Siadamy wreszcie w ogródku piwnym
i żałujemy, że w końcu się ożenił.
Już raczej nie zaprosi nas na randkę
i nie zaśpiewa seksownie do ucha.

Dobrze, że chociaż mamy muzykę
ale zaraz martwimy się, że to zupełnie nie to samo.
Na dodatek nie znamy nikogo,
kto by miał te same płyty.

Zapalonym, chudym papierosem
pokazuję ulicę.
„Popatrz na nią, chłop dał jej terenówkę,
żeby sobie pojeździła po mieście.”
„Pewnie była grzeczna.”
My singielki nic nie musimy.
Stąd już krok do równej jazdy
po naszych koleżankach,
które nachalnie pokazują światu
różowomdłe obrazki.
„Bo wiesz, pieluchy
to faktycznie mogą się rzucić na mózg.”

Potem kończą się nam drobne,
z tym, że grube jakoś nie chcą się zacząć.
Ten cholerny kryzys kościstymi palcami
grzebie nam po torebkach,
które od tego tracą już łuskę.

Jeszcze tęsknie się rozejrzymy,
wyczekując jakiejś małej dobrej passy.
„Ten świat jest do niczego
i coraz bardziej mnie wnerwia”
„Mnie też… z tym, że od samego początku.”