Bo warto żyć, by choć raz dostać taki list
Czytając te wersy wiem, że prawdziwa miłość nigdy nie przemija, nigdy nie gaśnie, wciąż płonie swoim gorącym, choć kameralnym światłem.
Jak w twoim wierszu, Kasiu.
O intensywności wyrazu nie wspomnę, bo twój znak firmowy, to jest w każdym utworze i żarzy się ogniem kochania, co nie w czasie, a w sferze ducha znajduje swoją przystań...
Bo ich drogi się rozchodzą, nie dane było "wspólną drogą iść", los nie pobłogosławił, ten przebiegły krupier trefne karty rozdał, zakpił i pozostawił z wspomnieniem.

W wierszu jest spokojne pogodzenie się z losem.
To mnie zdumiewa.
Nie walki o miłość, rozdzierania szat.
Jest wracanie do "kształtów miłosnych" i sycenie się nimi, jakby to miało wystarczyć do życia.
I ta nostalgiczna nuta, jakże to u Ciebie lubię.
Sam jestem bardzo sentymentalny i szukam takiej właśnie poezji dla siebie.

Choć to samo niebo nad wami, jednak czegoś zabrakło...
Ciągle odnajduję to w twoich wierszach.
Gdzie nastąpiło "rozdzielenie", co sprawiło, że kochanie przegrało z czasem.

Intensywna ta poezja, mocna emocjami, czuciem.
Bo trzeba było choć raz w życiu mocno kochać, by tak napisać.
Namalować obrazy, które dotyka się duszą...