jeden nie pamiętał się obudzić - wydaje mi się, że za bardzo skrót myślowy, widziałabym to "jeden nie pamiętał żeby się obudzić" albo "jeden nie pamiętał jak się obudzić".
Koncept interesujący, ten początek z kotkami fajny, ale odstaje od reszty przez brak rymów. No i puenta trochę mi nie leży, ale w sumie pasuje.
Pozdro.

Smutny wiersz, nawet ta żartobliwa forma krzyczy.
Podkreśliłaś stratę w kpiarski sposób, wydobywając całe połacie goryczy.
Nie wszystko do mnie przemawia, ale ogólnie budujesz atmosferę, wiec dla mnie bardzo na plus.
Jeżeli na faktach, bardzo współczuję.
Pozdrawiam.
B.

Bardzo wam dziękuję To prawda, że śmierć z nie do końca jasnych (przynajmniej dla mnie) przyczyn jest tematem tabu. Może to dlatego, że jest czymś co czasem trudno zrozumieć i z czym ciężko się pogodzić, a ludzie zazwyczaj boją się tego co nieznane. Wolimy słuchać czytać i oglądać piękne i wesołe obrazy, a to co smutne odpychamy od siebie, naiwnie sądząc, że jeśli nie będziemy z tym obcować, to zniknie (dziecinna zasada - skoro ja czegoś nie widzę to tego nie ma). Ja niestety, nie potrafię omijać tego tematu, bo zbyt często mnie on dotykał w moim życiu. Dlatego staram się go oswoić. Przepraszam, ale inaczej nie umiem. W prozie mogę zmyślać, kłamać, pleść androny, natomiast w poezji potrafię być tylko szczera (czasem do bólu) i opisuję wyłącznie prawdę - to co mnie boli, zachwyca... taka już jestem.
Strasznie się rozpisałam, więc kończę. Pozdrawiam was cieplutko i raz jeszcze obojgu wam bardzo dziękuję za miłe słowa.

Witaj, TAMIzo, wiersz przepełniony bólem, złością na śmierć, że zabrała nienarodzone... Śmierć zawsze przychodzi nie w porę i boli tak samo. Współczuję i pozdrawiam.