taki zwykły zjadacz chleba. Jego przeszłość nie jest zbyt interesująca. Urodził się w rodzinie miejskiej. Jego ojciec był nauczycielem historii w szkole podstawowej. Matka księgową w jednym z urzędów. On sam rzucił studia na czwartym roku. Studiował biologię. Po pięciu latach sam nie potrafił odpowiedzieć, czemu to zrobił. Tak samo jak nie miał pojęcia, dlaczego właściwie rozpoczął studia na tym kierunku.
Jego imię to pewnie jedno z tych banalnie nudnych - Karol, Piotr, Arek, Paweł, Marek? Nazwisko też nie było zachwycające. Więc nazwisko sobie darujemy, a dla ubarwienia naszej opowieści nazwiemy go Eukaliptus.

W każdym razie, po kolejnym otrząśnięciu, starał się zdobyć następną pracę. Taką, która by nie wymagała od niego zbytnich umiejętności i zaangażowania. Odpowiadałaby mu nawet fucha portiera czy stróża. Zapewne było to wywołane długotrwałą chandrą i znamiennym dla niej zanikiem ambicji, który on sam tłumaczył brakiem perspektyw w tym mieście. Z kolei na pytanie, które obsesyjnie sobie zadawał:
– Czemu stąd nie wyjadę? - odnajdywał odpowiedź – Nie mam pieniędzy, by gdzieś indziej rozpocząć nowe życie. Naturalnie, w istocie brakowało mu odwagi, świeżości myślenia i kreatywności. Jego myśli kręciły się w kółko, a on sam stał w martwym punkcie swojej egzystencji. Czyli zupełnie odwrotnie, niż wielu współczesnych ludzi, którzy owładnięci są szaleńczym kręgiem obowiązków i błahymi rozrywkami - rytuałem codzienności, przez co rzadko mają czas na jakąkolwiek refleksję.

Znajomy sklepikarz podsunął mu informację o tym, że w jednym z małych moteli dla kierowców poszukują kogoś, kto zna podstawy użytkowania komputera. Eukaliptus wziął jego słowa do serca, jako że jegomość ów, z którym Eukaliptus kontaktował się, gdy kupował pieczywo, tudzież inne artykuły spożywcze, był jednym z nielicznych którzy, w ogóle chcieli z nim rozmawiać.

Na rozmowę umówił się na godzinę dziesiątą. Czemu więc wstał parę minut po czwartej? Dlatego, że od dłuższego czasu cierpiał na bezsenność, a gdy leżał w łóżku, wpadał w stany lękowe. Ten fakt tłumaczył sobie złym budownictwem. Zbyt niskim sufitem, który zakłócał przepływ energii przez główną czakrę jego ciała.
Tak więc, codziennie przed piątą brał prysznic, ubierał się, po czym zmierzał do małej kuchni oświetlonej tylko przez umiejscowiony wysoko, tuż pod sufitem lufcik.
Zdaje się, że kiedyś w mieszkaniu tym żył fotograf - amator, który po prostu zamurował okno i używał pomieszczenia jako ciemni. Czemu by nie? Ludzie robią często dziwniejsze rzeczy.

Zatem Eukaliptus parzył właśnie herbatę w swojej ciasnej kuchni. Czekając, aż napój ostygnie, spoglądał na pomalowany zieloną farbą olejną kaloryfer, myśląc o jego brzydocie. Gdy się na tym przyłapał, beznamiętnie spoczął na taborecie. Wychylił herbatę dwoma dużymi łykami, nie zauważając nawet na pływającego w niej pokaźnych rozmiarów, martwego już kosarza.
Jako że Eukaliptus był dość pedantyczny, w końcu jego matka była księgową, postanowił od razu umyć szklankę. Wstawił ją do zlewu. Zmywak polał odrobiną płynu Ludwik i odkręcił kran, z którego na dłoń wylała mu się brunatna lura o zapachu rdzy i wodorostów. Sytuacja ta odbiła się na jego twarzy lekkim grymasem irytacji. Zakręcił kran i wytarł rękę w ścierkę kuchenną. Żeby poprawić sobie humor, jego mózg wypluł zdanie:
– Dobrze, że nie doszło do tego, gdy brałem prysznic.

Postanowił zrezygnować z jazdy tramwajem i pójść do motelu na piechotę. Jeśli wyruszyłby natychmiast, dotarłby tam akurat na za kwadrans dziesiątą.

Eukaliptus przeszedł do przedpokoju i spojrzał na skórzane buty, w których poprzedniego wieczoru wrócił ze swojego ulubionego pubu.
Lubił w nim przesiadywać i pijąc piwo gapić się w stary telewizor stojący na półce nad barem. Pech chciał, że po opuszczeniu lokalu, zauroczony rozgwieżdżonym niebem, Zdecydował się pójść skrótem nad rzeką i wmaszerował prosto w kałużę gęstego błota.

