R.VIII. "NIE BĄDŹ MI KROPLĄ OSTATNIĄ UDRĘKI" (cz. V)

Wszystko wypadło zupełnie inaczej. Antoni spotkał Halinę u wejścia do supersamu. Na jego widok bardzo się zmieszała. Dotychczas witała go z entuzjazmem. Stanęli naprzeciw siebie pośrodku rzeki ludzi. Jedni pchali terkoczące wózki w jedną stronę, drudzy wracali z wypełnionymi. Halina patrzyła pod nogi i raz po raz przekładała, z ręki do ręki pękate reklamówki z zakupami. Spróbował pomóc je dźwigać, ale żachnęła się, że to głupstwo. Jednak uginała się pod ciężarem.
- Dawno się nie widzieliśmy - wybąkał nareszcie.
- Tak lepiej - powiedziała twardo, głosem, jakiego u niej nie znał, ale zaraz zaśmiała się, postawiła torby na ziemi i dodała: - Musisz się przygotować do obrony.
Nie wiedział, co powiedzieć. Słowa, jakie od wielu dni przygotowywał na taką okazję, ugrzęzły mu w gardle. Tyle je obmyślał, poprawiała, zmieniał, a teraz brakło mu odwagi je wypowiedzieć. Czuł się głupio i chyba bardzo głupio wyglądał.
Halina podniosła wzrok i przyjrzała mu się uważnie. Jej udawany uśmiech zgasł. Jakby słońce przysłoniła chmura. Widać było, jak stara się ponownie zasłonić beztroskim wyrazem twarzy, ale wypadło to żałośnie. Wreszcie wyszeptała:
- Po twoich oczach widać, że dzieje się coś ważnego... Płoną szaleństwem. Mów wszystko!
- To aż tak widać? -zdziwił się i zorientowawszy się dopiero teraz, że stoją pośród tłumu wchodzących i wychodzących z marketu, i tamują przejście, pociągnął ją za rękaw pod ścianę.
- Wejdźmy gdzieś na kawę. Pomogę ci z tymi torbami... Tu na lewo jest bistro.
- No opowiedz... - zaczęła, kiedy ulokowali się przy stoliku. - Wyglądasz, jak zakochany...
- Sam jeszcze nie wiem. Nie wiedziałem, że to może być aż tak silne... - wyszeptał.
Halina pośpiesznie odwróciła głowę, by nie wyczytał czegoś z jej oczu. Zalała ja fala gorąca. Nieswoim głosem dorzuciła:
- Myślałam, że dokonałeś jakiegoś odkrycia. Nie podejrzewałam u ciebie uczuć zwykłych śmiertelników. Wydawałeś się ponad to.
Więc stało się, czego się bała - myślała gorączkowo, starając się usilnie skryć przed nim swą twarz. Nie spodziewała się? Jakąś częścią świadomości to przeczuwała, podczas gdy inna - zaprzeczała. Coś uspakajało, a zarazem coś innego wzbudzało obawy. Przed wakacjami widziała go na ulicy z wyfiokowaną lalką. Szli roześmiani, zatopieni w rozmowie. Był tak w tamtą zapatrzony. że przeszli obok i nawet jej nie zauważył. Ta laska do niego nie pasowała. Ale on całkiem niepodobny do siebie! Kilka dni później, jak gdyby nigdy nic, przyszedł do niej do domu, gdy pakowała się do wyjazdu na warsztaty terapeutyczne z młodzieżą, i ani słowem się o tamtej nie zająknął. Sama bała się spytać. Wmawiała sobie, że to przypadek, że to niepodobne do tego surowego naukowca. Przecież pogardzał głupawymi pięknościami. Tylko wtedy przed wakacjami, coś złego już się miedzy nimi czaiło. Jakiś niepokój, obcość, brak bliskości, nawet tej wątłej, jaką długo się łudziła.
"Odtąd koniec. Przestanie się łudzić "- pomyślała z cierpką satysfakcją, pochylając się, by poprawić przewracające się pod stołem pakunki z zakupami. - Nie będzie się rozdwajać na przeciwstawne stany umysłu. Nadzieję i rezygnację. Może nawet: miłość i nienawiść. Ach, to jedynie Owidiuszowi przystało ujawniać podobne odczucia: "Kocham i nienawidzę"... Ona sama nie kocha! I nie będzie nienawidzić! Jest ponad to. Zresztą za co? Tamta ładniejsza.
