Brak mi eliptycznych oczu,
a moje pole widzenia jest ograniczone.
Nie wyrzekłam się wiary, a nie wierzę Bogu,
w końcu to mężczyzna.
Wokół mnie wielu wykonawców testamentu,
a nadal komponuję kantaty.
Ślubów nie składałam,
a użytkuję wieczyście nieswoje pragnienia.
Mój żołnierz dobija do portu,
ale już nie przystrajam kwiatami okiennic.
Najlepiej trwam na czarno-białych fotografiach,
choć nie jestem już poczwarką.
Nie znam nut, a jestem sopranem,
który pozwala kochać się tenorowi.
Wiem ile kosztuje bezpieczeństwo
i rezygnacja z rozczarowań i uniesień.
Doznałam, ile trzeba poświęcić,
by pozbawić się przeznaczonej apoteozy.
Na egzaminie z decydowania odkryłam,
że miłość to grzech ciężki, za który trzeba podnieść karę.
Gdybym wiedziała, jakie ma upodobania,
napisałabym libretto na miarę Nobla.
Wiem jedynie, że karmi się złem,
dobro jest nieskomplikowane i zgodne z prawem.
Poza tym pochwala utopistów, brzydzi się konformistami
i nie posiada wiernego synonimu.
Jedynie dobry człowiek zabije dla miłości wszystkie inne uczucia,
rodząc pożądanie.
Konformista zrezygnuje ze szczęścia i ogłuszy sumienie mówiąc,
że tak musiało być.
Tylko bezczelni idealiści kochają jak Puccini
i nie słuchając argumentów,
rysują słowa, które wspierają,
a nie pogrążają.