Cynobrowy strumień nigdy nie był tak cichy
jak ćma, która wyjrzała na świat
przez usta martwej kobiety. Znaleziono mnie
na marmurowej posadzce, gdzie pozorna śmierć
trawiła rzeźby; patrzyły bezsłownie
na skórę, z której odpływała krew. Chciały żebym
zamieszkał we wnękach. Krztusiłem się rdzą.
Dwadzieścia trzy ciosy jak mówi tradycja.

Dłonie ścięte przez spisek twardniały,
jeszcze chwila i zostaną tylko skorupy.
W letargicznym geście podniosłem je
w stronę sklepienia, które zachodziło
w ostatnią czerń.

Zmowa zabarwiła reliefy na brunatno.
Wkrótce w oczach waszych popiersi
zapanuje zasztyletowana cisza.
Rzeczywistość jak rylec przebije barierę
opłaconą kawałkami srebra
z waszymi podobiznami.