Nigdy nie mogę poświęcić ci tyle czasu ile pragnęłabym. Przepraszam, że piszę zbyt rzadko. Dzisiejszego ranka leżąc w łóżku myślałam o pokrętnych tunelach twojej osobowości. Dziwna z nas para przyjaciół... Mimo wszystko bardzo cię lubię. Często sięgam pamięcią wstecz.
Nasze pierwsze spotkanie... Kiedy to było?
Usmiecham sie do wspomnień, do niektórych puszczam oko. Są i takie, które pragnę wymazać z pamięci.
Ale znów odbiegam od tematu. Brak mi tak charakterystycznej dla ciebie logiki. Nasze myśli - jak dwa rozchodzące się tory.
O czym to chciałam napisać... Aha, już wiem!
No więc, leżąc rano w łóżku myślałam o tobie w kontekście rozpoczętej terapii. Znam twoje skłonności do depresji. Uwielbiasz poznawać siebie samą, analizować, leczyć się... Podobnie jak ty nieraz grzebię w swojej duszy by dotrzeć do źródła. A ono wyschło. Tak jest i z tobą. Nie trać cennych chwil na rozpamiętywanie...
Grzech zaniechania - powiadasz. ..
Nie wiem co sobie zarzucasz. On i tak by umarł, z tobą czy bez ciebie. Ze starości.
Jaki był? - Liczę na to, że mi kiedyś opowiesz. - Jego postać fascynuje mnie i spędza sen.
Nie wiem, skąd to przeświadczenie, ale musiał być nietuzinkową osobą. Tylko niebanalny człowiek mógł spłodzić kogoś takiego jak ty.
Nie mogłaś go odnaleźć, wszystko nie było wtedy łatwe. Musiałaś być z twoją matką, tak bezradną po rozstaniu. Później zaś ... Gdy przetrawiłaś żal i byłaś gotowa, już nie mógł dłużej czekać. Ale to nie twoja wina.
Lubisz karmić się melancholią. To bardziej sprawa charakteru, niż rzeczywistych powodów. Powiem więcej. I nie spodoba ci się to co powiem.
Twoje smutki są kwestią pychy - wznosić się ponad wyżyny swego cierpienia. Ponad przeciętność.
Chcę dać ci radę, nie wymądrzam się. Zbyt często jestem w podobnych stanach. Powierzę ci sekret. Gdy dusza krwawi i nie ma dla nas ratunku, można jeszcze pobiec innym na pomoc.
... Pewnego dnia, gdy niebo zmęczyło się błękitem, a ty byłaś taka daleka w swojej inności, gdy nie mogłyśmy znów nawiązać serdecznej rozmowy – zbłądziłam pod tamten dach.
Wiem, wiem, nie chcesz być dobrym Samarytaninem. Nie chcesz tego słuchać kolejny raz. Uwielbiasz się bawić. Widzisz, znów nam nie po drodze.
Odnalazłam pewne miejsce, które leczy z melancholii. Proszę, pozwól mi dokończyć, nie przerywaj!
Zaskoczona byłam tym, że są tak liczne. Tylu naraz w jednym miejscu. Wszystkie jakieś takie...
Tam wreszcie przestaję myśleć o tobie, o twoich wyimaginowanych i prawdziwych kłopotach. O tym co w życiu zrobiłaś, a czego nie. Gdy bywam zmęczona twoim ego - wtedy tam uciekam. Wrażliwość zostawiam za drzwiami z firanką w kapelusze. Przeszkadza czułości opatrywać odleżyny. Rozprasza uważność.
Wiktoria ma przecudne włosy. Rosną jak zdrowe, tropikalne liany oplatając ciało, które milczy niczym martwy, spróchniały pień drzewa.Wpadła do studni w wieku dwóch lat...
Żyje biciem serca, grymasem ust, szumem krwi w żyłach. Już lat szesnaście. Uwielbia słuchać bajki. Mama nie zniosła tej formy życia zastygłej w nieruchomej bryłce tkanek. Urodziła nowe dzieci.
Mateuszkowi został tylko dotyk. Karolinka...
Tak, poznasz tam więcej wspaniałych dzieciaków. Będziesz mogła przed nimi zdjąć maskę pozorów. I nie musisz przyklejać swoich sztucznych rzęs i paznokci. Ani martwić się o akceptację, o którą żebrzesz przez całe życie.
Twój ostatni list napawa mnie lękiem o ciebie.
Znów stałaś się zbyt nerwowa, za często zerkasz na zegarek.
W miejscu, o którym piszę czas zdaje się odliczać do tyłu. Polubisz czytanie książek, opowiadanie historii. Nikt ci nie podziękuje, nie powie słowa.
Tylko w oczach będzie coś takiego...
A twój tata będzie z ciebie dumny.
Tylko tyle i aż tyle.
Kończę dzisiejszy list.
Nie musisz płacić za seans psychiatryczny.
Dla przyjaciół- porady gratis.
I pamiętaj o prostocie w swoim życiu.
Lubię cię. Jesteś wspaniałą dziewczyną, choć trochę skomplikowaną. Szkoda, że spotkać cię mogę jedynie na dnie lustra... że ukryta jesteś w mojej głowie...