Wybacz Jane, ale nie podoba mi się. Dla mnie mało odkrywcze, za bardzo wszystko dopowiedziane i wręcz łopatologicznie napisane. Wiadomo, że Magdalena kojarzy się z namiętnością, Weronika ocierała Chrystusowi twarz, Marta usługiwała. No i co z tego? Przypomnienie? Nawet jeśli to takie sobie. Dla mnie gdybyś zbudowała na tych imionach obraz kobiety pełnej tajemnic, i dlaczego to wszystko, skąd te imiona, jaka jest osobowość bohaterki, podłoże itd., byłoby nawet fajnie, a tak...? Wyliczanka imienna nie podziałała na mnie.
(Weronika): Wyrzucam obornik z chlewa - zraszam nim Twój nagi tors, a potem wycieram ścierką wygotowaną na kotlinie.
(Magdalena): Nie brzydzę się śliny na Twych ustach, która skrywa słowo kurwa. Codziennie pieszczę je włosami.
(Marta): Piorę, gotuję, przyciskam do piersi "zegarek", smaruję chleb teściowej i już ledwo włóczę nogami ze szczęścia.
(Ewa): Po południu pojadę do miasta, nakarmię się widokiem półek i pochwalę sąsiadce ile zjadłam lodów. A potem... potem obowiązek rozchyli uda i poczekam na...
Wiem, jestem dziwna. Ludzie słyszą szepty:
Ewa, Magdalena, Weronika, Isztar, itd., itd....
pozdrawiam

Wenogenne mycie naczyń ;-)
Oczywiście, że super, że smakujesz nowego. I zawsze warto dłubać, eksperymentować.
Przytulnego wieczorku.

Rozwinęłabym ten tekst, dodając poetyckich przypraw, bo pomysł jest bardzo fajny. Jednak - moim zdaniem - trochę zbyt uproszczony.
Pueta jak najbardziej na "tak".
Pozdrawiam,
A.

Cóż kiedyś napisałam podobny tekst i był to niewypał- za mało było czegoś. Tobie też nie całkiem to wyszło. Brakuje duszy temu tekstowi. Wolę cię w dłuższych formach.
pozdrawiam

bardzo podoba mi się ten wiersz, gdyż doskonale demaskuje kobiecą naturę... istotę jej wrażliwości, ukryte pragnienia, ogromną miłość... a wszystko to napisane w pokorze... czytając to działo nie zmieniłbym nic, gdyż podoba mi się takie jakie zrodziło się w głowie autorce. Ma swój przekaz wyrazu... a co do ideału kobiety, brakuje mi trochę tej diabelskiej demoniczność.
Pozdrawiam