Przybliżę Ci Jadwiniu. To było abstrakcyjne osiem wersów napisane na konkurs, w którym można było wygrać udział w warsztatach. (Tych od tej burzliwej dyskusji na PP.) Miała to być prezentacja siebie. Tak też pomyślałam, co i jak się działo w moim życiu. I poszło tak ostro i abstrakcyjnie! Od tej herbaty z Chińczykami zaczęła się taka moja poważniejsza przygoda z poezją. Chińczycy nie byli moi, pojawili się w wierszu kolegi, dziś profesora od poezji współczesnej, a potem życie poszło ostro i świat się zmienił. Dziś prawie każdy pisze wiersze (i to dobre!), zmieniły się oczekiwania, to, co prawie trzydzieści lat temu byłoby całkiem fajne i nowatorskie teraz już jest oklepane i zużyte, a umysły się nam mącą nowymi czasami. Co zostaje? Jak rzucić siebie jeszcze na białe tło? I tyle tego, jak zajrzysz, to wszystko Ci opowiedziałam, czasem lubię, jak mnie ktoś wtajemniczy w wiersz Pozdrawiam!
P.S. Bo ta moja przygoda z pisaniem, to lata przerwy, zaczynam od nowa, jak młode pisklę

Masz rację Karen, wiersz ma służyć innym, dawać im piękno, emocje, przemyślenia. Jeśli na wieczór z przyjaciółmi też powinien być taki, aby był zrozumiały. Mamy swoje widzenie świata, cóż z tego, jeśli nie umiemy go innym pokazać zrozumiale. To może faktycznie moja abstrakcja, ale powiem Ci, że już o niej usłyszałam, że jest dobra i to mnie zaskoczyło, ktoś zrozumiał i to jest fajne. Dzięki, że zajrzałaś, pozdrawiam! I pisz tak, jak czujesz, na cudne wieczory z przyjaciółmi, może przy herbacie i słodkim placuszku