Pewnego dnia pojawił sie sędziwy człowiek. Chodził o lasce, chybotał się na boki jak stary bocian. Mężczyzna o twarzy zniszczonej przez życie, pooranej bruzdami, jakby każda z nich opisywała inny żywot.
W wiosce przyjęto go nieufnie. Starszyzna podejrzliwie obserwowała jego poczynania. Nie zachowywał się tak, jak wszyscy inni, nie mówił tego, co oni i myślał inaczej. Mieszkańcy staranie unikali nieznajomego. Ale, wczoraj nastąpił przełom. Pomógł wyzdrowieć choremu dziecku wodza. Nikt nie wiedział, jak tego dokonał. Od tamtej pory cała społeczność przychodziła prosić starca o poradę, nie tylko w sprawach ciała, ale i ducha, a czasem nawet w bardziej przyziemnych interesach.
Uznali obcego za proroka i prosili, by głosił swoją wiarę. Po chwili namysłu zgodził się przekazać im swoje przesłanie. Mówił do wszystkich, a zarazem do każdego z osobna:
Umrzesz.
Pewnego dnia przestaniesz żyć.
Dzień twojej śmierci zbliża się z każdą minutą.
Każda mijająca sekunda jest kolejną sekundą twojego przemijającego życia.
Są rzeczy dużo gorsze niż śmierć. Jedną z nich jest zmarnowane życie.

A, potem bez słowa ruszył tam, skąd przyszedł. Następnego dnia nikt już o nim nie pamiętał.