A tutaj bym zmienił ten wiersz"stojąca" w gardle (stojący chyba albo kość stojąca jak wiersz w gardle czy coś takiego) Generalnie po pierwszym czytanieu narazie czuje chaos, poczekam na inne komentarze.

pozdrawiam

Myślę, że można by jeszcze spróbować coś zrobić ze zbyt dużą ilością zakończenia -my. Jakoś mi się przesycony tekst wydaje czasownikami pierwszej osoby w liczbie mnogiej. Czytam kolejny raz i kolejny raz ta sama myśl mnie nachodzi, że za dużo ;-)

Zaimki nas i nam (druga i trzecia strofoida) można śmiało ad kosz. Bez nich wiadomo w czym rzecz, tak myślę, że wynika z treści i że zaimki niczego już nie wnoszą, a służą jedynie jako wata słowna ;-)

Poza tym na dziś więcej uwag nie mam. Jedynie co mi się skojarzyło podczas czytania, to polowanie na kaczki czy inne ptactwo i nawet się uśmiechnęłam do tej swojej myśli, bo choć ona dość przyziemna, to jednak się przyplątała nie wiadomo skąd i dlaczego. Znaczy wiem, przez to błoto wyskubywane z piór i świt, który przyniesie z sobą śmierć. Acz skojarzeń z tymi rekwizytami i tropów jest więcej, ja tylko o tym jednym wspominam.

Bardzo podoba mi się ten motyw:



Zresztą całość mi się podoba, choć uważam, że można jeszcze doszlifować drobiazgi ;-)

.

Ech, spójrz na rytm ostatniej strofy! Jest piękny! Rwane, krótkie frazy na przemian z dłuższymi.
Wiersz nabiera pędu, żeby zgasnąć retorycznym pytaniem.

Bardzo mi się bardzi, Marto!

Serdeczności!

z.

Bardzo mi się podoba