Już chwycił buty, by umyć je w łazience, ale po chwili przypomniał sobie incydent z kuchni.
- Założę adidasy – przemknęło mu przez myśl.
Z szuflady wydobył parę prawie nienoszonego obuwia sportowego. Wkładając nogę do lewego buta odkrył, że stopa mu spuchła albo pod działaniem jakichś nadprzyrodzonych sił trzewik zmienił swoje gabaryty. Oparł się więc plecami o ścianę, złapał but obiema rękami i pociągnął z całych sił. Wcale nie był taki ciasny. Eukaliptus mógł swobodnie poruszać w nim palcami.

Nie cieszył się jednak tą chwilą długo, gdyż zdał sobie sprawę ze strasznej prawdy.
Z palca wskazującego prawej dłoni, podczas wkładania buta, zdarł pół paznokcia.
Ciemna, gęsta, żylna krew lała się strumieniem, ochlapując jego jasne spodnie dżinsowe. Przezorny Eukaliptus, jako że pomyślał o brunatnej lurze z kranu, pokuśtykał nierównym krokiem w kierunku apteczki. Wydobył z niej wodę utlenioną i szeroki plaster opatrunkowy.

Z całych sił odkręcił oporną zakrętkę, naciskając pojemnik. Woda utleniona wystrzeliła z niego prosto w oczy Eukaliptusa. Klnąc, złapał się za twarz i pobiegł do łazienki. Oślepiony, włożył całą głowę pod bieżącą wodę. Po kilku sekundach poczuł znajomy zapach rdzy i wodorostów. Ze wstrętem odskoczył w tył, uderzając głową o suszarkę do bielizny. Omal nie zawył z bólu. Poczuł na potylicy ciepło i jakby pulsowanie. Gdy ją dotknął, wymacał na niej olbrzymi guz.

Chwycił ręcznik, wytarł twarz i spojrzał w lustro zawieszone nad umywalką. Białka jego oczu były czerwone jak źrenice królika albinosa i gęsto pocięte siecią purpurowych żyłek. Powrócił do apteczki, polał paznokieć wodą utlenioną, która po kontakcie z krwią i brudem przeobraziła się w gęstą pianę. Następnie zakleił palec plastrem i poszedł do sypialni, gdzie ściągnął but, by zmienić zakrwawione spodnie.

Ku swojemu zdumieniu i irytacji stwierdził, że zamek w dżinsach się zaciął.
Po wielu rozpaczliwych próbach szarpania suwaka, oderwał metalową zawleczkę. Maksymalnie rozdrażniony, postanowił rozciąć spodnie leżącymi na półce nożycami krawieckimi. Ostentacyjnie wsunął jedno ostrze w spodnie i zacisnął nożyce.
Wrzasnął z bólu - końcówką narzędzia naciął mosznę. Szybko ściągnął znienawidzone odzienie z kończyn wraz z bielizną. Na szczęście było to tylko draśnięcie.

Wydobył z szafy nową bieliznę i ciemne, sztruksowe spodnie. Przywdział je i naciągnął but, który teraz nie stawiał już oporu. W przedpokoju założył prawy.
Wyszedł na ciemną klatkę schodową, zamykając drzwi z trzaskiem.

Powiódł dłonią po chłodnej ścianie w poszukiwaniu włącznika światła. Nagle przez jego ciało przeszedł potworny dreszcz. Jego jaźń zdążyła wygenerować jedno zdanie:
– Ktoś wyrwał pstryczek.
Faktycznie tak było. Jakieś pół godziny przed północą synek sąsiadów potraktował go z buta, odsłaniając dwa kable pod napięciem dwustu dwudziestu woltów.

Eukaliptus ocknął się na półpiętrze. Nie miał pojęcia, ile czasu tam leżał, tak samo jak nie rozumiał, czemu może poruszać tylko lewą, z definicji nieczystą, ręką. Przejechał językiem po garniturze zębów, ze smutkiem stwierdzając, że jest niekompletny. Brakowało prawej jedynki, zaś w dwójce i trójce wyczuł swoim śliskim narządem, odkryte nerwy. Ból przeszedł od szczęki, aż do oka i ucha bohatera. Wiodąc ręką po zimnej posadzce stwierdził, że znajduje się pośrodku kałuży ciepłej cieczy.
- Krew – pomyślał.
– Ale skąd? Przecież prócz zębów nic mnie nie boli.
Nagle zdał sobie sprawę, że w lewym oku czuje lepką substancję, która utrudnia mu poruszanie powieką. Ręka odruchowo powędrowała w kierunku głowy, na której szczycie palce wyczuły szeroką szczelinę. Mimowolnie wpełzając w jej głąb, natrafiły na gąbczasty, wilgotny twór. Eukaliptus poczuł, że jego powieki wolno opadają. Zdawało mu się przez chwilę, że w ciemności widzi tańczące, kolorowe światełka.
- A może to motylki? – pomyślał.