Pochyliła się, aby choć na moment ukryć to, co mógł wyczytać z jej oczu. Ale on nie patrzył na nią. Siedział z opuszczonymi oczami, taki jakiś mizerny, zakłopotany. Wcale nie promieniał szczęściem Spytała więc, siląc się na wielkoduszność:
- Jaka ona jest?
- Ładna.
- I?
- I... ślicznie gra na pianinie...
- I?
- To nie wystarczy?
- To za mało.
Zawahał się. Na szczęście nieopodal buchnęła para z ekspresu do kawy i zaraz barmanka sprawnie posunęła filiżanki po blacie w ich stronę. Przyniósł je do stolika. Podał Halinie cukiernicę. Potem sam słodził i długo mieszał, skupiając usilnie wzrok na wirującej kawie.
Zastanawiał się, jak opisać Olę. Sam nie do końca wiedział, jaka ona jest. Wciąż się nad tym głowił, a w tej chwili nie mógł zebrać myśli, żeby ją jakoś podsumować. Miał tylko pewność, że jest niezwykła i niemożliwe opisać ją kilkoma zdaniami. Bał się ją wychwalać, bo wobec Haliny byłoby to okrutne. Nie chciał jej ranić. Wreszcie po długiej chwili milczenia powiedział:
- Ola jest bardzo wrażliwa...że aż chwilami bezradna. Trzeba się nią opiekować.
- Więc to o niej kiedyś mówiłeś!
- Wybacz... - zaczął, ale Halina przerwała machnięciem ręki i zduszonym głosem wyrzuciła z siebie, jakby miała to zawczasu przygotowane:
- Ależ mój przyjacielu, ja ci życzę szczęścia.
- Ola ma artystyczną naturę - wymyślił więc zachęcony.- Widzi rzeczy innym niedostępne...
- Nadwrażliwość? - skrzywiła się Halina. - To pójście na łatwiznę! Zachowanie równowagi, trzymanie się w karbach, to dopiero sztuka.
- Wiem, ty potrafisz być zrównoważona... Wierzysz w równowagę losu...
Halina uśmiechnęła się ironicznie i dopowiedziała ciszej:
- Wierzę też, że szczęście nie jest do życia niezbędne. Miłość także samo.
- Nie każdy tak doskonały...
- Innym nawet wady się wybacza.
- Wybacz... - Urwał. Przestraszył się, żeby nie odebrała tego, jako ironię, że choć tak doskonała, a on wybrał tamtą, gorszą.
Halina machnęła tylko ręką.
Czekał, żeby rzuciła mu w twarz coś najgorszego, by się wyzłośliwiała i mściła. To przyniosło by mu ulgę. Mógłby się do Haliny zniechęcić. Łatwiej byłoby powiedzieć:cześć i odejść raz na zawsze. Ale ona jak zwykle nazbyt szlachetna. Nie miał pojęcia, jak zakończyć rozmowę. Bał się ranić tak dobrą dziewczynę. Ale ranił. Obok ich stolika w jedną i drugą stronę przechodzili ludzie, pchający wózki z zakupami, a oni siedzieli nad filiżankami z wystygłą już kawą i męczyli się w najtrudniejszym dialogu. Nagle Halina wyszeptała:
- W końcu mi to powiedziałeś. Póki coś nie zostanie ubrane w słowa, to jakby tego nie było. Sprawy jeszcze mgliste przywołuje się do istnienia, nazywając je słowami. Odtąd stają się namacalne, ciężkie jak ołów.
W pierwszej chwili nie bardzo zrozumiał. Zanim cokolwiek zdążył odpowiedzieć, poderwała się, chwyciła swe torby z zakupami i już odwracając się dodała twardo:
- Życzę ci szczęścia w miłości! -
"Więc to miłość?" - Zamilkł, bo go zatkało. - Więc to już to słowo?
Jeszcze raz się odwróciła, zaśmiała się i odeszła. Patrzył, jak oddala się z wypchanymi torbami, nieśmiała, nie najładniejsza, ale taka dobra.
"Dlaczego tak być musiało?" myślał złamany. Zapragnął dać sobie samemu po pysku. W uszach brzmiało mu jeszcze jej spostrzeżenie o przywoływaniu spraw do istnienia, gdy się je nazwie słowami. Zapamięta je na całe życie.

(V fragment powieści "Ta nadchodząca w werblach wysokich obcasów")