Dodałbym co to za korytarze a ciemne zimne zastąpiłbym "mrocznymi
Zmarłych po "dusze" jest zbędne (to oczywistość) podobnie jak pukle włosów (głowa zbędna) i obrączki (palce zbędne)
Oczyma nie patrzą, bo to część ciała - może raczej "oczodołami" (istnieje wprawdzie pojęcie "oczyma duszy" ale chyba nie o taką metaforę tu chodzi?)

witam,
po raz pierwszy u Ciebie, tak sadzę.

nie przekonana zostałam do treści i formy. ale po kolei.

1. powtórzenie tytułu w treści jest zabiegiem niefortunnym. treść musi być samodzielną jednostką, którą tytuł dopełnia, nie odwrotnie. nie pamiętam jak się nazywa ta gra, gdzie ktoś pokazuje na migi jakie hasło ma na myśli, żeby drużyna mogła odgadnąć, czy to przysłowie, frazę, powiedzenie, czy pojedyncze słowo. poezja/wiersz, to właśnie taka gra. symboli/drogowskazów, bez szczegółowego opisu jak przejść od A do B.

2. dopowiedzenia też sypią wiersz. przykład:

po ciemnych zimnych - o jeden epitet za dużo.

pukle włosów wiadomo, że na głowie
obrączki wiadomo, że na palcach

czasem na nas patrzą też jakby wiadomo, skoro są duszami, że pustymi oczyma


3. wielkie litery - zarówno w tytule, jak i na początku wiersza - zbędne.

4. żeby zobrazować pozwolę sobie wziąć nożyczki oraz gumkę i ołówek oraz enter.


dusze


zimnymi korytarzami
snują się samotne
stęsknione organicznego

nie zdobią ich szaty
pukle i obrączki

czasem patrzą
z oczodołów drwiąco



śmiech o życiu

5. w następstwie zmian, przyszedł mi do głowy zamiennik tytułu. dusze - przeobrażenia zatem jeszcze raz:

przeobrażenia


zimnymi korytarzami
snują się samotne
stęsknione organicznego

nie zdobią ich szaty
pukle i obrączki

czasem patrzą
z oczodołów drwiąco



śmiech o życiu


po zmianach wiersz nie staje się bardziej odkrywczy, ponieważ o duszach napisano już księgi ksiąg, niemniej teraz trzeba się domyślić dusz, stworzyć obraz ze pojedynczych ściegów.

polecam rozbiory wierszy jak powyższe, nie ma nic lepszego na doskonalenie się w pisaniu


serdecznie.