I mamy kolejną odsłonę historii Kate. Jest dużo spokojniej mogłoby się wydawać. W końcu nie ma ostrych przedmiotów, a jednak ten pociąg wprowadza jakiś niepokój i zmienność. Widać jednak wyraźną zmianę w relacjach. Czekam na kolejną odsłonę. Pozdrawiam.

Witam
Ładnie czyta się ten wiersz, pozostawia refleksje...
ma w sobie to coś, co sprawia, że wyobrazenia i emocji budzą sie w duszy. Bardzo spodobał mi się fragment
od pewnego czasu jedziemy razem i nie martwię się już
o bilet powrotny ani o to, że słońce wzeszło o dwa dni za wcześnie
ładne połączenie

pozdrawiam

Wodniczko, dziękuję za zajrzenie, fajnie, że coś się spodobało i wzbudziło refleksje.

Zygi, miło gościć! Wiesz, nawet rozumiem dlaczego to miejsce mogło sprawić kłopot, pomyślę może nad jakąś interpunkcją. Na tę chwilę nie mam jednak pomysłu. Dzięki za 'cacy' i boskie'.

Pozdrawiam.

Msh, nie gniewam się, bo i dlaczego miałabym? Dzięki za słowo krytyki, pomyślę, rozważę. A, czy chodzi o kota? Pozostawię, to już Wam - Czytelnikom. Pozdrawiam.

Dziękuję w imieniu tamtego.

Paula, teraz już wiem, dziękuję.

Dal, dziękuję za się wczytywanie/wsłuchiwanie. Pozdrawiam.

Jaśniejszy ten list od poprzedniego. Przynajmniej ja go tak odbieram. Delikatniejszy w wyrazie, pociąg toczy się tymczasem bez większych wybojów...
Widzę/czuję tu optymizm, nadzieję i uśmiech.
Pozdrawiam słonecznie

Witaj Esy...ciekawie ...ten pociąg...Przeczytałem kiedys wiersz w kórym to życie porównano do... hotelu. Bardzo wymowny w trści - jak Twój. O zmienności życia, o poznawaniu nowego...o kolejnych stacjach powrotów. Pozdrawiam.

Podróż

każdy dzień nasz to mały hotelik
wciąż z hotelu uciekamy do hotelu
już tyleśmy ich w życiu widzieli
pdróżując przez czas od lat wielu

za jesienią przemija jesień
i umiera lato za latem
tłum turystów walizki wciąż niesie
nalepkami hoteli pstrokate

na przystankach szturmami bierze
autokary pociagi tramwaje
dokąd spieszysz tak pasażerze?
nikt na chwilę nawet nie stanie

nikt nie spocznie nawet na chwilę
chociaż ciagła ucieczka ta nuży
bo gdy wiemy jedynie tyle
że u kresu zmęczonej podróży

przez wiadukty i mosty z kamienia
przez dworcowych hal brudy i przepych
czeka na nas wieżowiec milczenia
gmach o okien tysiącu ślepych

i że tam u wszystkich drog końca
przy portierni rzucimy bagaże
a miss death stewardessa milczącza
wolny pokój każdemu z nas wskaże

Myślę ze to kawał dobrego tekstu..Mieszkam w Inowroclawiu. Tam do niedawna istniał zespół grajacy świetną poezję....z muzyką własnie do tego wiersza...Nazywali się Nie -toperz. Powinni być w necie...Jesli nie, będąc w Polsce, podeslę Tobie ich nagrania, jezeli oczywiscie wyrazisz taką ochotę...Pozdrawiam głeboko - nocnie.

Skoro nie sposób zapamiętać, to chyba nie taki świetny. Dziękuję za ślad dla mnie widzialny. Pozdrawiam.

Niemalże siedem lat - szmat czasu. Samą mnie dzisiaj skłonił do refleksji. Gdy się tak rozejrzę po współpodróżnych, to z zaskoczeniem stwierdzam, jak wiele się zmieniło. Wierzę jednak, że zmiany są zawsze na lepsze, o! może to będzie temat na kolejny tekst... Pozwolę słowom układać się we mnie.

Dzięki za odkurzenie tych wersów. Miłe odwiedziny!

Pozdrowienia.