Miałem sen... Miałem marzenie. Leżeliśmy na łące przy brzegu rzeki wśród kwiatów mieniących się przeróżnymi barwami, których zapach wdychaliśmy z wielką zachłannością i uwielbieniem. Od żółtych mniszków i jaskrów, fioletowych kąkoli, modrych chabrów, po biało-żółte stokrotki i polne fiołki oraz te, które ukochałem najbardziej: niezapominajki w kolorze nieba. W pobliżu, w płytkiej wodzie pluskały się nasze dzieci, przekomarzając się i pokrzykując jedno na drugie. Po chwili wyszły na piaszczysty brzeg, by zbudować babkę z piasku.
Nad cudownym dywanem z kwiatów unosiły się tabuny motyli, które nie zważając na intruzów wylegujących się w soczystej trawie, urządzały sobie pokaz piękności, co raz to przeskakując z kwiatka na kwiatek i łapczywie spijając nektar z ich miododajnych pręcików. Wzięły nas chyba za jurorów, bo niemal nachalnie próbowały zwrócić naszą uwagę dumnie pusząc się i rozpościerając małe skrzydełka. Przejąwszy się więc rolą, zaczęliśmy typować najpiękniejsze z nich. A było w czym wybierać... Oto rusałka pawik ukazała całe swoje piękno, gdy wzleciała cichutko tuż nad Jej lekko zadartym noskiem, pozując niczym modelka przed naszymi oczami. Chmary cytrynków i bielinków z zazdrością przyglądały się jej smucąc się zapewne jednolitym kolorem swoich skrzydełek. Za to czerwończyki bez żadnych kompleksów latały tu i ówdzie mamiąc czerwienią, jakby chciały pokazać, że to właśnie one zasługują na miano najpiękniejszych. Modraszki skromnie trzymały się z boku, a przecież ich pastelowo niebieskie, nakrapiane skrzydełka dodawały im takiego uroku! Zwyciężyła jednak rusałka admirał. Nie dlatego, że jest przepiękna. Nie dlatego, że kolorystyka jej skrzydełek zapiera dech w piersiach. Wygrała dlatego, że usiadła na Jej ramieniu. Zatrzepotała nimi delikatnie, a my oniemiali, zastygli w bezruchu podziwialiśmy jej majestat. Od razu wyczuła dobrego Człowieka. Bez obawy tak trwała, a my nie mogliśmy nasycić się jej widokiem. W końcu znudzona odleciała na pobliskie rumianki zajadając się ich nektarem.
Ciepły, słoneczny dzień chylił się ku końcowi, a my byliśmy tacy szczęśliwi... Cała przyroda sprzysięgła się by nasza miłość rozkwitała jak ta łąka i jak ona pachniała... I jak jej nie kochać? I jak nie kochać Ciebie...?