Anna miota się po pokoju. Przewraca niechcący dwa stosy książek. Odruchowo z powrotem zbiera je na równiutką kupkę i wraca do poprzedniej czynności. Ciągle szuka, choć w pokoju robi się co raz ciemniej i ciemniej. W końcu przysiada do biurka i robi zadanie domowe, nie musi go robić ale długopis zawzięcie znaczy kartkę tuszem. Zaraz wykona też dodatkową pracę i jeszcze jedną – tą na przyszły tydzień. Niebieskie oczy młodej dziewczyny, toną w sińcach opuchniętej skóry. Nie ma czasu na przerwę, przecież jest tyle rzeczy do poprawienia… Lewa dłoń co kilka minut targa zmierzwione włosy i zaraz przenosi się na obolałe skronie. Prawa zawzięcie dzierży na przemian długopis i ołówek. Skóra trochę wisi. Żołądek jest trochę głodny. Głowa trochę zmęczona. Nie szkodzi, to żaden problem. Problemem jest brak jednej kartki z notatkami.

Anna miota się po pokoju. Nie widzi, że zapadła kompletna ciemność, już nie może się bardziej ściemnić, jednak wszystko wyraźnie widać. Drzwi lekko skrzypią. Anna odwraca się, jej źrenice lekko drgają. W drzwiach stoi wysoki i przystojny młodzieniec. Jego smukła figura urzeka. Chłopak opiera się o futrynę, zakłada ręce na piersiach. Spod czarnych włosów, błyszczą purpurowe oczy. Lekceważąco? Lekko różowe usta, kształtują ironicznie przyjacielski uśmiech. Usta Anny są popękane. Przygryza je ponownie siadając za biurkiem. Kiedy prawa dłoń znowu łapczywie obejmuje długopis, dziewczęca głowa opada na stół. Szkoda niebieskiego koloru, który wypływa na zeszyt. Brakuje w nim łez. Annie brakuje trochę życia. I tylko purpurowe oczy rozjaśniają noc, kiedy ich właściciel odchodzi ze słowami – perfekcjoniści umierają pierwsi.