Trawa łaskotała kostki.
Biegła najszybciej jak potrafiła w kierunku furtki. Ścieżka była wyboista. Cement miejscami poodpryskiwał i popękał. Ze szczelin sterczały kępy soczystej trawy. Czteroletnie nóżki wprawnie omijały cementowe kratery. Jedna chwila nieuwagi groziła bolesną pamiątką na kolanie. Tym razem nie był to zwykły bieg. Tylko ucieczka. Wielka ucieczka w nieznane. Od napięcia, smutku, osamotnienia. Dziewczynka jeszcze nie wiedziała od czego ucieka, ale chciała zniknąć na zawsze. Czyli na przykład do jutra. Dlatego do piersi przyciskała swój największy skarb. Drewnianą skarbonkę w kształcie wiatraka.
To nie była cicha ucieczka. Skarbonka wydzwaniała melodię dziecięcych kroków. Dziewczynka chciała, żeby ją ktoś usłyszał. Cały świat miał usłyszeć, że ucieka z domu. Za chwilę drzwi otworzy zatroskana mama, weźmie dziewczynkę na ręce i wszystko będzie tak jak powinno być.
Stara furtka smutno zaskrzypiała. Świat wydał się nagle taki wielki i groźny. Mała usiadła na trawie koło furtki przytulając się do kawałka drewna. Czekała. Ktoś przecież musi zauważyć jej ucieczkę, przyjść i zapytać dlaczego to zrobiła. I wtedy ona o wszystkim opowie. Ktoś przecież musi przyjść...
Szary kotek sąsiadów zamruczał nad uchem przyciśniętym do trawy. Dziewczynka przetarła oczy. Z daleka słychać było wesoły śmiech dzieci wracających z wyprawy nad jezioro. Ostatni raz spojrzała na drzwi. Wyboistą cementową ścieżką mała uciekinierka wróciła do domu.