Witaj Tamizo. Zmieniłbym zapis....i lekko zmodyfikował.....

kłamstewka

jak pięknie kłamiesz mi
że jestem światem
w którym się łączy i rozłącza

słońce z jeziorem
motyl z wiosną
łąka z zaoranym polem

i to że moje oczy
ze skrawków nieba tylko i rzęs szumią

morzem
lasem
i skrzydłami bocianów
znużonych powrotem do domu
a słowa moje bezbarwne
jak grządki niezapominajek błękitnieją
i śmieją się szeptem
jedwabistego powiewania
gdy stoimy w ciszy na gałęzi ze zmierzchu
nieprzerwanie
w bursztynowym przedświcie

a wiesz co jest najpiękniejsze kochany
że ja głupia w to wszystko wierzę

Resztę można kosztować ze smakiem. Pozdrawiam.

Witajcie chłopcy
Wiolinie jesteś nieoceniony. Zapis, to moja pięta Achillesa, więc twoja pomoc jest dla mnie nieoceniona. Zaraz to poprawię. Dziękuję za miłe słowa.

Mike17 to fakt, że czasem miło jest posłuchać takich małych niewinnych słodkich kłamstewek. Jak w piosence "tell me lies tell me sweet little lies..." U mnie niestety ostatnio w tym temacie posucha ale pocieszam się, że wszystko przemija, więc może kiedyś znów się doczekam

Cieszę się, że jesteście, zaglądacie, czytacie i piszecie, coś, co potem ja mogę poczytać. Pozdrawiam.

"szeptem jedwabistego powiewania" - tutaj dodam, że zapisałbym nawet : śmieją się jedwabistym powiewem bez szeptem - pozbywasz się wtedy dopełniaczowej metafory i w jedwabistym powiewie też czuć jakiś szept szmer itd. lepiej działa na wyobraźnię
wyrzuciłbym:"od gdy stoimy do przedświtu. Bo od zmierzchu do przedświtu droga daleka, stoimy na gałęzi zmierzchu i raptem nieprzerwanie w przedświcie? - chyba coś tutaj z obrazowaniem nie wyszło, ale mogę się mylić.

I trzeba wierzyć. To właśnie urok związku, w którym chce się dla ukochanej układać takie metafory i porównania.
Ładny ten kolokwialny styl w poincie wiersza.
Z przyjemnością przeczytałam, przypominając sobie wiersz Jasnorzewskiej.
Pozdrawiam,

z.