za oczywiste, i dość ograne w rekwizytach, powtórzeniach.

Można zarzucić tu ograne rekwizyty i banalne metafory, ale mnie to nie przeszkadza bynajmniej - o tęsknocie wszak mówi się prosto i z serca, jak narrator tego szczerego wiersza.

Jednak staraj się na przyszłość o bardziej oryginalne rozwiązania artystyczno - stylistyczne, by text nie obrósł patosem i nie został uznany za archaizm.

Pozdrawiam.

Wiersze o tęsknocie tak często bywają banalne, ponieważ tęsknota jest w swojej istocie banalna. To bardzo jednowątkowe uczucie. W tym sensie wiersz jest na pewno bardzo autentyczny. Co więcej uważam, że jeżeli wiersz oddaje w danym momencie to co akurat myślimy lub czujemy, nie ma sensu silić się na bardziej wyszukane metafory. No chyba, że akurat chcemy robić szeroko zakrojoną karierę pisarską.

Przepracowałabym styl, żeby wiersz nie wionął XIX wiekiem. Naprawdę warto. Wyjaśnię, o co mi chodzi:


brakuje mi naszych rozmówek o niczym
słów co jak morfina uśmierzały żale
po których już tylko została niepamięć

mogłabym ci oddać granatowe niebo
rumieniec na twarzy zieleń moich oczu
poszłabym przez mroki za tą białą dłonią
przez wysokie progi co wiodą do raju

gotowa na wszystko zgodna z twoim słowem
bosymi stopami dotknęłabym nieba


Ponadto dobrze byłoby wyrównać, aby w każdym wersie było po 12 zgłosek, zatem - proponuję.


Ponieważ zaimki me i twe naprawdę są już archaiczne, proponuję z nich zrezygnować.

Poza tym - wiersz jest piękny. Pięknie mówisz o tęsknocie i bólu rozstania.

Pozdrawiam,

z.