Pragnę wody, abym mogła się obmyć,
Pragnę ognia, abym mogła się ogrzać,
Chcę powietrza, abym mogła oddychać,
Wonnej ziemi, abym miała gdzie spocząć.

Gdzieś nad miastem krzyk się dziki unosi,
A deszcz ciągle uderza o szyby...
W dali pies- wierny stróż głośno szczeka,
A w ogrodzie umiera maciejka.

Niebo szare od chmur zadeszczonych,
Ziemia szara od słońc zachmurzonych,
Ogień świateł nad miastem jak zorza,
A deszcz ciągle uderza o szyby.

Ciało brudne i lepkie i ciepłe,
Wypalone pod deszczu pieszczotą,
Oddech ciała jest zgniły i wstrętny,
Ciało ciała jednoczy się z ziemią.

Usta ciała są ciche jak cisza
I rozpływa się ciało na deszczu,
rozrywane zębami potopu,
pożerane przez myśli ukwiały.

Chmury-ciało-deszcz-ciało i chmury,
słońce-ciało-ziemia-słońce-płomień,
Zapaliło się ciało od deszczu,
A deszcz bębni i bębni o ciało.