Przypomina skrótowy scenopis - ciekawy zabieg. Jednak wypadałoby tekst uładzić, mieszasz dwa porządki narracji, co utrudnia interpretację i wprowadza chaos. Zaczynasz w tonacji wyznania, wplatasz w treść postaci peelki i wirtualnego adresata, po czym porzucasz tę dykcję i wypowiadasz się z perspektywy zdystansowanego obserwatora (w prozie byłby to wszechwiedzący narrator trzecioosobowy). To sprawia wrażenie, jakby wiersz miał rozdwojenie jaźni. Co więcej, z racji tego, że w utworze dominuje perspektywa biernego obserwatora, pierwsze trzy wersy wydają się "z innej beczki". A adresat tylko komplikuje odbiór. Spójny wywód zaczyna się od trzeciego wersu, początek potraktowałabym jako pomysł na inny. Pozdrawiam

Myślę że szybko nic tak się dobrze nie zrobi, podjęłaś temat i, skok do innego świata, Pogubiłaś siebie i narrator wyleciał, bum, nie pojął mnie do czytania więcej.